Topper in Jordanië: Petra!

De Dode Zee en Wadi Rum zijn hot topics in Jordanië, maar Petra is dan toch wel het toppunt van toerisme. Vage herinneringen van een dikke twintig jaar geleden wisten me nog te vertellen dat het er warm was en vergeven van de toeristen. Het Duitse koppel dat we tegenkwamen in Wadi Rum had ons wat tips meegegeven (en bevestigden dat het er nog altijd vergeven was van het volk).

Alles was een beetje moderner, dat viel meteen op. Aan de kassa kochten we een pas voor twee dagen, zo konden we ons bezoek een beetje spreiden. Wat kost dat en wat krijg je er voor in de plaats?

55 JOD (Ongeveer 70€ voor een pas voor twee dagen, per persoon).
Eén entry per dag, niet duidelijk of binnen en buitenlopen toegestaan is.
Je kan jezelf voorzien van een gids aan de ingang, maar dat leek ons niet nodig.
Je kan jezelf ook voorzien voor een paard voor de eerste paar kilometer, maar die zien al genoeg af, hoe hard ze deze ook proberen te verkopen.

Binnenkomen op het middaguur: de toeristen van het eerste uur (park gaat open om 6) komen het park al uitgewandelend. En ja, er is inderdaad wat volk. De smalle kloof op weg naar de bekende Treasury loopt gezellig vol en lijkt wel eeuwig te duren. Af en toe moeten we opzij springen voor een paard met kar (duidelijk voorrang). Uiteindelijk wordt ons geduld beloond met een mooi uitzicht op de Treasury.

Een foto trekken zonder andere toeristen op het plaatje is voor dag 2, simpelweg onmogelijk nu. We kijken even, ontwijken de paardenvijgen en vatten onze eerste toch naar Ad Deir aan. Moeilijkheidsgraad: ‘vervelend lang omhoog in de hitte’. Strava registreert alvast meer dan 500 hoogtemeters. De moeite, toch? We zijn blij als we af en toe een plekje schaduw tegenkomen.

Ad Deir is een indrukwekkend volledig uit de rotsen gehouwen klooster. Hoe lastig de wandeling ook was, de ‘commerce’ is hier ook al geraakt, met een groot café, zicht op het klooster (en prijzen die het dubbele zijn van elders).

OK. Misschien even tijd om terug te spoelen? Ja, correct, ik was nog altijd ziek. Dag 2 in het Petra-verhaal zou perfect opgesplitst kunnen worden in het ‘Hij’, ‘Zij’ versie. De eerste versie (de mijne) in het thema ‘Horror’, het tweede in ‘Zonnige winterdagen, tijd om te gaan wandelen’-thema.

Belangrijk detail: Ja, op dag 2 stonden we om 6 uur braaf aan de deur om eerst binnen te zijn. Helaas was er reeds één iemand voor ons. Helemaal alleen, ongelooflijk veel foto-opportuniteiten.

Het Horror-verhaal: lang verhaal kort, alles ging trager op dag twee. Eerste wandeling van de dag? Een wandeling naar het uitzichtspunt op de Treasury. Wederom heel veel trappen, maar deze keer was er iets minder kracht in de benen. Mits voldoende pauzes lukt het ons toch om om boven te geraken. Onderweg komen we een hele hoop winkeltjes tegen, maar net zoals in België zijn deze nog niet open om zeven uur ‘s morgens.

Het uitzichtpunt is een absolute aanrader. Er is een klein caféetje in een tent, maar niemand is thuis, behalve een kleine kat. Pas wanneer we terug naar beneden wandelen, komen we de eerste mensen tegen.

Er zijn tientallen kleine grote wandelingen in Petra. We spenderen nog een tiental extra kilometers om het domein verder te verkennen. Éen kenmerk kwam wel steeds terug: hoogtemeters (725 op dag 2). Hoe vermoeiend het ook was, de uitzichten waren steeds enorm de moeite en de extra stukjes schaduw waren meer dan welkom. Tombes, facades, een theater, Petra had het allemaal. Het is niet voor niets één van de hoogtepunten van Jordanië.

Traag maar zeker nam de massa toe en gingen de winkeltjes open, maar echt druk was het nooit (het hoogseizoen moest nog beginnen. Helaas zou dat in 2020 nooit echt beginnen). De Duitsers hadden dus ofwel een beetje overdreven, of waren snel onder de indruk.

Binnen het domein van Petra zijn er een aantal kleine restaurantjes, maar die hebben we niet echt uitgetest (op die frisse Cola bij Ad Deir na dan). Buiten het domein zijn er een heleboel restaurants op de hoofdstraat, vlakbij de ingang), velen zijn akelig leeg. We zullen het opnieuw maar op het laagseizoen steken. De drukker bezochte restaurants liggen wat verder van de oude site af, ongeveer een kilometer verder. Helaas ook stevig steil omhoog. En dat heb ik geweten.

Eeuwige schaamte in het restaurant: waar ik hoopte op een klein gerechtje, maar een gigantisch bord kip met rijst voorgeschoteld kreeg. De wandeling naar het restaurant had me letterlijk volledig uitgeput (als in: nog steeds wat ziek, nooit eerder meegemaakt zo uitgeput te zijn), en mijn honger die ik niet had om te beginnen, was verdwenen.

De ober: nadat ik zoveel mogelijk rijst onder mijn kip had proberen te proppen. “Niets gegeten? Was het niet lekker? Hier, gratis dessert”. Uit beleefdheid dan maar een doggybag gevraagd (en nadien alles gedoneerd aan de straatkatten). Was ik even blij dat we weg terug volledig naar beneden liep (en langs een apotheker waar ik in twee woorden uitlegde wat mijn probleem was – de apotheker kende het probleem en ging gniffeld op zoek naar het juiste medicijn).

Het medicijn werkte wonderwel. De rust keerde terug.

Conclusie:

Petra mag niet ontbreken in het reisschema en een bezoekje in februari is zeker aan te raden. Het is nog niet te warm en de echt grote drukte is er nog niet. Vroege vogels kunnen fantastisch wandelen zonder mensen in de buurt. De amateurfotograaf komt hier serieus aan zijn trekken. Trek deftige schoenen aan, want de wandelbenen worden serieus getest.

Genoeg van het grote Petra, ga dan zeker ook eens langs “Little Petra” even verderop. Van grootte helemaal niet te vergelijken, maar ook hier huizen in de rotsen en een lekker steile klim naar een mooi uitzicht.