Australië

Een jaar geleden zaten we in Australië

Ondertussen zijn we reeds 7 maanden terug in België. Dat betekent dat we langer terug zijn dan dat we onderweg waren. En laat ons eerlijk zijn, het begint weer te kriebelen.

Mensen zeggen altijd dat eens je een huis gekocht hebt (ja, dingen kunnen snel gaan – dit was absoluut het plan niet) je het wel kan vergeten om nog snel op vakantie te gaan. Al die kosten, de banken die meteen achter hun geld zitten en die verdomde boiler die het al na twee maanden liet afweten. Niet dat we dit allemaal niet konden voorzien, maar toch, het pikt een beetje.

Het heeft enkele maanden geduurd vooraleer we weer volledig onze draai vonden. Terug aan het werk gaan verliep vrij vlot, maar vooral ik kreeg toch nog zeer lange tijd semi-koude rillingen van de woorden ‘rijst’ en ‘noedels’.

Het leven kabbelde voort. Het grootste deel van onze tijd werd toch opgeslorpt door werken en de inrichting van ons huis (#2800love enzo).

Nu echter, voelen we voor het eerst sinds meer dan een jaar wat ‘koud hebben’ betekent. Daarnaast kregen we van Wegwijzer VZW ook weer de vraag of we ook dit jaar een reisverslag zouden schrijven. Het korte antwoord daarop is: “Ja”, het lange: “ja, maar dat gaat toch nog even duren, want zes maanden in kaart brengen is toch wel wat lang en vooral veel werk”. Een verslag komt er zeker.

We zijn er nog niet honderd procent uit hoe dat verslag er zal uitzien, maar dat het lijvig zal zijn en dat het vol met foto’s zal staan, dat is wel duidelijk. Het zal een groot werk worden, met als begin het selecteren van de foto’s uit de collectie van 28.870 foto’s. Het verwerken van alle voorgaande bestaande blogposts maakt het dan allemaal weer wat gemakkelijker.

Daarna gaan we op zoek naar een nieuwe vakantiebestemming. Geen zes maanden deze keer (tenzij we plots met de Lotto gaan spelen en nog gaan winnen ook), een avontuurlijke 2 tot 3 weken moeten volstaan. Het zal nooit hetzelfde zijn, maar we hebben er dus wel zin in. Enig probleem: waar moeten we in hemelsnaam heen?

In ons hoofd zitten de volgende vereisten:

Niet te koud, zeg maar liever: warm
Een snuifje cultuur
Een snuifje natuur
Een hele zak duiken, want dat was toch wel de beste ‘nieuwe’ ervaring van onze trip.
En dit alles op een budgetvriendelijke manier (maar alles hierboven weegt zwaarder door)

Alle ideeën zijn welkom, want wij hebben er zin in! Laat maar weten we heen moeten!

Australië

Opdracht: Doe vrijwilligerswerk of lever een positieve bijdrage aan iemands leven

‘Nooit nee kunnen zeggen’; dat is volgens menig vriend, vijand en psycholoog mijn zwakste punt. Soms vraag ik me af of anderen deze eigenschap van ver ruiken. Of misschien doe ik het mezelf altijd aan.

Toen Lukas me aansprak en ik besloot het gesprek aan te gaan, wist ik dus al lang hoe laat het was. Daar stond hij dan; in zijn witte T-shirt en met z’n lichtrood aangebrand gezicht. Hij leek zo van de Scouts weggelopen.

‘Heeft u zelf al kinderen?’, vroeg hij me.
‘Nee‘, mijn antwoorden blaken altijd van efficiëntie.
‘Ah nee, te jong‘, slijmde hij.
‘Als ik aan de andere kant van de wereld geboren was, had ik uw moeder kunnen zijn‘, sprak mijn innerlijke stem.

‘Wilt u later kinderen?’, ging hij verder.
‘Niet echt‘.

Ik zag de paniek in Lukas’ ogen toen zijn draaiboek door mijn antwoord in duigen viel.

‘Maar we zijn wel allemaal kind geweest‘. Een dooddoener die me er bijna toe aanzette om toch eens ‘nee’ te kiezen op de vraag die in de lucht hing. Maar zelfkennis is het begin van alle wijsheid en ik wist dat ik al te diep in het drijfzand weggezakt was.

Bij het vervolledigen van het domiciliëringsformulier kreeg Lukas het voor een laatste keer Spaans benauwd. De jeugdige enthousiasteling dacht even dat ik geboren was in 1998 – en dat ik dus wettelijk gezien geen maandelijkse donatie kon doen aan z’n goede doel.

‘Als 19-jarige zou ik hier nooit staan met twee zakken vol interieurparfum en geurstokken ter waarde van een half heelal‘, dacht ik bij mezelf.

‘Ah nee, 1988. Oef, oké. Ik dacht even 1998, dan ben ik geboren‘. Zo gaf Lukas toch nog wat informatie over zichzelf mee.

En zo verdubbel ik vanaf nu mijn maandelijkse bijdragen aan het goede doel. Een belofte die ik mezelf gemaakt had tijdens onze reis. Lukas wist niet dat hij zijn makkelijkste verkoop ooit zou doen vandaag. Ik wist niet dat het eindelijk tijd was om met de neus op de feiten gedrukt te worden: ondanks al het opzoekwerk had ik zelf nog geen extra domicilie gedaan.

Als er één opdracht is waar ik naar uitkeek dan was het deze wel: ‘Doe vrijwilligerswerk of lever een positieve bijdrage aan iemands leven‘. Als er één opdracht was waar ik het zélf Spaans benauwd van kreeg dan bleek het wel deze te zijn.

Urenlang heb ik vrijwilligersorganisaties opgezocht.
Enkele keren hebben we geld gegeven aan mensen die beweerden een plaatselijke charity te zijn.
Tientallen prulletjes heb ik gekocht van lokale eerlijke initiatieven.
Honderden keren heb ik geslapen in kamers die misschien niet prachtig waren, maar waarvan we het idee hadden dat we zo toch iets bijdroegen aan een plaatselijke familie.
En één keer leidde het tot een voedselvergiftiging.

Maar nooit had ik het idee dat het voldoende was. Stress kreeg ik ervan. Ik wil dan ook graag herinnerd worden als de uitvinder van first world stress, de opvolger van first world problems. Het bleek moeilijker om bonafide vrijwilligersorganisaties te vinden dan ik had gedacht. We hadden vonoldoende geld te hebben om structureel verschillen te maken. En soms bleken goede doelen helemaal niet zo goed te zijn. Wist je bijvoorbeeld dat je in Cambodja beter niet aan weeshuizen schenkt, omdat hier een hele weesindustrie achter draait?

Dus besloot ik tijdens De Grote Reis om in België mijn donaties te verhogen. Een (te) gemakkelijke oplossing, maar wel de oplossing waar ik me het best bij voel. Misschien vraagt Lukas zich nu nog altijd af waarom een vrouw zonder kinderwens toch zo snel inging op zijn vraag om ‘aan de kinderen te denken’. Wel Lukas, omdat jouw dooddoener klopt. We zijn allemaal kinderen. Alleen krijgen we niet allemaal dezelfde kansen.

Dierenmishandeling en -diefstal is een probleem in Azië. We kozen er dus voor om enkele plaatselijke kattencafés te bezoeken om zo hun strijd tegen de (illegale) vleesindustrie te steunen.

Happy fish should remain happy. De gigantische (plastic) vervuiling greep me naar de keel. Ik ben nog steeds op zoek naar een goed initiatief om hier te steunen. Voorlopig neig ik naar The Ocean Clean-Up. Om een klein steentje bij te dragen, probeer ik mijn consumptie plastic flessen te beperken.

Kansen worden nooit gelijk verdeeld. En hoewel dat besef me versteende tijdens mijn reis, hoop ik alsnog dat ik vanuit België wél verschil kan maken.

Tags:

Donaties, Goede doel, Wereldreis, World travel

Azië

Boodschap van algemeen nut voor wie een auto huurt in Taiwain.

We hebben heel lang getwijfeld over hoe we wilden rondreizen in Taiwan. Opties: Auto, openbaar vervoer of te voet. We zaten eigenlijk al door ons budget heen en een auto huren was nu ook niet zo goedkoop (50-60 Euro per dag voor een auto type Ford Fiesta; Sporteditie; automaat; grote spoiler achteraan; letterlijk het kleinste model dat je kan krijgen).

Er is de trein als alternatief en die brengt je echt wel op de meeste plekken waar je wil zijn. Vrij snel en vrij efficiënt als ik de reviews online mag geloven. De trein brengt je echter niet overal. Niet in die kleine stukjes natuur, niet in die afgelegen gebieden, niet op de plekken die we eigenlijk het liefst wilden zien. We kozen dus toch voor de auto.

Na enorm veel geklungel (websites die tegenwerken enzo) kregen we een wagen (de kleine Ford Fiesta!) geboekt en kon het avontuur enkele dagen later echt beginnen.

We waren nu al een tijdje doorheen Azië aan het reizen en hadden al heel wat verkeerssituaties meegemaakt. Eigenlijk verklaarden we ons op voorhand gek dat we aan dit laatste avontuur wilden beginnen, maar de reviews online op Lonely Planet en Tripadvisor gaven aan dat het allemaal doenbaar zou moeten zijn.

De infrastructuur is geweldig. In de rest van Azië kregen we te maken met zandwegjes of wegjes waar ooit wel eens een laag asfalt op lag. Hier lagen alle wegen er in quasi onberispelijke staat bij. In Tapei rijden bleef wel een uitdaging. Overvolle straten, stroken die enkel voor brommers/scooters waren en kruispunten zonder enige vorm van verkeerslicht.

Wat maakte dit auto-avontuur dan een echt avontuur om niet snel te vergeten?

Taiwan van Noord naar Zuid is ruwweg 490 kilometer. Beetje België, maar dan toch een beetje groter. Dat allemaal met nagenoeg perfecte wegen.
Parkeren: Thank God voor die kleine wagen. Er zijn twee soorten parkings in Taiwan: de eerste is vrij logisch. Een gratis/betaalparking met duidelijke parkeervakken. Herkenbaar aan de grote ‘P’. Vooral in grote steden was dit welgekomen. Betaalautomaten spraken gelukkig wel Engels (en prijzen waren te herkennen aan het feit dat men een westers schrift voor cijfers gebruikt). De tweede parking is de parking van “Ik zet mij hier en de mensen zullen wel rond mij heen rijden”. Drukke baan? Spitsuur? Overal stopten auto’s. In kleine steden geen probleem, in grote was het vaak slalommen.
Snelheidslimieten: Niemand leek zich er aan te houden, ook al stond het daar vol flitspalen. De snelheidslimieten lagen dan ook bedroevend laag en onze witte Ford Fiesta (sporteditie, remember), vond 40km/uur een beetje traag, zeker als dit echt kilometers lang de aangewezen snelheid was (andere limieten lagen tussen 50-70 km/uur op gewone wegen).
Regelgeving: Welke regels? We vroegen ons meermaals af of er wel regels waren voor bijvoorbeeld brommers/scooters (en eigenlijk ook auto’s). Het oranje verkeerslicht betekent hier duidelijk “geef nog maar wat extra gas” en het rode “het is eigenlijk al terug groen, ik vertrek al”.
Taroko National Park en de wegen errond: Taroko moet één van de bekendste natuurparken van Taiwan zijn (en terecht). Er zijn veel werken aan de gang die het de auto-, bus-, vrachtwagen-bestuurder gemakkelijker moeten maken om door het park te rijden. Wat echter nooit wende waren de tunnels (de oudere, niet de nieuwe) en de weg naar Mount Shimen. Tunnels hadden vaak slechts één baanvak en waren bij momenten honderden meters lang. De weg werd gebruikt door alle eerder vernoemde voertuigen. Elke bocht kon je laatste zijn. Tot overmaat van ramp zaten de wolken bij onze terugkeer zo laag dat we ongeveer anderhalf uur letterlijk NIETS gezien hebben.
Rijdende discoballen: Overal, maar dan ook echt overal staan lichten te pinken die om aandacht schreeuwen. Zo staan er aan de verkeerslichten vaak groene en rode lichten te pinken, wat het allemaal zeer verwarrend maakt. Vrachtwagens hebben overal LED-lichten gemonteerd om op te vallen en overal staan rood/blauwe lichten. De politie is overal, maar meestal ook nergens (politie rijdt ook altijd met brandende rood/blauwe lichten).
Waarschuwingslichten: naast de overdaad aan flitsend licht viel ons nog iets op. Mensen reden vaak door het rood, maar soms was dat heel normaal. Op vele plaatsen stond er een groen/oranje/rood licht een honderdtal meter voor het echte rode licht (meestal voor een bocht) als waarschuwing. De eerste keer stop je dan nog braaf voor het rode licht, maar dan merk je dat mensen beginnen te toeteren en je langs alle kanten beginnen voor te steken …

Maar dat is allemaal niets tegenover het laatste argument: Het rijgedrag van de gemiddelde Taiwanees. Zoals eerder aangehaald: snelheidslimieten of lichten zijn niet zo belangrijk. Maar wat dacht je van:

Bussen die je haast van de weg rammen omdat de chauffeur op zijn GSM bezig is.
Scooters die van een bergpas afrazen en je voorsteken in een bocht zonder enig zicht op wat er zich achter de bocht bevindt … ohja, langs rechts (en ja, we hebben er eentje geraakt, zonder veel gevolgen gelukkig).
Richtingsaanwijzers zijn hier overal optioneel.
Iedereen steekt langs rechts voor. Overal. Op wegen met één rijstrook geldt dit ook trouwens (gewoon hopen dat niemand zich geparkeerd had).
Never Forget: De vrachtwagen die 80km/uur reed op een baan van 70km/uur, in ons gat kwam hangen, met zijn lichten knipperde en claxoneerde. Om dan toch bij voorkeur langs rechts voor te steken omdat we enkel naar links konden uitwijken. Bij het volgende licht week hij dan toch uit voor een voorligger en moest dan ‘noodgedwongen’ door het rood rijden omdat hij niet meer kon stoppen.
Never Forget 2 – Jiufen: één van de drukstbezochte oude steden in Taiwan. Letterlijk één straat lang (in vele kronkels). Toen we onze afslag naar de parking misten zijn we zonder overdrijven 10 kilometer omgereden omdat het zo druk was en we nergens meer konden draaien (uiteraard was het op dat moment al pikdonker, voor extra effect!)
…

Toch zijn we zeer tevreden dat we een auto hadden. We hebben zoveel meer gedaan en gezien. Dingen die we anders nooit gezien zouden hebben. Rondrijden in Taiwan is een goede leerschool, vooral in steden. Buiten de steden is het eigenlijk verbazend rustig.

Niets te zien hier!

Veel te zien!

Australië

Cat alert: opdracht #21

Trek in elk land een foto met een kat. Zij die mij kennen weten dat ik alles laat vallen als er een harige kattengod voorbij komt gewandeld.

WARNING: CUTENESS OVERLOAD!

Singapore

Hartzeer: afgewezen door de lokale God.

In Singapore zijn er weinig straatkatten te vinden. In totaal vond ik er amper twee en ze hadden niet meteen zin om te socializen.

Gelukkig was dit exemplaar gelukkiger om mij te zien – of wacht, was ik gewoon héél gelukkig om een kat vast te houden?

Dan maar liefde zoeken in plastic. Life in plastic, it’s fantastic.

Australië

Campingkitties for the win!

Onze reis door Australië kenmerkte zich vooral door nationale parken en natuur. Jammer voor de poezen: In Australië worden katten gezien als een uitheemse soort die de inheemse dieren het leven lastig maakt. Katten zijn – samen met o.a. vossen en honden – verantwoordelijk voor sterfte van heel wat vogelsoorten. Ze zijn daarom niet welkom in nationale parken. Er wordt actief vergif gelegd om hen uit te roeien. In een bepaald gebied in Queensland is het probleem met straatkatten zo groot geworden, dat de lokale overheid (op moment van verblijf, november 2017) een premie uitreikt per gedoodde kat: 10 dollar of 5 dollar voor een kitten. Dierenrechtenorganisaties – zoals PETA – zetten zich in om langetermijnoplossingen na te streven en meer humane manieren om de kattenpopulatie in de hand te houden.

Ondanks hun dubbele relatie met katachtigen waren er toch voldoende eerbetonen aan dit superieure ras.

Indonesië

Wanneer de Goden je aanwezigheid erkennen.

Deze aanhankelijke kat was in a league of her own. Ze miauwde luid en sprong volledig uit zichzelf op mijn schoot. Dat zinde de hotel/restaurant-eigenaar niet erg, maar ik stond erop dat ze zou blijven zitten. Haar gejank was alleszins zo luid dat menig decibelmeter zou pieken. Jammer maar helaas had deze poes een klein ontlastingprobleempje en hing ik na de knuffelsessie vol met diarree. Shit happens.

Verkennende cuddles.

Tiger on the loose.

Eyes of jade.

Adorbs.

Katten in Indonesië zagen er anders uit dan in Europa: de meeste katten hadden geen staart of een heel erg korte staart. Na heel wat opzoekingswerk is de conclusie dat dit komt door inteelt op de verschillende Indonesische eilanden. Gili Meno blijft een topper:

Short tail, don’t care.

Toch nog een schoon poepke.

Maleisië

Playing hard to get.

Beter dan eten of drank op tafel: een kat.

In Maleisië vonden we opnieuw heel weinig sociale straatkatten. Er zat dan niets anders op dan in Penang een kattencafé te zoeken.

Toch nog een bezoekje op straat.

Ik poseer bij een afbeelding van Onze Verlosser.

Myanmar

Wurggreep.

Ik blijf erbij: Myanmar was het walhalla van sociale (!) straatkatten. Jammer genoeg waren ze met veel, maar ze leken het goed te stellen. Elke boeddhistische tempel leek wel minstens voor één kattenfamilie te zorgen. Dit contact met mensen zorgde er – volgens mij, kattenexpert 101 – voor dat de straatkatten minder schuw waren dan in de andere Aziatische landen. Heel wat kittens en volwassen katten kwamen naar je toe.

Rosse katten zijn da bomb.

Genieten.

Vriendjes maken.

Zonnestreep.

Laos

Black panthers.

Van het walhalla naar… nu ja, niet het walhalla. Gelukkig kent Laos nog wel enkele boeddhistische tempels en jawel, daar zaten dan telkens wat katten te wachten op aandacht.

Al mijn rugklachten zijn terug te brengen tot deze wezens.

Gezelschap op het Bolaven Plateau.

Zelfs een soort merkkat, volgens mijn ongetraind oog.

Ook Jonas kan met katten omgaan.

Cambodja

Siem Reap had ook wel wat katten.

Hetzelfde verhaal in Cambodja: de enige plaats om makkelijk sociale kittens/katten aan te trekken is bij tempels; waar monniken zonder eigenbelang voor de katten zorgen.

Rosse kittens zijn pure liefde.

Voet ter referentie voor ieniemienie gestalte.

Vietnam

Nee, ik was geen vervanging voor Win aan het zoeken.

En dan even tijd voor de schrijnende waarheid in Azië. In Vietnam vonden we amper katten en daar is een goede reden voor. Katten en honden worden in Vietnam (én andere Aziatische landen) van straat gestolen. Dit geldt zowel voor huisdieren als straatdieren. In Hoi An bezochten we een kattencafé dat zich volledig richt op het redden van katten die anders in de voedselconsumptie zouden terecht komen. Jack’s Cat Café ontstond toen de eigenares een kitten vond op straat. Ze nam het dier – genaamd Jack – mee naar huis en begon ervoor te zorgen. Al snel werd duidelijk dat Jack een kattin was en zwanger. Twee weken na de bevalling verdween de kattin: cat snatchers hadden haar meegenomen. De katten in Jack’s Cat Café kenden een gelijkaardig lot, maar werden allemaal bevrijd. Nu ja: ze zitten letterlijk in een gigantische kooi. Ze kunnen vrij rondlopen op het (grote) domein van Jack’s Cat Café, maar het café is omheind en beveiligd als een militaire basis. Dit om de cat snatchers buiten te houden én de katten binnen.

Een fractie van de katten opgevangen door Jack’s Cat Café.

Gelukkig leiden ze er een rustig en aangenaam leven.

Dit kitten had een grote voorliefde voor het lint van de camera.

Vermoeiend.

Eten versus kitten: Kitten wins.

Taiwan

Genegeerd worden is een levensstijl.

Voor deze kattenliefhebster kon de reis maar op één manier afgesloten worden: met een bezoek aan een écht kattendorp. Houtong Cat Village, nabij Tapei. Dit kleine mijndorpje had z’n hoogdagen achter zich liggen tot een lokale vrouw in 2008 voor katten begon te zorgen. Het dorp is nu een toeristische trekpleister in Taiwan.

Magic touch.

Heaven’s a place on Earth: Houtung Cat Village genaamd.

Very much alive, yet very very sleepy.

Keep on petting, baby.

Chilling.

Elke twee meter een nieuwe kat? Check.

Ook plastic poezen.

Oranje.

De klassieke pose.

Familiezaakje.

Coffee addict.

Alles in thema.

Ook in de cafés gaat het thema door.

Happiness is just a kitty ignoring my existence.

Slapen in één van de mooie houten bakken? Ain’t nobody got time for that.

BONUS voor de dog lovers die zich door dit artikel geworsteld hebben:

Museumbezoek gone wrong.

Tags:

Asia, Cats, Southeast Asia, Travel

Azië

Opdracht #2: Plant een vlag op de hoogst beklommen berg.

Het begon ‘s ochtends in het Taroko National Park; één van de hoogtepunten van elke reis doorheen Taiwan. De dag voordien hadden we het park al verkend. Conclusie: geen enkele piek was hoog genoeg voor deze opdracht. Of toch: geen enkele piek waar je zonder vergunning heen kon. Daar bleken we namelijk hopeloos te laat voor.

De beroemde Taroko Gorge.

Eternal Spring Shrine in Taroko National Park.

Wandeling langs de kloof.

Helder blauw water.

Bridge over troubled water. Sorry, ik kom ‘m niet laten liggen.

Eén van de mooiste roadtrips ter wereld.

Gigantische rotsblokken in de rivierbedding.

Beautiful roads.

Dus begaven we ons verder van Taroko weg en begonnen we aan een lijdensweg als geen ander. Het eerste stuk stijgen viel best nog wel mee. Maar het pad werd hoe langer hoe smaller, de lucht elke stap een beetje ijler. Bij elke tegenligger greep angst ons hart vast: met de afgrond zo dichtbij konden we geen enkele misstap begaan.

Na 2000 meter braken we door de wolken: een fantastisch zicht en plots volle zon op onze snuit. Een boost voor het moraal. Onze eerste piek kwam dichterbij: op 3237 meter bereikten we het prachtige uitzicht dat Mt. Shihmen te bieden had. Het werd ons hier ook duidelijk hoe slecht we voorbereid waren op deze klim: Jonas in z’n korte broek; ik in m’n slechtste conditie. Dit terwijl alle Taiwanezen en Chinezen die we tegen kwamen gekleed waren alsof ze een week in de Siberische wildernis moesten doorbrengen. Als je je afvraagt hoe erg dit dan wel kan zijn? Wel, weet je wanneer iemand z’n jas uitdoet en de laag onder de jas gewoonweg een tweede jas is? Zo dus. Ik daarentegen liep er in m’n T-shirt.

Views like these.

T-shirt weather.

Wandelen door de bergen.

Easy peasy.

Jonas maakt het pad.

Boven de wolken.

Keep on climbing.

I just can’t get enough.

Prachtig.

Zoals altijd wegen de laatste loodjes het laatst. Voor de hoogste piek moesten we nog een kleine 200 meter stijgen, naar 3417 meter: Mt. Hehuan. Met barstende koppijn worstelde ik me naar het hoogste punt. Voor de opdracht koos ik voor een digitale vlag: leave no trace, zoals ze zeggen. En als digitaal marketeer lijkt me dit ook het meest gepaste type vlag. Zo gepast zelfs dat ik mezelf er alvast de eerste prijs voor gaf:

Prijs voor beste vlag – gaat zoals je ziet – naar mezelf. Let ook goed op m’n sterke grip op de vlaggenstok.

P.S: Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de beklimming van Mt. Hehuan op m’n eigen manier deed. Op de laatste 2,4 kilometer na gold het principe: I did it my way: on the highway.

NO REGRETS!!! #lazylastdays

Het eerste deel: toen de wegen nog voldoende breed waren.

Daar staat-ie dan beneden: onze Ford Focus.

Zwaar werk zo’n beklimming: duizenden bochten + autoziekte = geklaag.

Mini Cooper mag me contacteren voor dit promo-plaatje.

Tags:

Hiking, Roadtrip, Taiwan, Taroko, Travel

Azië

Spirited Away in Jiufen

We schrijven acht jaar geleden: ik zit op kot net binnen de Leuvense ring. Op dat kot speelt zich het meest zalige meesterwerk allertijden af: in bed kijk ik Studio Ghibli films. Voor mijn thesis bestudeer ik namelijk werken van deze briljante Japanse animatiestudio. Dus ja, dat lees je goed: voor mijn eindwerk zit ik dagenlang dezelfde films opnieuw en opnieuw te bekijken. Beste. Keuze. Ooit.

De liefde voor Studio Ghibli is eindeloos groot en begon ergens in de vroege jaren 2000. Een gek tijdperk waarin videotheken nog bestonden – nààst het internet. Omdat Dawson’s Creek niet meer bestond, moest ik een nieuwe obsessie vinden. En die vond ik in IMDB. Ik zou de IMDB top 250 films bekijken. Ook als dat betekende dat ik in de lokale videotheek een Japanse animatievideo moest zoeken.

En die film veranderde àlles: Spirited Away. De Oscar voor Beste Animatie in 2003. Sen to Chihiro no kamikakushi in het Japans. Of De reis van Chihiro in het Nederlands. Noem het zoals je wilt, bijvoorbeeld: een beklijvend meesterwerk van grootmeester Hayao Miyazaki dat elke Disney-film te kakken zet. Bijvoorbeeld hé.

Filmposter van Spirited Away.

Zo maakte ik in Jiufen de cirkel rond. Wat voor veel westerse toeristen allicht een overdreven toeristisch dorp is; is voor mij zo veel meer. De voorliefde die in 2003 ontstond leidde zeven jaar later tot een meesterproef met grote onderscheiding. Nog eens vijf jaar later kon ik alles dat ik daarvoor in boeken las zien met mijn eigen ogen in Japan. En nog eens drie jaar later sta ik hier, in Jiufen. Het dorp dat claimt de inspiratie te zijn voor Spirited Away.

Eten speelt een cruciale rol in Spirited Away.

Jiufen claimt het dorp te zijn waarop Spirited Away gebaseerd is.

Eindeloze voorraden voedsel.

No Face, een kenmerkend personage in Spirited Away (en alomtegenwoordig in Jiufen).

Hayao Miyazaki heeft dit nooit bevestigd (integendeel), maar in Jiufen had ik maar één doel: mezelf bewust laten betoveren door de magie. Dat tientallen bussen Koreanen, Japanners en Chinezen met hetzelfde doel komen dat stoort dan niet; dat verbindt.

Jiufen ligt vlakbij een fantastische kustlijn.

Jiufen wordt ook wel eens het Santorini van Azië genoemd; net zoals Brugge het Venetië van het noorden is.

Ochtend in Jiufen: de bussen toeristen zijn nog niet gearriveerd (en de kraampjes zijn dus nog niet allemaal open).

Nog tijd om rustig souvenirs te zoeken.

Uitgebreid thee drinken in het iconische A Mei theehuis.

Traditionele Oolong thee.

Theeblaadjes.

Dorayaki, befaamde Japanse pannenkoek.

Ice cream dorayaki; want alles is beter met ijs.

Visballetjes; een Taiwanese specialiteit.

10/10 – lekkerste gerecht van de dag: shrimp balls.

Slakken!

Nigiri en hand rolls.

Maki.

Onfortuinlijke kippen.

Lucky cats op één van de vele trappen in Jiufen.

Geen gebrek aan tourbussen in Jiufen.

Het befaamde A Mei theehuis wordt ‘s avonds mooi verlicht en is een symbool geworden voor Jiufen.

Avondlijke drukte.

Straten worden mooi verlicht.

Dumpling winkeltje.

Eindeloos veel lantaarns.

En hiermee is de cirkel écht helemaal rond: een No Face poppetje – made in China – uit een wel heel erg eerlijk Taiwanees grijpertjesmachine. De machine gaf eerlijk aan hoeveel geld onze voorgangers al geïnvesteerd hadden en hoe weinig wij nog zouden moeten bijstoppen om het grijpertje écht te doen grijpen.