‘Ondertussen heb je er toch alles wel al gezien?‘ Elk jaar trek ik onverwijld naar de Britse hoofdstad. Ik geloof dat iedereen één wereldstad heeft waar-ie verliefd op kan worden. Bij mij is dat Londen geworden. En net zoals bij een echte liefde kan je nóóit àlles gezien hebben. En zelfs als je het onmogelijke klaarspeelt en alles zou zien: van je grote liefde krijg je toch nooit genoeg. Die wil je opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Liefde op’t eerste gezicht?

Nee, dat was het niet. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik onmiddellijk halsoverkop verliefd werd op de metropool. Meer nog: van mijn eerste bezoek aan Londen herinner ik me bitter weinig. Londen, dat was de derde keer dat ik het Belgisch grondgebied verliet.

• 

• 

• 

• 

1. Eerste keer: fossielen rapen net over de Franse grens – ik zat in de lagere school en geïnteresseerde kindjes konden zich inschrijven om fossielen te gaan zoeken. De opkomst was zo groot dat we in één personenwagen naar Frankrijk konden rijden. Deze trip lijk ik mij nog volledig te herinneren. Het gevoel van puur geluk toen ik een perfecte afdruk van een ammoniet in mijn mini-handjes had. Helaas hebben die mini-handjes die afdruk ergens gelegd waar mijn mini-hersenen geen herinnering meer aan hebben. Sindsdien wil ik maar één ding: nog eens een ammoniet vinden die ik niét kwijtraak. Helaas zijn de geïnteresseerden om met mij ammonieten te gaan zoeken even talrijk als toen.
2. Tweede keer: Bretagne-reis. Neem een groep puberende tieners, steek ze allemaal samen op tourbussen en rijd ermee naar Frankrijk. Op deze schoolreis droeg ik mijn ambitie ten grave om leerkracht te worden. In Bretagne ligt dus de geboorte van het huidige lerarentekort. Ik herinner me een gesloten poort bij het paleis van Versailles. Ik herinner me dat mijn billen open lagen van een lange wandeltocht naar Mont Saint Michel. Ik herinner me ook een vlucht in een sportvliegtuigje en een blub-blub die we op de radio hoorden. Maar ik herinner me vooral de wanhopige blikken van een handvol leerkrachten die uitrekenden hoeveel percent van je groep pubers je mag kwijtspelen alvorens politie in te schakelen.
3. Derde keer: Hier zijn we dan… Londen.

Herinneringen aan de Eerste Keer

Van mijn eerste keer Londen herinner ik mij nog welgeteld drie zaken:

1. Hard Rock Café: ik herinner mij dat we naar het Hard Rock Café trokken. Het eten was er teleurstellend; de merchandise betreurenswaardig duur. Mijn volledige budget werd uitgegeven aan een sleutelhanger en een T-shirt die zelfs toen al te klein was. In ruil schreef ik een AC/DC quote in het gastenboek. Geen idee meer wat, maar mezelf kennende zal het iets geweest zijn à la: you shook me all night long. Want ik was zestien; ik zat in Londen en dat was al reden genoeg om helemaal shook te zijn.
2. Vogelkak: Oneindige opluchting gemengd met afschuw, plaatsvervangende schaamte en dan opnieuw verademing. Vlakbij Westminster Abbey, met onze ogen gericht op Big Ben, gebeurt het onvermijdelijke: een schoolgenootje wordt volle laag geraakt door een overvliegende dinosaurus. Hoe zou je zelf zijn als je volledige soort uitgeroeid is en je zelf bent geëvolueerd tot vliegend kakmachine? God, wat was ik blij dat ik enkele meters verder stond. Mijn puberhart had zo’n vernedering niet overleefd. Het feit dat deze herinnering nog steeds in mijn geheugen zit, bevestigt dat.
3. British Museum: Ik herinner mij van die eerste keer Londen geen enkele bezienswaardigheid – behalve dan de Big Ben en Westminster Abbey die het decor vormden van Het Vogelincident – behalve het British Museum. Ik begreep er niets van. Ik dacht binnen te wandelen in het summum van Britishness. In realiteit wandelde ik binnen in een eindeloos museum vol Griekse vazen, Egyptische beelden en Chinese keramiek. Het was trouwens de eerste keer dat ik een Griekse vaas zag en het is nog altijd mijn grootste teleurstelling ooit dat de figuren op die vaas niet in zang uitgebarsten zijn.

• 

• 

• 

• 

Rendez-vous met Londen

De liefde voor Londen, die kwam pas vanaf de tweede date. Londen, dat was de liefde van één van mijn meest stijlvolle studievriendinnen. Haar mond liep er van over, want haar hart was er zo vol van. Toen Het Lief en ik op zoek gingen naar een bestemming voor onze 5 year anniversary kwamen we dan ook snel uit bij Londen. Ik was al gebrainwasht.

En het was toen, als twintiger, dat de vonk oversloeg. Plaats delict? Tate Modern. Bij een bezoek aan de kunsttempel voelde het vreemd genoeg als thuiskomen. Ik herinner me niets meer van mijn eerste Tate bezoek; maar het gevoel toen ik er voor een tweede keer kwam? Dat was een thuiskomst waar er niet werd gevraagd waar je was geweest; er was alleen blijdschap dat je er opnieuw was.

Ik weet niet meer hoe vaak ik al in Londen ben geweest. Ik schat een keer of vijftien. Maar ik weet wel hoe ik élk bezoek aan Londen begin: met een trip naar Tate. Daarom lijkt mij deze herwerking van Samuel Johnson wel correct: When a man is tired of Tate Modern, he is tired of life; for there is in Tate all that life can afford.

Daarna wandel ik graag verder langs de Thames en laat ik me langs de rivier leiden door de Londense binnenstad. Zonder nadenken laat ik me meevoeren naar waar de liefde mij brengt. Dat betekent Londen voor mij. Soms vertellen mensen mij soortgelijke verhalen over Parijs, Berlijn of New York. Ik geloof hen wel. Laat hen maar thuiskomen in het Louvre, Pergamon of het Met. Ik wacht wel tot Tate de tafel opnieuw gedekt heeft.

• 

• 

• 

• 

Meer weten over Londen of het Verenigd Koninkrijk?

• In het najaar van 2021 reisden we naar Schotland. Wil je hier meer over weten? Lees dan onze artikels.
• Op zoek naar praktische tips over Londen? Kijk dan hier!