Halong Bay: het moest één van de hoogtepunten worden van onze trip door Zuid-Oost Azië. Het staat in miljoenen wishlists, bucket lists en duizenden reispublicaties. Verwachten waren torenhoog – of in dit geval: karstgebergtehoog. Niet zo familiair met Halong Bay? Dan frist deze Google screenshot zeker je geheugen op:

Onze trip naar Halong Bay begon in Hanoi al onmiddellijk met een zenuwinzinking. Na vijf maanden reizen was ik het spuugzat om routes uit te tekenen, bussen te zoeken en timings te bekijken. Jonas doet niet zo graag aan planningen maken en was bovendien doodziek. Gelukkig – kuch – was er om de vijf meter wel een tour naar Halong Bay te koop. Of beter: om de vijf meter was er een touroperator die ongeveer vijftig verschillende tours verkocht. Die dan allemaal hetzelfde waren, maar ook weer niet.

Niet meer zien, bomen, bos. De route die ik eigenlijk wou nemen – Bai Tu Long Bay in plaats van Halong – bleek te duur en dus kozen we letterlijk voor de eerste de beste tour die het hotel ons drie dagen eerder had voorgesteld. Twee nachten, drie dagen Halong Bay en Lan Ha Bay (Cat Ba).

Even kort mijn verwachtingen opsommen die ik had bij deze trip:

• Zwemmen in het water in Halong Bay
• Kayakken en duizend selfies nemen
• Klimmen naar de tip van een berg en prachtige overzichtsfoto’s nemen
• Chillen op het zonnedek van de boot
• Overnachten op een onbewoond eiland

Wie wilt er nu niet als God in Frankrijk leven in Halong Bay?

Bon, hoe verliep deze trip nu in realiteit?

We stonden vroeg op om onze bus te halen richting Halong. Onderweg richting bus vroeg ik aan Jonas of hij de paspoorten kon klaarnemen. Jonas informeerde mij dat hij dit niet kon, omdat hij niet wist waar de paspoorten waren. Hij had ze zeker terug gehad van de receptioniste, maar daarna werd het hem allemaal wat flou. Nadat ik mezelf gezworen had niet kwaad te worden, nooit nog iets aan Jonas te overhandigen en gebeld te hebben naar het hotel met de vraag of de paspoorten echt nergens waren, kwam de verlossing: Jonas had de paspoorten dan toch gevonden in zijn rugzak.

Na deze adrenalinerush konden we dit avontuur met een schone lei beginnen: enkel maar goed nieuws. Tot onze bus aankwam bij een lunchbreak waar ze Pepperidge Farm koeken verkochten. AAN WOEKERPRIJZEN! Wat een kwelling: de hemel op aard zo dichtbij en toch onbereikbaar. Na deze tweede hindernis genomen te hebben, kon niets de dag nog stukmaken!

Tot we aankwamen bij Halong Bay. Zichtbaarheid: nougatbollen. Letterlijk. In de haven vaarde ons schip twee andere schepen aan. En niet op de ‘gecontroleerde’ Zuid-Oost Aziatische manier die we intussen gewend zijn. Later vaarde een ander schip het onze dan weer aan. Karma, zeker? Het zegt alleszins meer dan genoeg over het prachtige zicht dat we hadden. Eerlijk: veel gebergtes heb ik die eerste dag niet gezien.

Voor de touroperator maakt het allemaal niets uit: geld moet rollen en uitstappen moeten uitgevoerd worden. Anders contractbreuk, weetjewel.

• Heb ik gekayakt met een zichtbaarheid van minder dan 10 meter? Check!
• Heeft onze gids meerdere hartaanvallen gehad tijdens het kayakken? Check! Het is niet goed voor het hart als er bij minieme zichtbaarheid dronken Duitsers hun ding willen doen. Het is ook niet goed dat er speedboats varen in kayakroutes.
• Hebben we gezwommen in Halong Bay? Nope. De lucht te koud, het water te vervuild.
• Hebben we geklommen naar een berg om prachtige uitzichtsfoto’s te nemen? Mmm… Geklommen hebben we alleszins. Drie keer zijn we naar de top van een berg gegaan. Meestal op het tempo van twee superfitte Deense fitnessboys (groepsgenoten). Het zicht hadden we zelden mee. ‘Beautiful view’, zei onze gids gegarandeerd, ‘but not today‘.
• Was de overnachting op het onbewoond eiland magisch? De overnachting was alleszins onvergetelijk alleen al om het feit dat Jonas het eten er zo slecht vond dat hij bijna niets at. Dat was dan ook de eerste keer in elf jaar dat ik dat meemaakte. Verder heb ik op deze vijf maanden geleerd dat een onbewoond eiland alleen magisch is in de boekskes.

Kortom: ik had het helemaal gehad met Halong Bay. Ik was er klaar mee. Op de derde dag was ik blij uit de baai weg te zijn. Tot ik moederziel alleen op het zonnedek zat, de mist wegtrok en ik Halong Bay dan toch eindelijk te zien kreeg. Monochroom.