Remote working + living: de eerste indrukken

Moest deze blogpost een samenvatting zijn aan losse sleutelwoorden dan zouden het deze zijn: kwade Zwitser, slapeloze nachten, app-instellingen, rare komkommers en ongeloof. Of er een link is tussen deze termen moet je maar ontdekken door verder te lezen, maar ik wil vooral beginnen met dat laatste woord: ongeloof. En daarvoor heb ik even mijn shift lock nodig: IK KAN NIET GELOVEN DAT DIT ECHT FOR REAL IS EN DAT IK AL TWEE DAGEN OFFICIEEL REMOTE WERK. WHADDAFUQ?!

Bon, nu dat uit mijn systeem is, kan ik even chronologisch de activiteiten overlopen van de voorbije dagen.

De route naar Zuid-Europa

Ik durf het nog altijd niet typen, maar de reis naar Zuid-Europa met EsteVan is quasi vlekkeloos verlopen.

Geen motorfalen: check
Geen rook- of brandontwikkeling: check
Geen ongelukken: check
Geen nieuwe krassen of deuken: check
Slechts twee foutmeldingen over de hele rit: dubbelcheck.

Oké, toegegeven, die foutmeldingen kwamen wel regelmatig en zorgden telkens voor een hartverzakking, maar het ging telkens om twee dezelfde onschadelijke foutmeldingen. Bestuurder moe en AdBlue tank bijna leeg. Het duurde wel eventjes voor we begrepen dat een bestelwagen een aanzienlijk grotere AdBlue tank heeft dan een personenwagen.

We zijn onderweg niets verloren, behalve een plank uit het (sier)plafond. En ons geduld met de openklappende schuiven; dat zijn we ook wat verloren.

Verder hadden we – en met ‘we’ bedoel ik mezelf, want de wederhelft lag zorgeloos te snurken – één slapeloze nacht. In de nacht van zondag op maandag viel plots de volledige elektriciteit uit. Wat volgde was een clash tussen Doe-Het-Zelf-Werken Lens en Doe-Het-Zelf-Werken Goessaert. De eerste begon een gedetailleerde desk research van mogelijke oorzaken, lijste alle mogelijke oorzaken, gevolgen en afhankelijkheden op. De tweede deed enkele vage uitspraken en ging vervolgens naar Het Verhaal van Vlaanderen kijken.

De oorzaak was duidelijk een lege huisbatterij. Doe-Het-Zelf-Werken Lens had tijdens haar online speurwerk bovendien gevonden dat een lithium-batterij nooit leeg mag lopen. Toen onze app dus aantoonde dat deze op 0% stond, ontstond er een klein paniekske. Om één uur ’s nachts, want dan werkt deze klusser het best. Dus besloot ik Jonas wakker te maken: Of we ons niet even konden verplaatsen, aan de elektriciteit hangen en zo hopelijk onze batterij konden redden. Vervolgens kreeg ik het deksel op mijn neus, want ‘wie gaat er nu ’s nachts lawaai maken?’.

En dus werd het een voor mij slapeloze nacht. In de diepste krochten van Google vond ik allerlei epistels over batterijen. Ik leerde in het donker heel veel woorden die ik tot vandaag nog steeds niet begrijp. Het ochtendgloren kwam, we begonnen te rijden en de batterij begon zich, tegen alle beweringen van Dr. Google in, weer op te laden.

Doe-Het-Zelf-Werken Goessaert had een verkeerd vinkje aangezet in de app.
Doe-Het-Zelf-Werken Lens moet dringend betere mindfulness-oefeningen leren om de slaap te vatten.

De eerste dag co-working

Na dit mini-avontuur was het dan zo ver: op dinsdag oefenden we een MS Teams meeting met ons tweeën in de co-working van de camping.

Yup, campings met co-working spaces vinden: dat kan ze. Risico’s mitigeren is my middle name. Onze test verliep vlekkeloos: VPN goed, call goed, ERP- en CRM-systemen up and running. Oef. Een verademing. Woensdag zou alles als een droom verlopen.

Enter: woensdag. Om 07u30 plaatselijke tijd (ook gekend als 08u30) begint de werkdag. Voor mijn collega’s die zich zo ver door deze blogpost kunnen werken: YUP IK BEGIN NU OM 08u30, DAT OOK 07U30 IS, BRAND EEN KAARS VOOR MIJ.

We lossen wat internetproblemen op en de dag verloopt zalig vlekkeloos. Tot 15u30. Op dat moment zit ik ongeveer anderhalf uur in call, waarvan ik het eerste uur vooral luisterde. Dat laatste half uur was er duidelijk te veel aan, want enter Kwade Zwitser. Niet letterlijk, want de Kwade Zwitser had al wel enkele uren daarvoor het gebouw ge-enterd. Hij had met zijn gigantisch Apple-scherm zowat een derde van de co-working tafel ingenomen. De Kwade Zwitser was dus zeer aanwezig. Op dat moment was hij overigens nog gewoon ‘de man met de gigantische Apple-computer’. Pas na wat er om 15u30 gebeurde transformeerde hij in ‘De Kwade Zwitser’.

Ik nam namelijk een MS Teams call aan van mijn manager wanneer ik plots uit mijn rechterooghoek de man zeer theatraal met zijn ogen zie rollen. Hij slaagt met zijn handen op tafel en roept ‘No. You go outside.‘ Zijn ogen piercen zich door mijn schedel heen. Er volgt een zucht, zo luid en dramatisch, dat ik me afvraag of die zich intussen al ontpopt heeft tot orkaan.

Bon, zo weten we dan weer dat wij op de enige co-working ter wereld zijn terecht gekomen waar je blijkbaar niét mag werken. Ik zou graag zeggen dat ik hem goed van weerwoord diende. Maar nee hoor, ik heb urenlang imaginaire gesprekken gevoerd met de Kwade Zwitser. Ik heb twee uur in een call gezeten waar ik letterlijk (!) geen woord heb gezocht. Niet ‘hallo’, niet ‘dag’. Niets. Onbeleefd tegen meer dan tien mensen om de wil van één iemand te eren.

Vervolgens heb ik een nacht wakker gelegen, want hallo conflictvermijdende persoonlijkheid much? Mijn eerste actie de dag nadien: een briefje met daarop ‘Hi! Please feel free to borrow my noise cancelling headphones. 80% of the time I work in absolute silence, but 20% I have to do calls. I don’t want to bother you, so please use my headset. It works really, really well‘.

De rest van de ochtend sprak ik iedereen die de co-working binnenkwam aan over het feit dat ik soms moest bellen. Iedereen reageerde begripvol, meestal zelfs wat verbaasd dat zoiets zelfs gemeld moest worden. En dan zag ik hem passeren in mijn linkerooghoek. Een zwarte Jeep Defender. Zwiterse nummerplaat. Daar was hij weer: de man die elke dag met zijn zwarte bolide zijn Apple-scherm van zijn kampeerplaats naar de co-working komt brengen. Op een eco-camping. Hij wandelde binnen, keek met een scheve blik naar het papier. Zei niets. Kookte wat water, installeerde zijn persoonlijke bureau.

Ik wou oprecht dat ik één van mijn stoere, imaginaire scenario’s ook in werkelijkheid had uitgevoerd. Maar in realiteit zei hij niets en zei ik niets. Een Koude Oorlog op microniveau. Maar ik had geen zin in strijd of gesneuvelde manschappen. En dus trok ik me terug, naar de andere kant van de linie. Met een blessure aan mijn ego strompelde ik de camper in, om van daaruit verder te werken.

Tot zo ver mijn ‘ik laat mij niet wegpesten door één venijnige man’. En het ergste? Nadat ik mijn spullen had gepakt, maakte ik oogcontact met de Kwade Zwitser en stak ik mijn hand op. Het gebeurde natuurlijk, zonder nadenken. Een vriendelijk gebaar. Ik weet niet wie het grootste slachtoffer is van deze ‘Kill ‘em with kindness‘-attitude: de ander of mijn zelfbeeld.

Gelukkig kennen mijn collega’s mij al en hadden ze een EHBO-kist voorzien voor dit soort pijnlijke momenten:

EHBO-kit speciaal ontworpen voor mezelf. Werkt beter dan de echte kit die ik bij heb.

Wat is dat dan met die komkommers?

Niks. Ik heb gewoon ontdekt dat de komkommers er hier totaal anders uitzien dan bij ons. Ze zijn maar half zo groot, zien eruit als radioactieve augurken en zijn ook gelig binnenin.

Voor mij heel belangrijk, want ik aanbid maar weinig dingen. Katten, Indische cuisine, chocolade en komkommers. Nu weet ik dat ik specifieker moet zijn: ik aanbid de komkommers die ze in België verkopen. KOESTER ZE!

Ook even specificeren: in de opsomming hierboven wil ik toch even verduidelijken dat ik katten als levende wezens aanbid en niet als voedsel. Gewoon, even scherpstellen, aangezien de rest van de opsomming blijkbaar vooral food inspired is.

Groetjes vanuit De Co-Working Space der Verbannenen: