Nu het even moeilijk is om te reizen, doen we aan sofareizen: het ophalen van enkele fijne reisverhalen uit het verleden. Eén van onze favoriete sofatrips bevat een gezonde portie zelfspot en een eindeloze reeks schaterlachjes: the trip down travel fail lane. Reis even met ons mee langs onze favoriete reisblunders.

1. The Big Switch

• 

• 

• 

• 

• 

Het begon met een hurmbeger op onze laatste dag in Cambodja en eindigde in Vietnam als de grootste emotionele crisis die Jonas ooit gekend had: the big switch. Een hurmbeger bleek een hamburger met spiegelei te zijn – met als geheim ingrediënt een snufje salmonella of soortgelijks vies beestje. Ideaal afscheidscadeau, moet Cambodja gedacht hebben.

Wat begon als wat buikpijn bij aankomst in Vietnam, werd al snel ernstige buikloop. Gelukkig stond ik Jonas trouw bij en verzorgde ik hem door… euh ja, hem mee op sleeptouw te nemen tijdens een food tour. Is dat niet wat elke verpleegster zou doen? Zoals het een goede zorgkundige betaamt at ik de helft van mijn voorgeschotelde gerechten niet zelf op (moeilijke eter shoutout), maar schoof ik die voor Jonas’ neus.

Na deze drie dagen durende food tour – dixit Jonas, ik zou zelf eerder zeggen: 2 uur – zag ik dat hij toch wel op een algeheel dieptepunt zat. We gingen terug naar ons logement en deden het enkele dagen rustiger aan; geholpen door onze reisapotheek. Maar de anders zo gezonde man bleef sukkelen.

Dr. Google to the rescue dan maar. Na een volledige piste van maag- en darmkanker doorlezen te hebben, begon ik toch even aan mijn zorgkundige vaardigheden te twijfelen. Ik zei nog even mijn 100% waterdicht ezelbruggetje op: ‘Motilium is voor wanneer je mottig bent en imodium is voor als je niet mottig bent’. Ik keek voorzichtig naar de geneesmiddelenverpakking waar ik Jonas al een week lang pillen uit voorschotelde: ‘motilium’, las ik.

Nooit eerder was een patiënt zo snel genezen na het stoppen van de medicatie.

Pro tip: lees de bijsluiter, neem een echte verpleegkundige mee of google op dag 1. Maar echt serieus: zorg dat je een reisapotheek mee hebt en dat je ook wéét waar je mee bezig bent – if not: roep een hulplijn in.

2. The Communist Fiasco

• 

• 

• 

• 

• 

Ik zal maar eerlijk zijn: ik heb een fascinatie met begraafplaatsen. Niets luguber, maar ik wandel er graag rond om mij het leven in te beelden dat achter het graf schuilgaat. Toen ik las over een begraafplaats met nog heel wat communistische elementen, stond het adres dan ook vliegensvlug in ons global positioning system.

‘Hier staat een verbodsbord’.
‘De GPS zegt toch dat het hier is, dus ik rij gewoon door’.
‘Vindt gij ook niet dat deze weg meer een fietspad of wandelpad lijkt dan een autoweg? ’t Wordt ook altijd maar smaller.’

Yup, daar stonden we dan. Pal midden in een oud-communistische begraafplaats.
Shout out aan de uitvinder van de ‘achteruit’.

Pro tip: volg niet blindelings je GPS, duh.

3. The Invisible Bay

• 

• 

• 

• 

• 

Soms dan word je verblind door foto’s. Yours truly can relate. Tijdens onze zesmaandentrip door Zuid-Oost Azië stond Halong Bay (en alle verwante baaien, zoals Cat Ba) dan ook torenhoog op de wishlist.

Ja, het kon er mistig en koud zijn. Ja, de wintermaanden stonden bekend om hun mist. Maar mist, dat kan toch nooit drie dagen duren?! In deze 72 uur zou er toch wel zeker vijf minuten zonder smog, wolken, grijs te zien vallen?

Wel, de baaien van Halong Bay/Cat Ba: ik heb geen flauw idee hoe ze eruit zien. Ik heb er 72 uur doorgebracht. Ik ben er gaan kayakken, met doodsangst en drie dronken Duitsers die dachten dat de Belgische vlag op mijn Rode Duivels short een fout gedrukte Duitse vlag was. Ik ben naar de top geklommen van een krijtrots om prachtig zicht te hebben op mist. Ik heb daar getoond dat ik als enige ook in de kou liters kan zweten. Ik heb er op een idyllisch verlaten eiland geslapen. Denk ik, want het kan gezien de mistige omstandigheden ook een compleet bebouwd eiland geweest zijn; ik had het nooit ontdekt.

Bon, enkele honderden euro’s armer besloot ik na twee dagen klaagzang dan toch maar eens om me neer te leggen bij de realiteit en te genieten van de absoluut vreemde sfeer die in de baai hing. En ik heb mezelf snel geleerd hoe je in godsnaam foto’s neemt in de mist.

Pro tip: Denk niet dat je het weer/klimaat te snel af kan zijn en informeer je altijd goed over weersomstandigheden van je bestemming. Ga je op avontuur waar weersomstandigheden een cruciale rol spelen? Boek laat of kijk naar het annulatiebeleid.

… En als het weer dan toch niet mee zit: leef gewoon in het moment. Lopen mokken doet de zon niet schijnen.

4. The expensive camera

• 

• 

• 

• 

• 

Het uitgebreide verhaal kan je hier lezen, maar dit blijft toch één van mijn favoriete topmomenten tijdens het reizen. Dit verhaal had alles dat mijn hartje sneller doet slaan: verre landen, het betere detectivewerk en wel ja, die twee dingen hé.

Long story short: Jonas krijgt een voorwerp in handen, Jonas verliest dit voorwerp, Jonas vindt dit voorwerp enkele uren/dagen later terug. Dat is hoe het dagelijks leven hier meestal gaat. Alleen week het verhaal even af in Pakse: het voorwerp – onze Go Pro met vakantiefoto’s – werd niet teruggevonden.

Long story short: Ikzelf kijk/luister 24/7 true crime. De zoektocht naar het lijk, euh, de Go Pro was full on. Na een volledige reconstructie van de afgelopen dagen, enkele telefoontjes (er zijn veel valse telefoonnummers in omloop) en een fucking duur vliegticket later werden we herenigd met onze foto’s.

Pro tip: Geef je bezittingen nooit aan Jonas. Nee serieus, als je dacht dat er een goeie tip aan kwam: sorrynotsorry. Een maand later was hij trouwens zijn paspoort ‘kwijt’, liet ik daar een volle bus toeristen een half uur voor wachten om vervolgens tot de conclusie te komen dat het ding gewoon op de plaats zat waar hij de eerste keer had gekeken. Still love him though.

5. The Ugly Cry

• 

• 

• 

• 

• 

Daar stond ik dan, in één van de hoogst aangeschreven musea van Venetië. Een vrouw keek me aan. Ze dacht vast dat ik door alle kunstpracht tot tranen geroerd was. Was ik immers niet omringd door eeuwenoude kunst? Menig kunstliefhebber zou allicht een orgaan afgestaan hebben om daar in mijn plaats te staan.

Maar in werkelijkheid stond ik te janken. Ik werd omringd door afbeeldingen van jezus – letterlijk, ik heb nog nooit zo veel jezussen in mijn leven gezien – en ik vond het zo een waste of time. Ik kon niet geloven dat mijn allereerste reis haar laatste uren was ingegaan en dat ik naar jezusbeelden moést kijken. Moést, want volgens de reisgids was dit een onvergetelijke ervaring.

Dat was het ook: het huilen werd hysterischer. ‘Ik ga nooit nog op reis kunnen gaan en ik moet hier nu rondlopen tussen allemaal jezusbeeldjes, waarom?!’ Jonas had zowat een half uur nodig om me te kalmeren. En emotioneel heeft het zo een grote indruk op me achtergelaten dat ik Venetië niet langer associeer met kanalen, super lekker eten, prachtige gebouwen. Nee, voor mij is Venetië voor eeuwig een eindeloze gang vol jezussen.

Pro tip: Volg je eigen hart en interesses. Het afvinken van bezienswaardigheden waar je niets voor voelt is nutteloos. En zeg ook niet dat je ‘nooit’ nog iets gaat doen of je lief haalt al je toekomstige drama’s onderuit met ‘weet je nog toen je zei dat je nooit nog op reis zou gaan’.