Dit is ‘m dan: de selfie van 574,50 euro. Hij is genomen op wat onze laatste dag in Luang Prabang moest zijn, bij de overdrukke Kuang Si waterval. Veel geduld hebben we ervoor gehad ook: erg lang gewacht op een moment waarop we alleen op onze selfie zouden staan. Mission failed: achter mij zit namelijk een vrouw die ik krampachtig probeer te verbergen door… nu ja, krampachtig te poseren.

We hadden het wel wat gehad in Luang Prabang: we hadden vijf dagen uitgetrokken voor de stad, maar eigenlijk ook vooral om eens langer eenzelfde uitvalsbasis te hebben. Toen we richting Pakse vertrokken met als einddoel de Cambodjaanse grens waren we dan ook echt klaar om afscheid te nemen van de culturele hoofdstad van Laos.

Eens aangekomen in Pakse begonnen we onze anti-malariakuur en deed ik de eerste dag niet veel meer dan klagen en in bed liggen. Die 30 dagen zonder klagen zijn hier niet helemaal doorgebroken. Toen Jonas meedeelde dat hij de GoPro niet vond, besteedde ik er dan ook niet te veel aandacht aan. Jonas verliest elke dag gemiddeld drie voorwerpen en om de vrede in onze relatie te bewaren heb ik als coping mechanism een strategie uitgewerkt waarbij ik hem gewoon negeer telkens hij zegt dat hij iets verloren is. Hij vindt het meestal toch terug binnen het half uur.

Toen de kamer een half uur later echter volledig vol lag met spullen, maar geen GoPro begonnen er toch wat alarmbellen af te gaan. Tijd om ter hulp te schieten:

‘De laatste keer dat ik de GoPro gezien heb, was bij de Kuang Si waterval. We zaten daar bij een café en ik heb de foto’s bekeken op de GoPro. Vervolgens heb ik de GoPro weggestoken in de rugzak. Ik ben 99% zeker dat ik hem weg heb gestoken, want toen we het café verlieten, ben ik nog teruggegaan naar onze tafel om deze zelf af te ruimen. We hadden twee Cornetto’s gegeten en mijn Cornetto was blauw met roos en smaakte naar chemische dingen. Ik heb de papiertjes van de Cornetto’s weggenomen van tafel en in de vuilbak gegooid. Er lag dus echt wel zeker niets meer op tafel.’

Ik hoorde Jonas al zuchten van Pakse tot Tokyo. Telkens hij iets kwijtspeelt, ontspint zich namelijk hetzelfde scenario: ik vertel tot in de kleinste details waar het verloren voorwerp de laatste keer gespot werd. Zo probeer ik via herinnering op te sporen waar het voorwerp kan zijn. Jonas heeft echter altijd hetzelfde antwoord op de vraag ‘waar heb je het dan het laatste gezien?’. ‘Ik weet het niet meer‘.

Er kwam dus weinig schot in de zaak. Ik begon te bellen naar ons guest house in Luang Prabang: niemand nam op. Het was dan ook al midden in de nacht. Dat hield me niet tegen om te blijven zoeken en strategieën uit te werken om de verloren camera op te sporen. Tot Jonas de welgevleugelde woorden sprak: ‘Leer ermee leven, we zijn hem kwijt en gaan hem nooit nog terug zien.’

 

Als een rode lap op een stier. Zo werkt dat. Ik verlies namelijk nooit iets. Geen wedstrijden, geen voorwerpen en geen geduld. Als ik al begin met GoPros te verliezen: wat blijft er dan nog over van mijn identiteit? Hoe kan ik dan dagelijks Jonas zijn verloren voorwerpen terugvinden en mijn superieure vindingrijkheid – letterlijk dan – onder zijn neus wrijven? Vanaf dat moment werd het een staatszaak om de GoPro terug te vinden.

Na enkele vergeefse telefoonpogingen kon ik maar één conclusie trekken: het opgegeven telefoonnummer van het guesthouse was nep. Intussen was ik nochtans doodzeker dat onze GoPro daar lag: het spoor stopte in het guesthouse. Na urenlange therapiesessies had Jonas namelijk toegegeven dat hij mogelijks misschien maar ook niet helemaal zeker maar toch wel waarschijnlijk daar het laatst de Go Pro had gezien. Als detective kon ik dan ook maar één iets concluderen: de GoPro was gevallen en lag in kamer veertien van het guesthouse.

Dus begon ik maar willekeurig andere hotels te bellen. Tot één hotel het echte telefoonnummer gaf van het guesthouse. En er daar gereageerd werd met: ‘Yes, we have camera’. 

IN YOUR FACE, JONAS! Dat zei ik niet helemaal letterlijk, maar mijn blik zei het wel. Geslaagd in mijn opzet: het vinden van de camera. En zo verblind door het winnen dat ik koste wat kost de camera terug in mijn handen moest hebben: enkel dan zou de cirkel rond zijn. Enkel dan zou mijn identiteit hersteld worden en zou ik opnieuw kunnen verkondigen dat ik nooit verlies. En zo komt het dan we nu een selfie hebben van 574,50 euro: de kost om herenigd te worden met de camera. Om broodnodige tijd te sparen, moesten we immers twee vluchten nemen die we anders nooit zouden nemen.

Dus de volgende keer dat je pakketje van Bpost, DHL of UPS een dag vertraging heeft, weet dan: postservices zijn niet vanzelfsprekend in de rest van de wereld. Dat had ik alleszins niet verwacht.