‘Ik ga hier géén blogpost over schrijven’, herhaalde ik nogmaals. Wel, blijkbaar heb ik gelogen op heilige grond, want hier is-ie dan toch: een blogpost over Fatima. Of meer bepaald: ‘the Sanctuary of Fatima‘. Een goed idee is dit niet, maar ik blink al 34 jaar uit in matige ideeën dus here we go.

Er was geen goede reden om naar Fatima te gaan. Ik had er slechts vaag van gehoord. Ik wist dat het een religieuze plaats was en dus zocht ik er wat over op. Ik werd getriggerd: het plein waar de kapel van Fatima op gebouwd is, is groter dan het Sint-Pietersplein in het Vaticaan.

Dat sprak tot de verbeelding en moest in real life geïnspecteerd worden. Een fout.

24 uur verlossing

Naast factchecken was er nog een andere interessante factor die ons naar Fatima bracht: de kapel zou 24/24 geopend zijn. Handig wanneer je tijdens de dag door nog werkt. Bovendien was er vlakbij een grote parking waar je makkelijk op kon parkeren en overnachten. En goeie WiFi, die was er ook.

Dus hopla: wij vertrokken ’s middags van Tomar richting Fatima. Het bleek geen leugen: het beste internet van onze hele trip totnutoe. Maar al snel werd ons duidelijk dat we misschien niet geheel op onze plaats waren.

Het eerste signaal

We hadden aan het luiden van de kerkklokken kunnen afleiden dat Fatima een zéér gelovig bedevaartsoord is. Niet alleen zet de klokkenluider van Fatima elk kwartier zijn wekker – en zijn klokken – ook op de meest willekeurige momenten begint de man anthems te spelen met zijn klokkenspel.

‘Lukt dat zo een beetje, werken met twee op zo’n kleine ruimte‘, vroeg mijn manager.

Ik moest glimlachen, want met z’n tweeën werken op zo’n kleine ruimte gaat perfect. Met mijn eindeloos concentratievermogen kan Jonas elke vijf minuten een nieuwe collega een tour de EsteVan geven zonder dat ik mijn werk daarvoor moet onderbreken.

Maar mij op willekeurige tijdstippen blootstellen aan een mysterieus klokkenspel: dat is blijkbaar nefast voor mijn wereldbefaamde concentratie.

Het tweede signaal

Het tweede signaal diende zich aan om 17u00 lokale tijd, toen onze werkdag erop zat en wij richting kapel gingen. Op het grote plein – inderdaad gigantisch – dienden zich meerdere red flags aan.

• Meerdere pelgrims legden de laatste honderden meters af op hun knieën
• Er waren statistisch gezien wel erg veel ‘zieken’ aanwezig. Het aandeel aan krukken en andere hulpmiddelen was opzienbarend.
• Wassen beelden en kaarsen in de vorm van lichaamsdelen werden ritueel geofferd
• Waar je één kapel zou verwachten waren in realiteit meerdere religieuze gebouwen waar quasi 24/7 diensten opgevoerd werden.

Daar wandelend voelde ik wel wat jaloezie. Het gemak en de overgave waarmee honderden mensen hun ziektes en problemen aan het wegbidden waren: het is niet iets dat ik ooit gekund heb. En dus voelde ik me ongemakkelijk. Ongemakkelijk en ook ongepast of ongehoord. Als een indringer in een huis waar ik niet hoorde te zijn, ondanks alle sacramenten die ik al mocht ontvangen.

Het derde signaal

En dus zat er maar één iets op: vluchten. Weg van die plaats waar we niet katholiek genoeg voor waren, recht de armen in van het Nieuwe Geloof uit de 21e eeuw. Ik heb het natuurlijk over de Kathedraal van het Consumentisme: een blinkend Burger King filiaal.

En zo eindigde ons avontuur in Fatima met naast een geloofscrisis ook een indigestie.

Gerelateerde artikels

Meer weten over Portugal? Dan kan je hier wat inspiratie opdoen.
Meer weten over ons jaar remote working in Europa? Dan kan je hier terecht.