Een standaard cliché vraag op het einde van de werkweek: “En? Wat doe jij dit weekend?”. Niemand die verwacht dat je daar “met een hele hoop truckers de ferry naar Griekenland nemen” op zou antwoorden. Wij hadden het alvast wel in onze agenda aangestipt. Die ferry dan toch, die truckers moesten we er bij nemen, ze waren toch met zoveel, meneer.

Snelgids voor het nemen van een Ferry in Ancona:

1. Bestel je ticket online (er zijn meerdere maatschappijen, wij kozen voor een boot van Minoan Lines, deel van/overgenomen door Grimaldi).
2. Erger je omdat je geen e-ticket krijgt omdat je een landsgrens overgaat. Je moet dat ticket nog gaan afhalen op de dag van het vertrek.
3. Mens erger je niet.
4. Op de dag zelf konden wij vanaf 11.00 (onze boot vertrok om 19.30) inchecken en zo onze tickets krijgen. Wij hadden een ticket voor onszelf, een cabine langs de binnenzijde (geen raam, wel twee bedden en een badkamer) en een parkeerplaats voor Estevan op het dek.
5. Na het inchecken konden we vanaf 14.00 in de aanschuifrij gaan staan om binnen te rijden. Rijen zijn verdeeld per categorie: auto’s, smalle en brede campers en trucks. Deze laatsten waren in de meerderheid.
6. Er zat wat vertraging op de boot en tegen 19.30 mochten we de boot oprijden. We kregen een plaatsje op dek 5. Dat was niet bepaald het onderste dek. We moeten via een lekker steil en vooral smal pad een verdiep of 3 naar boven.
7. Eens bovenaan, goed opletten op de andere passagiers die al uitgestapt zijn en die voor je auto springen. Let hierbij ook goed op het ‘vies’ kijkende personeel dat vindt dat het niet snel genoeg gaat.
8. Parkeer waar men zegt te parkeren. Easy.
9. Handrem niet vergeten. Essentieel.

Verkenningsronde op het schip.

Tijd voor het verkennen van de kamer. De gang was alvast veelbelovend. Het rook er naar natte hond, een geur die nooit meer zou verdwijnen, ook al stond die natte hond niet meer naast ons eens we ingecheckt waren.

Het ‘nieuwe’ was er al serieus af, van onze kamer, maar ze deed wat ze moest doen. Twee bedden, met optie voor twee extra, een kleine badkamer en een grote spiegel om het toch wat groter te laten lijken. Echt proper kon je het geheel niet meer noemen. Hint: niet onder dat onderste bed kijken, of daar in de hoekjes in de douche. Er was voldoende luchtverversing, maar die deed geloven dat je in een vliegtuig zat. Je had de keuze: quasi stilte – enkel het gebrom van de motor van het schip in de verte – en geen lucht of lawaai en lucht. Gelukkig kon je ook ergens tussenin kiezen.

Ons schip, de ‘Venezia’ had twee verdiepen met cabines. Daarnaast waren er een aantal gewone zitgelegenheden. Een plek met ‘vliegtuigstoelen’, een bar (inclusief charmezanger, hij zat al klaar om te beginnen toen we passeerden) en een restaurant. Ook was er een klein winkeltje waar je een extra paar witte kousen kon kopen (en nog een aantal dingen die je zeker niet nodig had) en een kinderspeeltuin. Deze deur bleef echter dicht de hele reis. Niet duidelijk wat ze hier mee bedoelden. Op bepaalde plekken hingen ook A4’tjes op met de boodschap ‘niet kamperen’. Niemand gezien die zijn tent opzette, moesten jullie die vraag gehad hebben.

Er was de optie om buiten rond te lopen, inclusief zicht op het dek waar de wagens stonden, maar daar was het ons net iets te winderig. Het stond er bovendien vol rokende truckers.

Voor ’s avonds hadden we onze boterhammetjes voorzien, maar de dag erna, kozen we voor het restaurant. Een soort Lunch Garden, maar dan op z’n Grieks. Aanschuiven, wijzen en dan een portie krijgen waarvan je twijfelt of de man achter de toog het meende of ons nu gewoon aan het testen was. Laat ons duidelijk zijn, dat bord lag heel vol. Zo vol, dat de vrouw voor ons, het uit haar handen liet vallen, “sorry” zei, er over stapte en met een ander bord naar de kassa vertrok.

Het eten zelf was OK, niet fantastisch, maar wel eetbaar. De keuzes soms wat bizar (er was de optie om een bord broccoli (gevuld met ergens tussen de 500 à 750 gram) te bestellen en mensen deden dat).

De boot was ondertussen veranderd in een soort ‘zombieland’. Hier en daar lagen stukken vals plafond op de grond en het grootste deel van het publiek zonder kamer, zat levenloos voor zich uit te staren in de rode zeteltjes van de zithoeken. De kamer was vrij prijzig, maar het wel waard.

Zeker ook omdat Anneke haar zeebenen was vergeten in te pakken. Het water was redelijk woelig en dat had zo z’n effect. Het bleef gelukkig beperkt tot wat misselijkheid. Ikzelf had hier minder last van, niet dat ik een carrière op het water ambieer.

Voor de rest was het vooral wachten. Ancona – Igoemenitsa is op papier een uur of 21 varen en die moet je zien in te vullen. Het helpt dan niet als je nog eens een paar uur vertraging oploopt onderweg.

Igoemenitsa, eindelijk!

Daar kwam Griekenland in zicht, tijd om het schip 180 graden te draaien en achterwaarts in het dok te parkeren. Onze kamer hadden we al lang verlaten (daar waren we uren geleden al uitgezet zodat ze deze opnieuw konden klaarmaken), nu was het tijd om terug naar de wagen te gaan.

Wij stonden helemaal vooraan in de rij, dat betekende in ons geval ons, net zoals de boot, in achteruit zetten en als voorlaatste op geheel spectaculaire wijze terug die smalle ramp afrijden. Onze draaicirkel was net te groot om dat op een gemakkelijke manier te doen. Helaas geen beelden hiervan, maar beeld je in dat je je auto-examen opnieuw doet, maar dan met een bestelwagen van om en bij de 7 meter en dan de opdracht krijgt om zijdelings te parkeren met vooraan en achteraan maximaal een meter. Eind goed, al goed!

Het verdict:

Is het een aanrader, zouden we het zo opnieuw doen? (hint: we hebben nog 3 andere ferry’s gepland). De score van de vakjury:

• Sfeer en gezelligheid: 4/10 – je bent snel rond op zo’n schip en echt vrolijk waren de mensen nu ook weer niet.
• De kamer: 5/10 – Al 30 jaar onveranderd en hier en daar ooit al eens afgestoft. Deed wat het moest doen, maar ook niet meer. Zouden kunnen investeren in een stillere luchtverversing.
• Het restaurant: 6/10 – vooral door de porties.
• Parkeergelegenheid: 4/10 – Parkeerplaats zelf was breed genoeg, maar de weg erheen (en vooral terug) een halve marteling. We hadden liever bij de andere campers gestaan in plaats van op het autodek. Dat er twee personeelsleden nodig waren om ons terug uit het schip te manoeuvreren kost meer geld dan ons op een halfleeg lager dek te laten parkeren. Grimaldi Lines, take notes.
• Personeel: 5/10 – heel wisselvallig. Af en toe zat er eens iemand vrolijk tussen, maar het overgrote deel liep daar tegen hun zin rond. Kudo’s aan de man die ons hielp bij het verlaten van het schip.
• Wachten: 10/10 – Heel veel mogen wachten.

Zo’n ferry is goed voor één keer, maar ik ben wel fan van iets spannendere weekends.

Extra varia:

Zet je mobiel internet af eens de ferry vertrekt. Roaming is mooi, maar van zodra je vertrekt gelden die regels niet meer. Dat zal je merken aan de notificaties die je provider je stuurt. “Welkom in Italië (we waren daar al een week nota bene). Data kost hier 16,94€/MB. Fijne reis”. Je zal zo maar eens een uurtje of 3 naar je favoriete reels op Instagram kijken. Er was betalende Wifi aanwezig aan boord, maar daar maakten we geen gebruik van.

Anneke vergat helaas haar roaming wel af te zetten voor ze in slaap viel dus er staat ons nog een fijne verrassing te wachten. Ze had nochtans zelf een hele preek gehouden over roaming op internationale wateren. Loemp!