137, 135, 133, 131, 129…

Ik slaap slecht in. Ik heb mezelf al meerdere trucjes geleerd: sudoku’s maken, mindfulness oefeningen, opstaan, blijven liggen. Het trucje dat meestal het beste werkt is de combinatie: lezen en dan oneven getallen aftellen tot nul.

Het is vrijdag. De dag voor vertrek. Het is 00:05 en ik begin met aftellen.

399, 397, 395, 393, 391,…

We beginnen opnieuw. Ik kan de slaap niet vatten. De katten lopen nerveus heen-en-weer in een vergeten kamer. Ik hoor ze cirkels lopen, zoals leeuwen in een kooi. Ik probeer me te focussen op de getallenreeks. Mijn gedachten dwalen af naar de vreselijke pijnscheuten in mijn nek en schouder. Nu de adrenaline is weggeëbd, komt de pijn door. Ik weiger eraan toe te geven. Als ik een pijnstiller zou halen, maak ik Jonas en wakker en zal er zeker een kat proberen ontsnappen.

73, 75, 77, 79, 81,…

Ik probeer het eens andersom. Misschien tellen mijn hersenen zichzelf wel uit als ik me maar even kan focussen. Al dagenlang slaap ik maximaal vijf uur en ik ben doodop. Al een week lang loop ik tot middernacht met dingen te zeulen. Ik wil slapen. De pijn in mijn nek en schouder denkt er anders over. Het gepieker in mijn hersenen kiest de kant van de spierpijn. Ik zucht, steek het licht aan, duw twee katten weg van de deur en ga alsnog die pijnstiller halen.

Het is 06:00.

137, 135, 133, 131, 129,…

Ik probeer het opnieuw met mijn favoriete getallenreeks. Na een halfuur ebt de pijn zachtjes weg, maar het gepieker is luider dan ooit. Ik weet dat het geen zin meer heeft. Het heeft nooit zin gehad: ik sta op. Slapen doe ik morgen wel. Ik weet dat dit allicht ook een leugen is. Morgen is de eerste nacht van ons jaarlang avontuur in EsteVan. De reden waarom ik alweer een slapeloze nacht ingedoken ben.   

7, 5, 3, 1.

Als je me een jaar geleden had gevraagd hoe ik dit vertrek had gezien dan had ik gezegd: we vertrekken met een brede glimlach in een volledig afgewerkte en honderdtwintig maal geteste campervan. In realiteit vertrekken we met kleine oogjes, een bang hartje en een EsteVan die toch voornamelijk in theorie werkt – en zich in de praktijk nog moet bewijzen.

0.

Het is zo ver. We vertrekken. De afgelopen dagen namen we afscheid van vrienden, collega’s en familie. We trekken een jaar door Europa, vanuit ons rijdend kantoor. We blijven fulltime werken, komen regelmatig terug naar België, maar proberen hier en daar een andere kant van ons continent te ontdekken. Een droom die werkelijkheid wordt en waar ik zo ontzettend dankbaar voor ben. Dankbaar dat dit kan, mag en dankbaar hoe enthousiast er de afgelopen maanden, weken, dagen op gereageerd werd.

Maar als jullie het me even vergeven dan ga ik het eerste vrije weekend toch vooral tellen en hopelijk… slapen.

Gerelateerde artikels

Ontdek alles over ons DIY camper verhaal via deze link: https://aufwiedersehengoodbye.com/category/blogs/diy-camper/