Afscheid van Portugal

De verwarring was compleet toen mijn kenmerkende witte sneakers opnieuw het kantoortapijt raakten op twee maart. Zowel bij mijn collega’s als in mijn lichaam. Aan de koffiemachine schrokken mensen alsof ze een geest zagen. Het beste voorval gebeurde echter toen ik eerst vijf minuten een gesprek had met een collega, vervolgens een half uur verdween om dan een ‘what the fuck doet gij hier?’ te krijgen – alsof die eerste vijf minuten nooit hadden plaatsgevonden. En dat alles terwijl mijn lichaam unaniem – en vooral zonder enige vorm van overleg – had besloten haar werking te staken. Zo namen wij afscheid van Portugal en ook opnieuw van België.

Wegens persoonlijke omstandigheden moesten we vervroegd onze tijd in Portugal kortwieken. Zo kwam het dat wij een week lang Lissabon omcirkelden, als een gier z’n prooi. Op 1 maart hadden we dan uiteindelijk een betaalbare vlucht te pakken en vlogen we terug richting Zaventem.

1. Wat met EsteVan?

We hadden op Camping Lisboa geregeld dat Estie een maand kon overwinteren op hun terrein, dat beveiligd is, voor een kleine som van een drietal euro per nacht. We toerden rond op de camping tot we een plaatsje vonden dat wij opportuun vonden en negeerden hierbij compleet de aangeduidde plaatsen door de camping. Geen wrakken, laaghangende of gebarsten takken noch onverlichte paden in de buurt van onze Ford.

Vlak voor vertrek naar België laadden we onze tracker op en zetten we het alarm op. In geval dat EsteVan zich zou verplaatsen, zouden we daar in België voor verwittigd worden. Om vervolgens geen zak te kunnen doen, want teletransportatie bestaat niet. Maar bon, dan wisten we toch al of we nog een huis/wagen zouden hebben bij terugreis naar Portugal.

2. Waarom terug naar België?

Een begrafenis van een geliefd familielid bracht ons terug naar België. Uiteindelijk keerden we pas na een kleine maand terug naar Portugal, omdat we ook nog een reis naar Dubai hadden en omdat ik nog een belangrijke projectdeadline had voor het werk. Eentje die ik nota bene nog bijna gemist heb, omwille van Het Lichaam.

3. Wat mankeert er met Het Lichaam?

Het Lichaam is een vernuftig ontwikkeld vehicel, maar helaas zit m’n eigenwijsheid niet alleen in mijn brein, maar ook in elke cel van Het Lichaam.

Dus besloot Het Lichaam om vanaf 2 maart – I kid you not – ziek te zijn. Na touchdown in Zavemtem voelde ik al een kriebel in de keel. En dan is het Russische roulette. Ik heb quasi 365 dagen per jaar een variant van keelpijn (ZOALS NU TERWIJL IK DEZE BLOGPOST TYP ), maar soms duidt de keelpijn ook het begin aan van grotere miserie. Ditmaal was het grotere miserie. Van de dertig dagen die maart telt, ben ik er vier niet ziek geweest. Die bovendien nog allemaal tijdens die week verlof in Dubai vielen – de eerste keer in mijn leven dat ik niet ziek was tijdens een verlof.

Omdat mijn brein haar eigen conspiracy theories maakt, voornamelijk over zichzelf, had ik mezelf voorgelogen dat naar de dokter gaan onmogelijk was.

Ziek op de begrafenis? Snel een covid-test (negatief) en gewoon zwijgen. Je gaat je kat niet sturen naar je familie waar je speciaal voor bent teruggereisd.
Ziek de week na de begrafenis? Gewoon blijven verder doen. Niemand gaat geloven dat je nu ziek bent en dan volgende week op vakantie naar Dubai vertrekt.
Gezond en wel in Dubai? Yes, net op tijd om de komende projectweek goed door te komen.
Jonas voelt zich ziek in Dubai en op de terugweg? Jonas heeft drie (!) dagen symptomen? Be preopared to die. Letterlijk. Jonas is meestal een halve dag ziek, uiteindelijk een volledige dag. Wat dan volgt is dat ik twee weken compleet van de kaart ben wegens een immuunsysteem dat gewoonweg veel te vriendelijk is. Ik ben zeker dat mijn immuunsysteem extreem links is en elke bacterie, virus of ander micro-organisme vriendelijk binnen laat – en dat terwijl elke bloedcelwand gegraffited wordt met ‘Geen micro-organisme is illegaal’. Bon, ik ben geen wetenschapper, maar dit lijkt mij wel een zeer accurate analyse.
Jonas voelt zich weer top? Ik ga in sneltempo achteruit. Afscheidsetentje met een collega? Met een grote glimlach een dame blanche binnenwerken tegen de oneindige keelpijn (JA MIJN REMEDIE IS DUIZEND IJS ETEN IK ZOU DE BESTE ARTS OOIT ZIJN). Eens een goede nacht rusten? Bitch please, mijn lichaam beslist om ’s nachts te veel pijn te hebben om te kunnen slapen.
In blinde paniek ’s nachts een doktersafspraak maken voor een bloedonderzoek? Kan ze. Diezelfde dag nog helemaal richting Antwerpen knallen voor het werk? Kan ze ook. Die avond room service bestellen OMDAT ZE HET VERDIENT EN NOOIT HAAR EETLUST VERLIEST? Kan ze zeker. (Serieus, de dag dat ik ziek ben en niét eet, bel 112).
De dag daarna om 05u30 wakker worden, een hele dag doorwerken, vervolgens met vrienden sushi gaan eten en thuiskomen zonder stem en in een eindeloze waas om pas om 2 uur ’s nachts in slaap te vallen? Standaard business voor Het Lichaam. Gelukkig had het bloedonderzoek uitgewezen dat de oorzaak van de miserie een bacterie was. Antibiotica is niet zo vredelievend als mijn eigen immuunsysteem.

4. Terug naar Portugal?

Toen ging het terug richting Portugal. Met een rugzak vol zakdoeken en antibiotica. Normaal zouden we al snel richting Elvas rijden, maar omdat ik mezelf nog altijd niet goed voelde, zijn we wat langer in Lissabon gebleven. Waar we geen kloot gedaan hebben, buiten natas gegeten.

En dus hadden we helaas maar één avond in Elvas. Wat duidelijk te weinig was voor dit mooie grensstadje. Maar ik was was euforisch toen ik eindelijk een volledige avondwandeling kon maken zonder elke 500 meter te pauzeren. Helaas was ik mijn zakdoeken wel vergeten en dus mijn oprechte excuses aan de Portugese flora die ik misbruikt heb als natuurlijke zakdoek. Hierbij wel een shout-out aan mijn dokter die dacht dat ik allergisch was: nope.

5. Waarom plots zo’n haast?

Wij hadden nog weken langer in Portugal kunnen blijven, maar we beginnen aan onze snelreis doorheen Spanje, Frankrijk en Italië om te belanden in Ancona. Daar staat een ferrytrip richting Griekenland gepland. En de tickets voor die ferry… die zijn al gekocht (en echt pokkeduur dus we mogen ‘m niet missen of het is van io sono al verde in Ancona).