Schotland rond met Cara.

’t Is Cara, Trut (vrij naar ‘festivalganger’ enkele jaren terug).

Onze motorhome stond al te blinken toen de taxi de oprit van het verhuurbedrijf Bunk Campers opdraaide. Vrij gigantisch, het angstzweet was present. Zeven meter lang, dat is zowat tweeëneenhalve meter langer dan mijn standaard stalen ros. We wisten het toen nog niet, maar we zouden haar ‘Cara’ dopen (elke camper heeft, een naam nodig, lees onze blogs uit Australië en IJsland er maar eens op na). Cara, naar de naam van het model (Weinsberg Carasuite), de link met het bier was beperkt.

Na veel handtekeningen op formulieren met veel kleine lettertjes en wat uitleg over hoe bepaalde dingen werkten (WC, douche, verwarming, elektriciteit, … alles had dat ding), konden we de baan op (in derde versnelling, maar ook dat wisten we niet meteen). Een dikke twee weken zou dit ons ‘huis’ worden.

Rijden & Parkeren

Gigantisch breed en zeven meter lang, een enorme dode hoek en een paar ton zwaarder, dan moet je vooral rekening houden met het feit dat je iets trager optrekt en er wat langer over doet om terug stil te staan. De eerste dagen was ‘den borduur’ onze grootste vijand. Menig keer bezorgde een onverwachte aanraking met onze nieuwe grote vijand ons halve hartverzakkingen, maar we brachten het er quasi heelhuids vanaf. Geen lekke banden, geen motorproblemen. Dat mocht ook eens! Een keer moesten we uitwijken voor een camper die zichzelf had vastgereden en … reden we helaas en stuk van onze achterbumper naar de verdoemenis. Een paar keer was de weg te smal en kusten onze spiegel en deze van een tegenligger elkaar. Gelukkig zonder erg. En onze verzekering zorgde ervoor dat we geen extra kosten dienden te betalen.

Door het feit dat wijzelf wat trager reden, leken de Schotten wat sneller te rijden, maar over het algemeen werd er hoffelijk gereden (er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk, zo gaat dat.)

Onze favoriete parkeerplaatsen waren die van Tesco Supermarkten. Daar namen we met plezier 2 tot 4 parkeerplaatsen in. In grotere steden moest je sowieso al niet proberen om je op een reguliere parking te parkeren. Deze waren nooit voorzien op kampeerders (je was een auto of een bus, niets tussenin). Dan kwamen de supermarktparkings zeer goed van pas. Braaf als we zijn, passeerden we ook altijd wel eens langs de kassa.

Rijd je rond in een gewone wagen, dan is er overal voldoende parking beschikbaar. Grotere steden hebben betaalparkings (of een Tesco), en bij de meeste bezienswaardigheden waren er parkings die groot genoeg waren (al dan niet betalend).

Kamperen

Schotland heeft vrij simpele regels over kamperen: je mag het overal doen, tenzij het op privéterrein is of het specifiek aangegeven wordt dat het niet mag. Wij lieten ons leiden door de Park4Night app, een applicatie op je telefoon (gratis en betalende versie, wij abonneerden ons voor een maand), waar je alle mogelijke stop- en overnachtingsplaatsen kon opzoeken.

We leerden dat het nuttig was om toch wat vooruit te plannen. Het was uitzonderlijk druk en de Schotten waren massaal op vakantie in eigen land. Het merendeel van de campings zat dus ook gewoon vol (ook gewoon tijdens de week). De drukte lag vermoedelijk aan Covid, waardoor reizen naar het buitenland minder gemakkelijk/interessant was.

De meeste campings waren zeer goed voorzien: water, elektriciteit, douches en toiletten inclusief wasmachines. Sommigen hadden nog een eigen extra keuken. De ene al wat nieuwer dan de andere uiteraard. Prijs voor een staanplaats (verhard, met elektriciteit) lag overal ongeveer tussen de 25£ en 30£.

Wanneer het niet meteen lukte om een camping te vinden, konden we natuurlijk ook nog gaan ‘wildkamperen’? Nu ja, ‘wild’ kan je dat eigenlijk niet noemen, als je het land rondrijdt met zo’n groot gevaarte. Er zijn voldoende parkings, klein en groot en andere plekken beschikbaar. Wildkamperen is uiteraard volkomen gratis (regel blijft wel dat je al je afval meeneemt na je verblijf).

Wat hebben we geleerd?

“Frustration causes accidents”, als in “laat je aub voorsteken door die persoon die aan het bumperkleven is. Eens je de grote steden verlaten hebt, worden de wegen al eens wat smaller, en blijft er nog maar één baanvak over. Om de pakweg 100 meter zijn er vervolgens uitwijkstroken. Die dienen om tegenliggers te laten passeren, maar ook om het sneller verkeer door te laten. Geloof me, als motorhome is zowat alles ‘sneller verkeer’. Op smalle straten hebben we ook geleerd om gewoon te stoppen als we ons ‘te breed’ vonden.

Net zoals motards elkaar groeten als ze elkaar passeren, is er ook een soort ongeschreven code tussen mensen in een motorhome. Jawel, iedereen zegt uitbundig hallo bij het passeren! Dat maakt een lange rit meteen heel wat leuker.

Snelheden staan aangegeven in mijl en niet in kilometer per uur. Een kleine aanpassing (naast het links rijden natuurlijk) en rekenen bij elk bord dus. Een maximumsnelheid van 96km/uur klinkt toch ook maar raar?

Het verdict!

We hadden een vrij positieve ervaring met Cara. Enkel die parkings bleven vaak zeer lastig. Onze ideale camper? Misschien toch iets kleiner (vooral dan in de breedte). Het rijden zelf ging vrij vlot, al was het wel wat aanpassen omdat we toch wat lange en breder waren (bij Loch Lomond rondrijden was geen pretje met die ‘authentieke’ wegen).

Laten we eerlijk zijn: je eigen bed, keuken en toilet altijd beschikbaar hebben, dat is een groot pluspunt.

Onze plannen voor een eigen camper? Die zijn er nog steeds en worden weer een beetje concreter. Vermoedelijk wordt het toch iets kleiner dan voorzien. De praktische kant zal daar toch de overhand nemen. Cara heeft ons hierbij alvast zeer goed geholpen. Zolang dat stalen ros maar over bergpassen kan rijden, maar tegelijk niet te groot is om ons vast te rijden op de parking van de lokale bezienswaardigheden.

To be continued!