Begin juni doorkruiste ik samen met 4 vrienden het Italiaanse eiland. Een hoogmis van prachtige landschappen, lekkere gelati en vriendschap. Hieronder mijn persoonlijke zeven hoogtepunten.

We mochten ook allemaal 5 minuutjes varen naar de ‘vuurtoren op het eiland’ waar de kapitein gretig heen wijst. FC De Kampioenen gewijs bleken er twee vuurtorens te zijn.

1. Zeiltocht in La Maddalena Archipelago

Toegegeven, op het moment zelf niet meteen mijn moment suprême. Na een uitgebreide risicoanalyse besloot ik mijn doodsangsten op het dek uit te zweten. Vastbesloten dat mijn overlevingskansen daar hoger zouden zijn dan in de kajuit. Terwijl de boot vervaarlijk horizontaal boven het water zweefde, nam ik afscheid van mijn vrienden en stuurde ik een sms aan Het Lief. Ik nam mentaal afscheid van al mijn aardse bezittingen: die fotocamera zou een val in het water beslist niet overleven en met mijn smartphone had ik met het smsje naar Het Lief net mijn laatste wapenfeit gepleegd. Laat één ding duidelijk zijn: I have no chill. Intussen schaterden mijn collega-passagiers en beleefden zij de tijd van hun leven. Die tijd beleefde ik ook zodra ik van de zeilboot in het zalige Mediterraanse water sprong.

Gouden Tip: In het water kan niemand zien hoeveel doodsangsten je al uitgezweet hebt die dag.

2. Tocht door Gola di Gorropu

De marketing van de Gola di Gorropu zit alleszins goed in elkaar: de kloof wordt aangeprezen als de Grand Canyon van Europa. Die titel moet het dan wel delen met een resem andere Europese kloven, zoals de Gorges du Verdon of de Tara River Canyon. Slechts één manier om te weten hoe deze kloof zich verhoudt met zijn Amerikaanse broer: op onderzoek uit gaan.

Waar ik in de echte Grand Canyon nog op topniveau was en Het Lief gezwind achter mij liet tijdens afdaling én beklimming had de Europese Grand Canyon een ander effect op mij. Tijdens het beklimmen van de vele rotsblokken stak mijn hoogtevrees onverwacht snel de kop op en begon ik ongewild een Griekse tragikomedie uit te beelden. Dramalama on the loose. Ik zou kunnen zeggen dat ik ‘gewoon de stalen zenuwen van mijn vrienden’ wou testen, maar in realiteit was het allemaal helemaal niet stoer. Wel stoer: de half-man, half-berggeit die op zijn moccasins door de kloof dartelde. Op het moment zelf haalde deze halfmens/halfgod het tikkeltje zelfvertrouwen dat nog overbleef compleet naar beneden.

Een geboren berggeit? Dan is de Gola di Gorropu jouw natuurlijke habitat. Een gewone menselijke sterveling? Dan doe je best stevige wandelschoenen aan met voldoende grip. De stenen kunnen spekglad zijn.

Ondanks het drama dat zich afspeelde in de kloof bleef de natuurpracht overeind. En hoewel de Gola di Gorropu mij eerder aan Zion National Park deed denken dan aan de Grand Canyon blijft het een grootse canyon.

3. De mooiste straatkatten van Europa

Als je door de vorige twee verhalen denkt dat ik de grootste angsthaas van België ben… dan heb je waarschijnlijk gelijk. Maar één ding doe ik onbesuisd: het zoeken naar (straat)katten. Smalle, louche, slecht belichte steegjes? Geen probleem als er een kat huist! Een verticale klim van 1000m? Geen probleem als er op het einde een kat zit*.

* In theorie; gelieve mij hier niet in realiteit aan te houden.

Eén conclusie: Sardinië heeft prachtige straatkatten. Een absolute meerwaarde in het straatbeeld. Geen fan van katten? Kijk dan zeker niet hieronder.

Een doodgewone straatkat in Sardinië. 10/10 voor fluffyness, fotogeniekheid en die groene ogen. +1 voor sassyness: kijken mocht, aanraken absoluut niet.

4. Roadtrippin’

Wat maakt Sardinië zo mooi? De ruwe kustlijn, de stranden, de kliffen… het landschap. Hoewel de afstanden in Sardinië niet te onderschatten zijn (op vele wegen mag je maximaal 50 km/u rijden) word je beloond met prachtige vergezichten. De auto regelmatig aan de kant zetten en zoeken naar een uitzichtpunt loont dus.

Af en toe moet je het meekelen met Adele stoppen. Als je dan stopt bij een prachtig uitzichtpunt hebben niet alleen de oren van je medepassagiers de nodige rust, maar krijgen hun ogen er ook nog wat voor.

5. De charmante Italiaanse straatjes

Of we nu op een regenachtige dag stopten in Castelsardo of op een zonnige dag in Bosa: de straatjes streden telkens om de titel ‘het meest pittoresk’. Nog een pluspunt: de straten werden niet overspoeld door een horde toeristen. Je kon dus 100% genieten van hun charme. Zowel in Castelsardo als in Bosa waren de huizen bovendien in prachtige kleuren geschilderd.

Typisch straatje in Bosa. En nee: ik heb geen mensen moeten weg ‘shoppen.

6. Food, drinks en gelati

Een gebied waar ik wel op mijn sterkst ben: food, drinks en ijsjes. Véél ijsjes. Mijn favoriet? Nocciola. Mocht ‘t Galetje in Leuven dit lezen: als jullie Nocciola maken, bel mij en ik koop al jullie voorraad in. IJs met hazelnootsmaak is Gods geschenk op aarde en als het dan nog écht Italiaans ijs is dan heb je dubbel geluk. Drie weken later heb ik nog steeds afkickverschijnselen. Los van het ijs heb ik ook enorm genoten van de lekkere pasta’s, visfilets en mocktails. En heb ik ontdekt dat pizza niet typisch Sardiens is. Wat me er niet van weerhouden heeft om er toch meer dan genoeg van te eten.

Als ik een ijsje vast heb, moet ik dat onmiddellijk oplikken. Gelukkig is er wel beeldmateriaal van deze lekkere mocktail. Al had dat ook niet veel gescheeld.

7. Friends en fun

Oké, een beetje cheesy, maar het reisgezelschap maakt een groot deel uit van de reis. En hier had ik geluk om herenigd te zijn met oud-klasgenoten. Gelukkig ging het niet heel de reis over SEO, affiliate marketing of data marketing. Er werd lustig meegezongen in de auto, verhalen uitgewisseld over een stuk pizza of rustig op me ingepraat op momenten dat ik het nodig had (cfr. Gola di Gorropu). En hiervoor kan ik alleen maar zeggen: bedankt!

Friends + sun = fun.

Praktisch

• Vliegen kan makkelijk met Brussels Airlines vanaf Zaventem naar Sardinië. Wij vlogen op Olbia en maakten zo een lus doorheen heel Sardinië. We deden dit op acht dagen.
• Voor de zeiltocht naar La Maddalena boekten we in Palau een kleine zeilboot (8 passagiers; 2 bemanningsleden). De zeilboot doet dezelfde eilandjes aan als de grotere toeristische boten, maar dan in omgekeerde volgorde. Zo mijden ze overbevolking op de kleine eilandjes. Wij vaarden met Il Botta Dritta V. Tip: zorg voor cash geld als je in Palau een boot wilt boeken.
• De Gola di Gorropu kan je via twee aanvangsroutes beginnen. Een makkelijke (vrij platte) route van 6 km of een zwaardere route (met +/- 700m hoogteverschil) van 4 km. Eens aangekomen in de kloof betaal je 5 euro om de kloof zelf te verkennen. Daar kan je makkelijk de groene (makkelijke) en gele (iets moeilijkere) route volgen. De rode rode is voor experts, incluis gear. Zorg voor voldoende water. Bij de Gola di Gorropu zelf kan je je waterfles vullen met drinkbaar water.
• De wegen in Sardinië zijn goed onderhouden. Hoewel de afstanden meestal niet lang zijn, moet je voldoende tijd rekenen om van punt A naar punt B te rijden. Op vele wegen geldt een maximumsnelheid van 50 of 80 km/u. We kozen ook steeds voor de scenic routes. Hou er rekening mee dat de wegen in Sardinië zeer bochtig kunnen zijn. Last van wagenziekte? Neem dan zeker medicatie mee (of koop deze ter plaatse).