‘What happened? You ate something wrong? You know, you should be careful what you eat.’, vertelde ze met zachte stem. Mocht mijn leven een soap zijn dan was er na deze bezorgde vraag ongetwijfeld een lachband gestart. Helaas moet mijn leven het stellen zonder geluidseffecten. Behalve dan die van mijn maag.

De ironie dat haar maaltijd de laatste was die ik gegeten had, leek haar volledig te ontgaan. Mij ontging echter niets; behalve dan voedsel. En zo kwam het dat ik drie weken voor het eind van onze trip plots een degout kreeg. Voor noedels. En wortels. En voor die vegetarische loempia’s van 36 uur voor Het Grote Fiasco, want die loempia’s waren ook echt niet te vreten.

Het Grote Fiasco: dat zal voor altijd Vietnam zijn.

Twee dagen voor aankomst in Vietnam had Jonas het fantastische idee om op een afgelegen Cambodjaans eiland een hurmbeger te eten. Van een hamburger van de witte producten kan je natuurlijk niets anders dan miserie verwachten. Dat was exact wat hij kreeg, alleen duurde de miserie wat langer dan gehoopt. Onze eerste week in Vietnam draaide dan ook vooral rond het opsporen van toiletten.

Toen waren we klaar voor het grote avontuur. Dé reden waarom we naar Vietnam afgezakt worden. Dé reden waarom ik zeven maanden geleden mottige halflange sokken kocht in de Action Sports: de Phong Nha grotten in Vietnam. Voor het grote avontuur zouden we nog twee en halve dag doorbrengen in Tam Coc; de Halong Bay op het vasteland.

En vlak voor de laatste halve dag speelde Het Grote Fiasco zich af. Om zes uur ’s ochtends deelde ik Jonas zakelijk de stand van zaken mee: er zou hier geen enkele nachtbus naar Phong Nha genomen worden, ik zou mij niet meer dan 100 meter van een toilet begeven en het bed was vanaf nu mijn enige echte vriend. En zo gingen de dagen voorbij.

Zo gaf ik één van mijn top drie wishlist bestemmingen van de vakantie op. En eerlijk? Ik denk dat het één van de betere beslissingen was van de hele trip. Die Phong Nha verken ik later nog wel eens; zonder de herinneringen aan Het Grote Fiasco. Want hoe mooi Vietnam ook is; ik kan alleen maar denken aan hoe ik nooit nog noedels kan eten. But hey, maybe it was all worth it. Oordeelt u vooral zelf: