Procrastinatie is niet meteen een valkuil voor mezelf. Ik was die ene student die haar meesterproef – in beide masters – twee maand vóór deadline af had. Om mezelf minder onuitstaanbaar te maken voor mijn medestudenten coachte ik hen dan maar om zelf de deadline te halen. Bon, ik noem dat ‘coachen’; zij noemen dat potentieel ‘dwang’ – maar het kwam van een plaats van liefde dus alles is vergeven, right? Zo komt het dus ook dat ik dagenlang elke minuut riep dat we dringend – geen seconde te verliezen – naar Ancona moesten. ASAP. Want wat als die ferry onverwacht 48u te vroeg zou vertrekken én wij zouden onderweg naar de haven aangevallen worden door vuurspuwende draken?!

T minus 5 days

Dat soort ongemakken moet altijd ingecalculeerd worden in de planning. Vijf dagen voor vertrek waren we dus de Italiaanse grens overgestoken en op zoek naar een overnachting richting Ancona. Mocht het nog niet duidelijk zijn: Ancona is de havenplaats waar onze ferry zou vertrekken.

Gelukkig plan ik altijd voor onverwachte omstandigheden. Het was dan misschien geen vuurspuwende draak, maar plots reden wij voorbij het grootste doolhof van Italië?! Dat doolhof dat wij op onze vorige trip niet hadden kunnen doen omdat een bepaald voertuig bepaalde problemen had?! Tweede keer goede keer, er moest overnacht worden bij het doolhof.

Bon, het werd derde keer goede keer, want we werden ’s avonds weggestuurd van de parking door de eigenaars. Onze trots toch ingeslikt en de dag nadien toch komen opdagen om ticketjes te kopen voor het Labirinto della Masone di Franco Maria Ricci. Let wel op: het labyrint is een beetje schizofreen: op hun website staat te lezen dat ze het grootste labyrint ter wereld zijn, maar eens tickets gekocht en verdwaald in het doolhof staat er een informatiebord dat die eer toekent aan Australië en/of Amerika. Het was verwarrend Italiaans op het bord, oké? Een snelle zoektocht op Google wijst dan weer richting Denemarken en haalt het begrip ‘Guinness World Records’ boven. Ik stel voor dat wij dat dan in de zomer even gaan uittesten.

Alleszins: topactiviteit! Al zou ik wel aanraden om niet te gaan op een feestdag, want op Paasmaandag was het er letterlijk over de koppen lopen.

Uiteindelijk hebben we het doolhof twee keer gedaan. Hieronder bewijs van hoe superfier we waren toen we er de eerste keer uitkwamen. Van de tweede keer is geen bewijs, want, ahum… We gingen iedereen aftroeven en dat op een kwartier uitstappen maar we hebben er uiteindelijk even lang over gedaan als de eerste keer wegens… verloren gelopen.

T minus 4 days

Vier dagen voor vertrek van de ferry kwamen we uiteindelijk aan in Sirolo. We belandden hier compleet toevallig op zoek naar een camping met douche. Uiteindelijk kwamen we terecht bij Camping Reno met de vriendelijkste Italiaanse vrouw ooit. Ik zeg dit niet alleen omdat ze zowat acht katten had.

Helaas liet de camping verder wel wat te wensen over. Bon, er was een douche. Als vrouw kon ik kiezen tussen een douche zonder douchekop of een douche met douchekop, maar wel zo klein dat de deur niet eens open ging omdat deze tegen de douchekop kwam bij opening. Ik koos dan toch maar voor die tweede optie. Het gevoel van een klamme houten deur tegen je naakte lichaam is een absolute topervaring die ik iedereen aanraad.

Maar bleek dat Sirolo naast de kleinste douche ter wereld ook de thuis was van de mooiste Insta mural ter wereld. Ah, en ook van super lekker eten. Mannekes, wat was dat?!

T minus 3 days

Omdat de douche in Sirolo extreem klein was en het internetbereik ook, trokken we ’s ochtends vroeg enkele kilometers verder richting Loreto. Hier verbleven we het maximumverblijf van 48 uur op een soort parking met voorzieningen vlakbij de kathedraal. Absoluut een bezoekje waard als je in Ancona moet zijn: fijn piepklein stadje met heel vriendelijke mensen. Ah ja, en de kathedraal is ook de moeite.

Helaas moesten we na 48u verplicht verder.

T minus 1 day

Zo kwam het dat we de dag vóór vertrek al richting Ancona haven reden. Daar kwamen we dan ’s ochtends vroeg – voor onze werkdag – aan om onze tickets voor de volgende dag al op te halen. Het is absoluut NIET de bedoeling dat je je tickets 24u op voorhand komt oppikken in de haven. We bliezen de aftocht en gingen dan maar aan de andere kant van de stad bij een winkelcomplex staan. Het kon gezelliger, maar we hebben wel onze was kunnen doen.

T minus zero

De dag van overzet Ancona richting Igoemenitsa zelf hadden we een boot om 19u30. Om die vuurspuwende draken voor te zijn, waren we slechts luttele uren op voorhand al aanwezig op de parking: om 08u30. Om 16u30 zijn we dan gaan aanschuiven in de rij om uiteindelijk om 19u30 te boarden en om 20u30 te vertrekken. Bon, lessons learned: deze neuroot heeft geen zin om nog eens 48u rond een havenplaats rond te hangen. Maar laten we eerlijk zijn: volgende keer, exact same story.

Gerelateerde artikels

Meer weten over onze reis met DIY camper EsteVan en een jaar remote working? Je kan alles hier volgen.