Tijdens de zomermaanden moest ik plots erg vaak aan collega B. denken. ’s Nachts werd ik badend in het zweet wakker met zijn woorden in mijn hoofd en flashbacks naar ons laatste gesprek. Als je nu hoopt dat dit het verhaal van een pikant stationsromannetje zal worden, moet ik je al teleurstellen. Er zit geen vleugje romantiek aan dit verhaal; tragiek daarentegen…

Het begint in een bedrijfsrestaurant dat omgedoopt werd tot co-working space bistro – als dat al een woord is. Enkele identiteitsloze, identieke witte tafels, geflankeerd door pogingen tot hippe stoelen. In die setting steekt over de lunch een discussie de loef af. Collega B. heeft een boek gelezen – een controversieel boek, laat hij weten. En hoewel hij het niet helemaal tot in de details eens is met de auteur, gelooft hij wel in de grote lijnen van diens uiteenzettingen. De auteur argumenteert dat je energie de loop van je leven bepaalt. Als je ergens erg veel energie insteekt dan zal dat ook gebeuren. Als extreem voorbeeld haalt de auteur blijkbaar aan dat vliegtuigrampen het gevolg zijn van te veel negatieve energie van hun passagiers. 

I have this thing where I get older but just never wiser

Bon, het spreekt voor zich dat ik in zo’n lariekoek onmogelijk kan meegaan. Ik denk al sinds mijn geboorte dat elk vliegtuig dat ik zie uit de lucht zal vallen, maar ondanks die tonnen negatieve energie ben ik nog nooit getuige geweest van een vliegtuigcrash. Aan de andere kant geloof ik ook al heel mijn leven dat ik een fantastische carrière zou gehad hebben op de bühne – en toch heb ik ondanks dat ongebreideld zelfvertrouwen nog nooit mijn ‘ik ben de huissleutel kwijt, we zijn buitengesloten’-act geloofwaardig kunnen overbrengen op Het Lief. Helaas, want ik trap bijna wekelijks in zijn showspel. 

Ik was dus zachtst gezegd kritisch. Ik kan geloven dat als je ergens veel positieve energie insteekt dat de kansen dan groter worden dat dit zal gebeuren – omdat je er meer tijd en effort in steekt. Maar dat je met je gedachten verantwoordelijk zou kunnen zijn voor alle rampspoed die een mens kan overkomen: te weinig nuance. En dus vertelde ik honderduit over het moeilijke parcours met EsteVan. 

‘Haha, we zullen wel zien welke reis we deze zomer zullen doen. Het zal er van afhangen hoe ver EsteVan zal geraken. Het is te hopen dat we Italië halen. Hahahahaha‘. 

It’s me, hi, I’m the problem, it’s me

Dat EsteVan Italië zou halen werd op dat moment nochtans niet in twijfel getrokken. We hadden er op dat moment twee kleine pechmomenten mee gehad: een lege autobatterij en de achterdeuren die plots niet meer sloten. We hadden meer twijfel over de verbouwingsstaat waarmee we zouden vertrekken: zouden we veel meer dan een bed hebben en zouden we daarmee helemaal tot in Italië willen rijden? Dus toen EsteVan dan toch motorisch begon tegen te spruttelen in Italië, dacht ik terug aan die ene namiddag in een anoniem bedrijfsrestaurant. Ik parkeerde die belachelijke gedachte onmiddellijk; keer op keer. 

• Het is de injectiepomp: parkeer gedachte
• We krijgen de injectiepomp niet vervangen: parkeer gedachte
• De wagen zal getransporteerd moeten worden naar België en jullie zullen gerepatrieerd worden: parkeer gedachte
• De garantie is vervallen dus het moet allemaal op eigen kosten: parkeer gedachte

‘Hahahahaha, wat gaan we nu nog meemaken. Brand of zo?!’

I wake up screaming from dreaming

Toen we een week later de brandweer moesten bellen wegens ongelooflijke rookvorming en brandgeur. We vertelden nog voorzichtig aan de vrouw bij de hulplijn dat we het niet zo goed wisten: er was heel veel rook, maar hij was wit – niet grijs of zwart. Er was wel een brandgeur, maar geen zichtbare vlam. Of er niet even snel iemand met wat meer verstand kon komen kijken, pretty please. Een kwartier later werden we omsingeld door twee brandweerwagens en een politiecombi. Ik zakte zowat door de grond van schaamte, want laten we eerlijk zijn: die wagen was, met z’n volle dieseltank, al lang ontploft als er ergens echt vuur was op het moment van hun aankomst. Hij was wel nog steeds hevig aan het roken en de brandweer en politie verzekerden ons dat we juist gehandeld hadden. Ze concludeerden dat er ergens een olielek moest zijn en dus moest de wagen de volgende dag op transport naar de garage – waar hij nog maar enkele dagen daarvoor gerepareerd werd. 

Lang verhaal kort: er bleek geen probleem te zijn met olielekken of losse onderdelen. De wagen was in ‘verschrikkelijke toestand’ in België aangekomen. De Italianen hadden er een zootje van gemaakt. Volgens de Italianen had nochtans de autohandelaar waar wij aankochten er een zootje van gemaakt. En volgens die handelaar had onze nieuwe garage er een zootje van gemaakt. Bon, uit deze Catch-22 gingen we nooit uitgeraken. Omdat die lessen over energie plots toch beangstigend realistisch begonnen te worden, besloten we hier géén verdere energie in te steken. 

‘Hahaha, lege batterij, kapotte motor, brand… dat escaleert hier nogal. De volgende escalatie is dat één van ons twee dood gaat’. 

One day I’ll watch as you’re leaving
And life will lose all its meaning

Ik wil graag het telefoonnummer van die auteur, want intussen begin ik bijna te geloven dat die man kosmische krachten heeft. Op het moment dat EsteVan terug op onze oprit stond om opnieuw onder handen genomen te worden, kreeg Het Lief hoofdpijn. Niets anders, gewoon even hoofdpijn. Enter een schoonmoeder-verpleegster die haar nieuw speelgoedje, een bloeddrukmeter, eens wilt uittesten terwijl Het Lief pauzeert. Even werd er gedacht dat het nieuwe spelgoed niet goed gekalibreerd was, maar nee hoor, de af te lezen waarden klopten en Het Lief spendeerde na een spoedopname een week in het ziekenhuis.

We zijn nu enkele maanden na deze escalatie van bizarre omstandigheden, maar toch denk ik nog vaak aan dat gesprek op die zomermiddag. Ik kan nog steeds niet geloven dat die auteur gelijk heeft. Maar stel dat-ie gelijk had. Dat ik door mijn uitspraken het noodlot heb uitgeroepen over EsteVan. Dan heb ik door de kettingreactie van al die vallende Domino-stenen mogelijks wel een bestelwagen vervloekt, maar die vervloekte bestelwagen heeft dan toch wel propertjes het leven van Het Lief gered dankzij een vreemd samenspel van omstandigheden met de juiste personen op de juiste plaats op het juiste moment.

Gerelateerde artikels

Ontdek alles over ons DIY camper verhaal via deze link: https://aufwiedersehengoodbye.com/category/blogs/diy-camper/