‘False advertising‘, zouden de Amerikanen roepen bij het aanschouwen van Si Phan Don – oftewel: de 4.000 eilanden bij Laos. Laos is het enige Zuid-Oost Aziatiche land dat volledig omgeven is door land. Omdat een mens altijd wil hebben wat hij niet krijgen kan, heeft Laos een inventieve oplossing bedacht: ze hebben hun eigen stukje kustklimaat gemaakt bij de 4.000 eilanden in de Mekong.

Voor u uw strandstoel en badhanddoek begint in te pakken: de meeste van deze eilanden zijn rotsblokken of bomen. Mijn favoriet eiland is het datgene waar er in het midden van de kolkende Mekong een schofel tentje staat. Dit is het Temptation Island van Laos: alle scheefpoepers moeten hier overnachten. Een twist die de televisieversie ook kan gebruiken. 

Verder beschikken de 4.000 eilanden ook over chille inwoners. Erg chill. Zodanig chill dat wij in ons hotel eigenlijk nooit iemand hebben gezien. Na twee dagen hadden we dan toch door dat we de permanent slapende uitbaatster best mochten wekken met onze vragen. Rechtstaan of gaan zitten deed ze niet, antwoorden wel. Zo praten tegen een balie is toch best maar vreemd. Ook vreemd: restaurants/cafés binnenwandelen en uiteindelijk vijf minuten later opnieuw buitenwandelen omdat er niemand – maar dan ook echt niemand – te vinden is. Niet achter de toog, niet in het restaurant zelf, niet in de toiletten, niet in de tuin, even heel luid kuchen, nee, nog altijd niemand, beetje stampen met de voeten en luidruchtig praten, nope, niets, volgend café.

De eilanden hebben ook veel fietsen, het ‘makkelijkste’ transportmiddel. Er zijn geen asfaltwegen, dus je fietst met de goedkoopste Chinese fiets ter wereld over zandwegen. En als je dan van het pad begint af te wijken dan worden de zandwegen een soort mountainbikepad avant la lettre. 48 uur later was ons achterste nog aan het revalideren van deze aanslag op het menselijk lichaam.

En ik denk dat dit onze weken in Laos voor mij een beetje samenvat: het was niet altijd even makkelijk, de Laotianen waren in niets te vergelijken met hun Myanmarese buren, maar zodra je het prachtige landschap voor jezelf had, vergat je dit allemaal in een vingerknip.

Het revalideren van de pijne fietspoepen deden we trouwens in Champasak – waar we ons mentaal en cultureel al voorbereiden op de volgende bestemming: Cambodja.