Azië

Het Grote Fiasco in Vietnam

‘What happened? You ate something wrong? You know, you should be careful what you eat.’, vertelde ze met zachte stem. Mocht mijn leven een soap zijn dan was er na deze bezorgde vraag ongetwijfeld een lachband gestart. Helaas moet mijn leven het stellen zonder geluidseffecten. Behalve dan die van mijn maag.

De ironie dat haar maaltijd de laatste was die ik gegeten had, leek haar volledig te ontgaan. Mij ontging echter niets; behalve dan voedsel. En zo kwam het dat ik drie weken voor het eind van onze trip plots een degout kreeg. Voor noedels. En wortels. En voor die vegetarische loempia’s van 36 uur voor Het Grote Fiasco, want die loempia’s waren ook echt niet te vreten.

Het Grote Fiasco: dat zal voor altijd Vietnam zijn.

Twee dagen voor aankomst in Vietnam had Jonas het fantastische idee om op een afgelegen Cambodjaans eiland een hurmbeger te eten. Van een hamburger van de witte producten kan je natuurlijk niets anders dan miserie verwachten. Dat was exact wat hij kreeg, alleen duurde de miserie wat langer dan gehoopt. Onze eerste week in Vietnam draaide dan ook vooral rond het opsporen van toiletten.

Toen waren we klaar voor het grote avontuur. Dé reden waarom we naar Vietnam afgezakt worden. Dé reden waarom ik zeven maanden geleden mottige halflange sokken kocht in de Action Sports: de Phong Nha grotten in Vietnam. Voor het grote avontuur zouden we nog twee en halve dag doorbrengen in Tam Coc; de Halong Bay op het vasteland.

En vlak voor de laatste halve dag speelde Het Grote Fiasco zich af. Om zes uur ‘s ochtends deelde ik Jonas zakelijk de stand van zaken mee: er zou hier geen enkele nachtbus naar Phong Nha genomen worden, ik zou mij niet meer dan 100 meter van een toilet begeven en het bed was vanaf nu mijn enige echte vriend. En zo gingen de dagen voorbij.

Zo gaf ik één van mijn top drie wishlist bestemmingen van de vakantie op. En eerlijk? Ik denk dat het één van de betere beslissingen was van de hele trip. Die Phong Nha verken ik later nog wel eens; zonder de herinneringen aan Het Grote Fiasco. Want hoe mooi Vietnam ook is; ik kan alleen maar denken aan hoe ik nooit nog noedels kan eten. But hey, maybe it was all worth it. Oordeelt u vooral zelf:

Ik doe alsof ik met een moto kan rijden.

Een tempel in de bergen.

Soundtrack: Samen op de moto van Samson & Gert

Klein uitzichtje.

Vogels spotten als een baas.

Street art in the middle of nowhere.

Van dit soort uitzichten kan ik geen genoeg krijgen.

Bootjes in Tam Coc.

Rijstvelden en bergen.

Ziet ‘m remmen.

The local life.

The local life – part 2.

Detail van een tempel.

Tempel in de beboste bergen.

Bootjes in Ninh Binh.

Ik wou dat ik ook zo enthousiast kon worden van een Ferrari.

Bai Dinh Tempel.

Grote liefde voor dit landschap.

En hoe erg Het Grote Fiasco ook was: ik kom er beter uit dan de gemiddelde geit in Ninh Binh.

Veel beter.

Tags:

Asian food, Ninh Binh, Tam Coc, Vietnam

Azië

De waarheid over Halong Bay

Halong Bay: het moest één van de hoogtepunten worden van onze trip door Zuid-Oost Azië. Het staat in miljoenen wishlists, bucket lists en duizenden reispublicaties. Verwachten waren torenhoog – of in dit geval: karstgebergtehoog. Niet zo familiair met Halong Bay? Dan frist deze Google screenshot zeker je geheugen op:

Onze trip naar Halong Bay begon in Hanoi al onmiddellijk met een zenuwinzinking. Na vijf maanden reizen was ik het spuugzat om routes uit te tekenen, bussen te zoeken en timings te bekijken. Jonas doet niet zo graag aan planningen maken en was bovendien doodziek. Gelukkig – kuch – was er om de vijf meter wel een tour naar Halong Bay te koop. Of beter: om de vijf meter was er een touroperator die ongeveer vijftig verschillende tours verkocht. Die dan allemaal hetzelfde waren, maar ook weer niet.

Niet meer zien, bomen, bos. De route die ik eigenlijk wou nemen – Bai Tu Long Bay in plaats van Halong – bleek te duur en dus kozen we letterlijk voor de eerste de beste tour die het hotel ons drie dagen eerder had voorgesteld. Twee nachten, drie dagen Halong Bay en Lan Ha Bay (Cat Ba).

Even kort mijn verwachtingen opsommen die ik had bij deze trip:

Zwemmen in het water in Halong Bay
Kayakken en duizend selfies nemen
Klimmen naar de tip van een berg en prachtige overzichtsfoto’s nemen
Chillen op het zonnedek van de boot
Overnachten op een onbewoond eiland

Wie wilt er nu niet als God in Frankrijk leven in Halong Bay?

Bon, hoe verliep deze trip nu in realiteit?

We stonden vroeg op om onze bus te halen richting Halong. Onderweg richting bus vroeg ik aan Jonas of hij de paspoorten kon klaarnemen. Jonas informeerde mij dat hij dit niet kon, omdat hij niet wist waar de paspoorten waren. Hij had ze zeker terug gehad van de receptioniste, maar daarna werd het hem allemaal wat flou. Nadat ik mezelf gezworen had niet kwaad te worden, nooit nog iets aan Jonas te overhandigen en gebeld te hebben naar het hotel met de vraag of de paspoorten echt nergens waren, kwam de verlossing: Jonas had de paspoorten dan toch gevonden in zijn rugzak.

Na deze adrenalinerush konden we dit avontuur met een schone lei beginnen: enkel maar goed nieuws. Tot onze bus aankwam bij een lunchbreak waar ze Pepperidge Farm koeken verkochten. AAN WOEKERPRIJZEN! Wat een kwelling: de hemel op aard zo dichtbij en toch onbereikbaar. Na deze tweede hindernis genomen te hebben, kon niets de dag nog stukmaken!

Tot we aankwamen bij Halong Bay. Zichtbaarheid: nougatbollen. Letterlijk. In de haven vaarde ons schip twee andere schepen aan. En niet op de ‘gecontroleerde’ Zuid-Oost Aziatische manier die we intussen gewend zijn. Later vaarde een ander schip het onze dan weer aan. Karma, zeker? Het zegt alleszins meer dan genoeg over het prachtige zicht dat we hadden. Eerlijk: veel gebergtes heb ik die eerste dag niet gezien.

Zichtbaarheid nihil.

Voor de touroperator maakt het allemaal niets uit: geld moet rollen en uitstappen moeten uitgevoerd worden. Anders contractbreuk, weetjewel.

Heb ik gekayakt met een zichtbaarheid van minder dan 10 meter? Check!
Heeft onze gids meerdere hartaanvallen gehad tijdens het kayakken? Check! Het is niet goed voor het hart als er bij minieme zichtbaarheid dronken Duitsers hun ding willen doen. Het is ook niet goed dat er speedboats varen in kayakroutes.
Hebben we gezwommen in Halong Bay? Nope. De lucht te koud, het water te vervuild.
Hebben we geklommen naar een berg om prachtige uitzichtsfoto’s te nemen? Mmm… Geklommen hebben we alleszins. Drie keer zijn we naar de top van een berg gegaan. Meestal op het tempo van twee superfitte Deense fitnessboys (groepsgenoten). Het zicht hadden we zelden mee. ‘Beautiful view’, zei onze gids gegarandeerd, ‘but not today‘.
Was de overnachting op het onbewoond eiland magisch? De overnachting was alleszins onvergetelijk alleen al om het feit dat Jonas het eten er zo slecht vond dat hij bijna niets at. Dat was dan ook de eerste keer in elf jaar dat ik dat meemaakte. Verder heb ik op deze vijf maanden geleerd dat een onbewoond eiland alleen magisch is in de boekskes.

Kortom: ik had het helemaal gehad met Halong Bay. Ik was er klaar mee. Op de derde dag was ik blij uit de baai weg te zijn. Tot ik moederziel alleen op het zonnedek zat, de mist wegtrok en ik Halong Bay dan toch eindelijk te zien kreeg. Monochroom.

In Halong Bay ben je nooit alleen.

Vlaggetjes om de sfeer er in te houden.

Visser.

‘Visboerderij’

Ons ‘onbewoond’ eiland.

Tags:

halong bay, Vietnam

Azië

Cambodja, mijn minnaar.

Liefste Cambodja,

Ik moet eerlijk met je zijn: mijn hart heb ik achtergelaten in Myanmar. Dat kan je dus al niet meer stelen. Eerlijk: mijn lief kan je niet meer worden, maar misschien wel mijn minnaar?

Ik stond zeer sceptisch tegenover jou. ‘Eventjes die tempels doen en dan weer weg’, dacht ik. Dat zag ik verkeerd.

Ooit was je één van de grootste Aziatische machten: het Khmer-rijk. Vanuit Angkor werd er geregeerd over Cambodja, Laos, Vietnam en Thailand. De invloed reikte tot delen van Myanmar en Maleisië. En dan – poef – was het gedaan met het Angkoriaanse Rijk. Verdwenen in de jungle van de 13e eeuw. Geregeerd door zwakke koningen, het slachtoffer van eeuwenlange oorlogen met Vietnam, Thailand en het eigen land. Van de meest welvarende staat tot de underdog van Zuid-Oost Azië.

Ik kan niet aan je denken zonder een krop in de keel te krijgen. Jonas vertelde me wel honderd keer dat hij in zijn tienerjaren onwel was geworden door een bezoek aan de Killing Fields. Negenennegentig keer repliceerde ik: ‘Het schijterij krijgt ge alleen van slecht eten‘. Daar denk ik nu toch anders over.

Stupa ter ere van de slachtoffers van de Killing Fields

Herdenkingsbandjes bij de Killing Fields

De ogen in Cambodja kijken anders dan die in hun buurlanden. Je ziet het. Je voelt het. De Khmer Rouge hebben in Cambodja een hele generatie vernietigd. En zij die het geluk hadden te blijven leven zijn getekend. Van de zeven miljoen Cambodjanen bleven er na de Khmer Rouge nog maar vijf miljoen over. Elke Cambodjaan kent meerdere mensen die het leven gelaten hebben tijdens het verschrikkelijke regime en dat merk je. Maar hun veerkracht lijkt toegenomen. Ze lijken meer te geloven in de toekomst dan tijdens ons vorige bezoek. Er wordt meer gelachen en vooral: er wordt enorm gehoopt op de nieuwe generatie. Zij die niet besmet zijn met vreselijke herinneringen.

Net dat maakt dat ik onnoemlijk veel respect heb voor jou, Cambodja. Je bent de underdog. Gezinnen reizen liever naar Thailand; zij die van het verlaten pad willen kiezen voor Laos en avonturiers vind je in Vietnam. Reizigers landen in Siem Reap, bezoeken Angkor Wat en denken dat ze ‘Cambodja gedaan hebben’. Op dezelfde manier dat toeristen snel even op de Brusselse Grand Place lopen om vervolgens België ontdekt te hebben. Het is prachtig, het is adembenemend, maar de echte herinneringen worden in de zijlijn gemaakt.

Monniken op ronde.

Geluksbrenger?

Zonsondergang Kampot.

Kampot Pepper.

Dat hebben ze hier ook.

Zonsondergang op weg naar de vuurvliegjes.

Visser in Kampot.

Tuk Tuk!

Tempel – Detail.

Azië

Zijn wij backpackers?

We zijn nu pakweg 5 maanden onderweg en hebben reeds mogen ondervinden hoe dat nu eigenlijk voelt om zo lang zo ver van huis weg te zijn. Op voorhand lees je veel verhalen over hoe het wel en niet moet, waar je voor moet opletten en aan welke gezellige dingen je allemaal kan doodgaan. Tot dusver leven we beide nog en beseffen we dat veel van de informatie die we op voorhand kregen, toch wel een eindje van de realiteit ligt. Moest ze volledig kloppen, hadden we Australië dus niet overleefd.

Australië zit vol spinnen, slangen en krokodillen.
Myanmar is supermoeilijk om van plaats A naar plaats B te gaan. Betalen kan enkel met super propere Dollars.
In Azië wordt je sowieso 17 keer overvallen. Let op!

Onderweg zijn we ook al veel andere reizigers tegengekomen. Je vindt ze in alle maten, soorten en gewichten. Er is alvast één conclusie die we uit deze ontmoetingen hebben kunnen trekken: wij zijn geen backpackers. Ja, we hebben een backpack, maar daar stopt de vergelijking dan ook. Het beeld dat we hadden van typische backpackers die de wereld veroverden was dan misschien ook een beetje te idyllisch.

Zolang we vertoefden in plekken waar er weinig toerisme was of waar backpackers niet met hopen op elkaar zaten, viel alles nog zeer goed mee. Van zodra we echter een backpackershub bezochten (Ubud, Indonesië; Luang Prabang, Laos; …), werd het ons pijnlijk duidelijk: we waren misschien al een beetje te oud om ons echte backpackers te noemen.

Vermoedelijk schetsen we hier nu een zeer eenzijdig beeld en hebben we gewoon pech gehad. Van zodra we een echt hostel binnenstapten was het altijd wel heel gezellig, tot op het punt dat er geslapen diende te worden. Er was altijd wel iemand die luidop moest staan overgeven, roepen, of gewoon verliefd moest doen via Skype (dat kan ook zeer luid). De typische discussies doorheen de dag gingen als volgt …

‘s Ochtends ging het over de slechte nachtrust en het lawaai.
‘s Middags over wie ze allemaal waar een tong hadden gedraaid (dat ging dan verder over naar herpes, chlamidia en andere leuke SOA’s, …)
‘s Avonds was er altijd wel een bar waar ze zich laveloos zat konden drinken (Sakura Bar, Laos, daar krijgje emmers met Whisky tijdens happy hour, ik ben te oud om dat nog normaal te vinden).

Geloof me, het is niet echt super gezellig, zowel voor de lokale bevolking als voor de andere toeristen als er een stoet zombies over de lokale markt strompelt na het happy hour. Het is wel ongelooflijk boeiend om naar de zatte verhalen te luisteren, moeten we toegeven.

Gelukkig waren er voor elke bedenkelijke backpacker ook 10 anderen waarmee het wel fijn vertoeven was. We hebben mensen ontmoet uit alle delen van de wereld. Veel Belgen, Nederlanders en Duitsers. Eén koppel was onderweg van Australië naar Duitsland met de 4×4, anderen deden gelijkaardige trips, maar dan toch weer helemaal anders. de informatie die je van deze mensen krijgt is zeer waardevol.

Het viel ons ook op dat afhankelijk van het budget en persoonlijke instelling, mensen enorm verschillen. Ja, wij hebben die middelmatige pizza van 5€ gegeten, terwijl anderen (met duidelijk een groter budget) er bedenkelijk over deden: “te duur!”. Ons budget is in orde. Zolang we niet elke dag spreekwoordelijke oesters of kaviaar eten, komen we wel rond. We hoeven ons voorlopig nog niet bezig te houden met tactieken over “hoe voorbij de ticketcontrole geraken zonder betalen” (TripAdvisor).

We trekken nog even verder met onze rugzak!

(Helaas nog geen hostels/backpackers tegengekomen die in het bezit waren van een 999 game. Deze opdracht blijft momenteel helaas onvervuld.)

Rest er mij nog een vraag: Iemand mijn wandelstok gezien?

Azië

Cambodja: Het land van de mooiste Franse villa’s

Villa te koop

Prachtige villa, gebouwd tijdens de jaren ’30 in Europese/Khmer stijl, te koop.

Locatie: in het stadscentrum, vlakbij talrijke gezellige restaurants. School, openbaar vervoer, markt, winkelcentrum op slechts vijf minuten wandelen.
Staat: op te frissen.
Vraagprijs: €200.000

Een zoekertje dat zo vanop Immoweb geplukt kan zijn. Ongelovige Thomassen mogen nu de staat van de Leuvense huizenmarkt beginnen Googlen. Eén verschilpunt: €200.000 ga je niet nodig hebben. De locatie is namelijk niet Leuven, maar Kep in Cambodja.

Cambodja kent honderden – of misschien wel duizenden – verlaten Franse koloniale villa’s. Als je ze nu ziet liggen, verborgen in de Aziatische jungle, dan is het soms moeilijk voor te stellen dat the rich and famous hier in Cambodja kwamen flaneren. Koning Sihanouk had zo verschillende huizen: in Kampot en in Kep. In zijn royale villa in Kep keek hij uit over de Golf van Thailand en kon hij Vietnam zien liggen. Kep was een bruisende stad in de sixties: de Cambodjaanse koning en elite bouwden er prachtige buitenverblijven. Ze werden er vervoegd door internationale filmsterren en de Europese nouveau riche. Allemaal zagen ze iets in Kep. De Cambodjaanse Rivièra, de Côte d’Azur van Zuid-Oost Azië.

Kep: gateway naar o.a. Koh Tonsay (Rabbit Island)

Ik zie ook wel iets in Kep en Kampot. (Foto: Kampot)

Uitzicht vanop één van de vele villa’s in Kep. Ik begrijp die rijkerds uit de jaren ’60 wel.

Flashforward naar 2018: Van de bling en glamour uit de gouden jaren ’60 blijft er op het eerste zicht niet veel over. Kep is een rustige stad met een befaamde krabmarkt. Vanuit het water wuift een gigantische krab de bezoekers toe: Welcome to Kep. Niet meteen het toonbeeld van modernisme.

Welcome to Kep: Kunst met een grote K.

Toch? Als je naar de andere kant kijkt dan zie je ze. De Franse villa’s uit de gloriedagen. Er staan geen ramen meer in. Vaak geen daken. Alle koperdraden zijn weggehaald. Verkocht. Het zijn gestripte monumenten. Ze doen nu dienst als kleedkamer of douche. Ze doen dienst als woonst voor een aantal ‘legale’ krakers: families die in de ruïnes wonen en ze bewaken voor de eigenlijke eigenaar. Of ze doen geen dienst meer en zijn volledig opgeslorpt door de Cambodjaanse jungle. Waar je in Angkor Wat een eeuwenoude stad uit de jungle kan zien komen; zo kan je in Kep een honderdjarige stad zien opdoemen.

De koninklijke villa van Sihanouk in Kampot.

Streetart op de koninklijke villa (Kampot)

Uitzicht van de ene villa op de andere in Kep.

Kep: Villa met zeezicht.

Na de gouden jaren ’60 begon het donkerste hoofdstuk uit de Cambodjaanse geschiedenis. Kep werd een spookstad: Vietnamese troepen vielen binnen in 1970 – en aten volgens de legende letterlijk de hele zoo op. In 1975 kwam het gevaar van eigen land: de Khmer Rouge deed z’n intrede in Kep. De communisten vernielden de reeds leegstaande villa’s. De weinige inwoners die nog niet waren gevlucht, werden een vogel voor de kat. Alle Franssprekende Cambodjanen werden verzameld in een benzinestation en in brand gestoken.

Kep: villa waar ooit een dokter gezeten moet hebben.

Deze villa in Kampot heeft al vele levens gezien.

Graffiti op een villa in Kep.

De jungle neemt over in Kep.

Kep: opnieuw villa met zeezicht.

Eén van de weinige intacte vloeren. (Kep)

I feel the same way.

Ook badkamers zijn niet veilig voor de jungle (Kep).

Kep, prachtige stad.

Villa met bijbouw. (Kep)

Graffiti op een villa in Kep.

Supermooie architectuur, nog mooiere streetart. (Kep)

Kep.

Achtergelaten door krakers. (Kep)

De verdieping is verdwenen, de onderbouw nog niet. (Kep)

Detail van een mural in Kep.

Grote streetart in Kampot.

Ook in Kampot neemt de jungle het over.

Godsdienstige spreuken in Kampot.

Overblijvende badkamermuur in Kampot.

Dat was het einde van Kep – en vele andere steden. De Cambodjaanse kustlijn is bezaaid met achtergelaten villa’s. Een levend geschiedenisboek. De villa’s worden nu opgekocht; meestal door Chinezen of Vietnamezen. Buitenlandse vastgoedprojecten zijn big business in Cambodja. Dat leidt tot heel wat sceptische geluiden: de renovaties en nieuwbouw zijn vaak een doorn in het oog. Illegale houtkappraktijken, het afbreken van erfgoed en de vraag of de lokale bevolking er ook wat aan heeft.

Uitzicht in Kampot over bos dat (nog?) niet gekapt is. (Bokor National Park)

Oude, vervallen kerk in Kampot. (Bokor National Park)

Ergens begrijp ik het wel: die lelijke, nieuwe structuren. Cambodja wilt een nieuw hoofdstuk schrijven, een pagina omslaan. Dat is mooi. De uiteindelijke casino’s en resorts zijn dit iets minder.

Tags:

cambodia, Cambodja, kampot, kep, south cambodia, Southeast Asia, urban exploration, urbex

Azië

Cambodja, het land van de tweede kans

Iedereen verdient een tweede kans – en dus ook Cambodja. Vier jaar geleden vlogen we van Thailand naar Siem Reap – voor Angkor Wat. Mijn eerste indruk met Cambodja was dan ook samen te vatten met volgende sleutelbegrippen: kleine luchthaven, grenscontrole waar overheidspersoneel toeristen uitlachtte, lang wachten, veel te veel personeel voor één taak, nul glimlach (op het uitlachen na dan).

Onze gids – destijds konden we ons dat veroorloven – maakte die eerste indruk er niet veel beter op. Hij lachtte nooit, ramelde 1001 feiten af in de tempels maar zodra uit de tempels gaf hij toch vooral commentaar op Vietnamezen. Van heel Angkor Wat heb ik dan ook maar één iets onthouden toen: Angkor Wat zou eigendom zijn van Vietnam en de Cambodianen zouden er geen cent van overhouden.

Ik had dus niet meteen de beste indruk van Cambodja en ook niet meteen zin om ooit nog terug te komen. Tot ik begon te merken dat ik altijd maar één antwoord had op de vraag ‘En, wat vond je dan van Thailand, wat raad je aan?’. Het antwoord was nooit Thailand. Het antwoord was altijd Angkor Wat. Cambodja. Altijd.

Tijd dus voor die welverdiende tweede kans. Tijd dus om in te lezen over het eigenaarschap van Angkor Wat en te beseffen dat sommige gidsen nu eenmaal bepaalde politieke stromingen volgen. Tijd om opnieuw omver geblazen te worden door het mooiste stuk UNESCO-werelderfgoed ter wereld.

Of niet? Angkor Wat is overcrowded. Medereizigers vroegen me waarom ik in godsnaam zou teruggaan naar zo’n oord van verderf waar toeristen als paddestoelen uit de grond schieten. Ze keken me zelfs aan met een gezicht vol walging, alsof ik net had gezegd dat ik elke dag stront als lunch eet.

Dus het finale oordeel?

Ja, de toeristen staan hier in duizendtallen klaar.
Ja, sommige toeristengroepen – kuch, Chinezen – doen er alles aan om op je zenuwen te werken: alles aanraken, roepen, vervuilen.
Ja, het is er duizend graden warm en in die hitte is het soms moeilijk om het hoofd koel te houden als je net door zo’n groep opgeslorpt wordt.

Wat er gebeurt wanneer je tuktuk-driver je naar de zonsondergangtempel brengt ‘zonder Chinezen’: mini-Europa, da’s reuze.

In zo’n geval is je GSM misschien inderdaad nog interessanter dan de zonsondergang.

Soms moet je je verbeelding gebruiken. Moet je je inbeelden hoe een site zou zijn als je er alleen zou rondlopen. Moet je kijken naar de details. Dan vergeet je dat er zonet een bende Chinezen een hakka stond te doen in een actieve tempel. Dan vergeet je dat er zonet eentje geklommen is op een muur, vlak naast het bord ‘do not climb‘. Dan vergeet je dat alles, vergeef je de tempels hun oneindige schoonheid en aantrekkingskracht en kan je nog steeds met opgeheven hoofd zeggen: Ja, ik vind de tempels rond Angkor Wat het mooiste van alles wat er is op aard.

Oh, en er zijn ook manieren om in een toeristisch walhalla van de platgetreden weg af te wijken. Dat ook, natuurlijk. Een foto van de zonsopkomst bij de eigenlijke Angkor tempel heb ik dus aan mij laten voorbijgaan. Maar dit niet:

De zon hebben we uiteindelijk niet zien ondergaan; we zijn naar een match van de tuktuk drivers gaan kijken.

De volgende ochtend hebben we zonsopgang gezien op een tempel met in totaal tien andere toeristen.

Nochtans ook schoon, zenne.

Elke tempel heeft mindere ingangen. Sommige stukken zijn dus bijna verlaten.

Dit is ‘m! De eigenlijke, enige Angkor Wat.

Feeling overwhelmed? Look at those details.

No worries! Zelfs op drukke plaatsen zijn er stukken waar niemand komt en waar je dus 100% voor the gram kunt gaan! Zelfs in de enige, echte Angkor Wat! Say Waaaaat?!

Hoe kan je dit niet het mooist op aard vinden?

Tempels die ver buiten het Angkor Complex liggen, worden vaak minder bezocht.

Ja, de enige foto waarvoor ik in de rij ben gaan staan. En dan begreep niemand waarom ik bleef staan en geen selfie nam – zoals de bedoeling was van de rij.

Dus dan toch maar even de nieuw herwonnen Go Pro bovengehaald.

Honderden jaren oud he, mannekes!

Als je rond de tempels wandelt, kom je al onmiddellijk veel minder toeristen tegen dan in de tempels. Ook wel meer spinnen.

Dat die tempels nog bestaan is een mirakel op zich.

Altijd blijven lachen.

Voel je je opnieuw overweldigd? DETAILS!

Kijk naar die vogels beneden. Zo mooi.

Oké, sommige details zijn wat bijgewerkt.

Het Angkor Wat complex heeft niet alleen prachtige tempels, maar ook wreed fotogenieke meren.

En als het hele Angkor Wat complex toch wat te druk is naar je zin, dan heb je nog andere prachtige zaken:

Niet ver van Siem Reap ligt Phnom Kulen, een heilige berg – met mooie waterval.

De rivierbodem is bedekt met linga’s – kilometers aan een stuk.

Afkoelen in het ijskoude water bij de waterval: hoe vroeger je hier komt, hoe eenzamer je bent. Early birds always get the worm. En ze kunnen eindelijk hun action cam gebruiken waarvoor-ie dient.

EN ZE HEBBEN HIER OOK KATTEN!! VIJFDUIZEND PLUSPUNTEN!

Prasat Preah Vihear; een bevochten tempel vlakbij de Thaise grens. En als je hier dan op één toerist na helemaal alleen bent dan wordt het alleen maar specialer.

Prasat Preah Vihear, met in de achtergrond één van de vele bewakers voor de tempel.

Tempel in het Koh Ker complex. De wortels omcirkelden de tempel de volledige 360°.

Bang Mealea, al dichterbij Siem Reap en dus drukker, maar nog steeds fantastisch.

OKE, IK BEN VERLIEFD OP DEZE TEMPEL!

Detail bij Bang Mealea

Beng Mealea.

De befaamde ‘piramide’ in het Koh Ker complex.

Tags:

Angkor Wat, Cambodja, Siem Reap

Azië

4.000 eilanden en 2 Belgen

‘False advertising‘, zouden de Amerikanen roepen bij het aanschouwen van Si Phan Don – oftewel: de 4.000 eilanden bij Laos. Laos is het enige Zuid-Oost Aziatiche land dat volledig omgeven is door land. Omdat een mens altijd wil hebben wat hij niet krijgen kan, heeft Laos een inventieve oplossing bedacht: ze hebben hun eigen stukje kustklimaat gemaakt bij de 4.000 eilanden in de Mekong.

Hopelijk zit Leonardo er ook nog.

Leonardo nergens te bespeuren.

Voor u uw strandstoel en badhanddoek begint in te pakken: de meeste van deze eilanden zijn rotsblokken of bomen. Mijn favoriet eiland is het datgene waar er in het midden van de kolkende Mekong een schofel tentje staat. Dit is het Temptation Island van Laos: alle scheefpoepers moeten hier overnachten. Een twist die de televisieversie ook kan gebruiken.

Ontmoet: de Mekong met haar vele eilandjes.

Ontmoet ook: De Hut der Verderf.

Verder beschikken de 4.000 eilanden ook over chille inwoners. Erg chill. Zodanig chill dat wij in ons hotel eigenlijk nooit iemand hebben gezien. Na twee dagen hadden we dan toch door dat we de permanent slapende uitbaatster best mochten wekken met onze vragen. Rechtstaan of gaan zitten deed ze niet, antwoorden wel. Zo praten tegen een balie is toch best maar vreemd. Ook vreemd: restaurants/cafés binnenwandelen en uiteindelijk vijf minuten later opnieuw buitenwandelen omdat er niemand – maar dan ook echt niemand – te vinden is. Niet achter de toog, niet in het restaurant zelf, niet in de toiletten, niet in de tuin, even heel luid kuchen, nee, nog altijd niemand, beetje stampen met de voeten en luidruchtig praten, nope, niets, volgend café.

De eilanden hebben ook veel fietsen, het ‘makkelijkste’ transportmiddel. Er zijn geen asfaltwegen, dus je fietst met de goedkoopste Chinese fiets ter wereld over zandwegen. En als je dan van het pad begint af te wijken dan worden de zandwegen een soort mountainbikepad avant la lettre. 48 uur later was ons achterste nog aan het revalideren van deze aanslag op het menselijk lichaam.

SO MUCH PAIN.

EN DAN NA AL DIE PIJN EEN DOOD EIND.

Gelukkig werken andere bruggen nog wel.

En ik denk dat dit onze weken in Laos voor mij een beetje samenvat: het was niet altijd even makkelijk, de Laotianen waren in niets te vergelijken met hun Myanmarese buren, maar zodra je het prachtige landschap voor jezelf had, vergat je dit allemaal in een vingerknip.

Wat? Een pijne poep? Ik weet er niks meer van: alles vergeven!

De slechtste bediening ter wereld? Wie heeft er bediening nodig met dit uitzicht? Allemaal vergeven!

Can’t be mad at animals.

Vriendelijkste boat driver ter wereld. Leek nergens weg te willen en genoot 110% van elk uitzicht.

Boten in de Mekong.

Gebrek aan hotelpersoneel ook onmiddellijk vergeven met zo’n uitzicht.

Tyler, wherever you may be, Laos has got your back.

Vissers zijn altijd fotogeniek.

Zelfs als het alleen hun attributen zijn.

100% net zoals de schilderijen die ze op hun avondmarkten verkopen aan toeristen.

Twee irrawaddydolfijnen in de Mekong. Deze walvis wordt met uitsterven bedreigd. In de Mekong leven er amper een 80-tal.

Het revalideren van de pijne fietspoepen deden we trouwens in Champasak – waar we ons mentaal en cultureel al voorbereiden op de volgende bestemming: Cambodja.