“En, hoe loopt het met EsteVan?”

Dat is op dit moment begrijperlijkerwijs de meest gestelde vraag in mijn omgeving. Meestal wordt die vraag vervolgens door mij beantwoord met een dramatische en veelzeggende stilte die – afhankelijk van de emotie en vraagsteller – enkele seconden tot dagen duurt.

Toegegeven, ik ben niet zo goed in het beantwoorden van berichtjes dus allicht zijn er vrienden die intussen al wéken in plaats van dagen op een antwoord wachten. Bij deze een antwoord op alle veelgestelde vragen:

“En, zou je het opnieuw doen?”

Zou ik met de kennis die ik nu heb én een teletijdmachine terug naar 2020 reizen en dit idee uit mijn hoofd praten? Neen.

Zou ik met de kennis die ik nu heb én een teletijdmachine terug naar 2020 reizen en mezelf informeren over gigantische prijsstijgingen en dikke verbouwmiserie? Ja.

Kortom: misschien zouden we met de informatie die we vandaag hebben wel andere keuzes maken, zoals bijvoorbeeld toch al eerder een voorgebouwde camper kopen en daar wijzigingen aan doorvoeren. Of misschien zouden we toch nog exact hetzelfde doen. Wat alleszins duidelijk is: stoppen staat niet in mijn woordenboek dus de ingeslagen weg zal verder bewandeld worden.

(Noot: geen zorgen… als ik een teletijdmachine had dan zou ik daar ook nuttigere dingen mee doen, zoals wereldvrede stichten en rijden op dinosaurussen).

“En, valt dat wat mee, verbouwen?”

Neen. Gewoonweg: neen.

Elk weekend spot ik intussen mensen in de Gamma, Brico en Hubo die als een vis in het water tussen de vijzen, boren en schuurmachines wandelen.

De vorige zin bedoel ik letterlijk: ik sta elke week in elke doe-het-zelf-zaak van Vlaanderen omdat wij ons boeltje maar niet geregeld krijgen. Heb ik op een verlofdag drie uur (!) rond gereden om een gatboor van 83mm te vinden die in stock was? Ja. Wil ik op een verlofdag drie uur rondrijden om een gatboor van 83 mm te vinden? Neen. Wisten jullie trouwens dat gatboren bizar vaak gestolen worden OF dat de voorraadinventarisatie van gatboren zeer slecht geregeld is?

En dat is dan alleen nog maar het eindeloze rondrijden. Dan wordt er nog niets verbouwd. Want dat verbouwen: dat is echt de processie van Echternach. Telkens we denken een stap vooruit te kunnen zetten, doen we er weer eentje naar achter. Het helpt natuurlijk niet wat wij totaal geen ervaring hebben, dat ik twee linkerhanden heb die kunnen tellen voor vier linkerhanden en dat ik semantisch ook gewoon niet mee ben.

Zo heb ik het hierboven bijvoorbeeld over een gatboor van 83 mm, maar eigenlijk heet het een gatenzaag. Maar je zet het op een boormachine. En toch is het een zaag. Ik krijg daar crisissen van en Jonas ook wanneer hij zeven keer vraagt om een gereedschap aan te geven waar ik nog nooit van gehoord heb. Het is toch normaal dat je denkt dat een zaag recht is, uit aluminium bestaat met een rij tandjes en een houten handgreep heeft?

“En, lukt dat, zo samen?”

Verzin hier maar even je eigen politiek correcte antwoord op, terwijl ik een anekdote vertel.

Als wij koken dan doen wij dit nooit samen. Ik verdraag geen mensen in de keuken als ik kook en wel… ik verdraag het niet om in Jonas zijn buurt te zijn als hij kookt. De reden?

Ik volg braaf een stappenplan, ruim bij elke tussenstap de keuken op en als ik aan tafel ga is niet alleen het gerecht picobello gedresseerd – ook de keuken is volledig opgeruimd. Letterlijk, want ik zet mijn gat niet neer voor de keuken volledig opgeruimd is.

Als Jonas kookt dan zijn dat meestal pannenkoeken. In drie verschillende pannen. Of vier. Want het moet snel gaan. Bloem hangt aan de ijskast en de keukenwand. Het deeg is verschillende malen uitgelopen over het werkblad. En wanneer de laatste pannenkoek nog ligt te garen, wordt er geroepen om aan tafel te komen. Omringd door de chaos van een geleefde keuken.

De ene werkwijze is niet beter dan de andere en het resultaat bij beide is: lekker eten. Alleen: de weg ernaartoe is wel compleet verschillend.

Jonas en ik, wij zijn complementair geboren. Ik ben emotioneel, paniekerig en gestructureerd. Jonas is rationeel, rustig en chaotisch.

In theorie zou er dus een rationeel, rustig en gestructureerd bouwproject kunnen plaatsvinden. In praktijk word ik omringd door chaos, waardoor mijn emoties elk kwartier de bocht uitvliegen. We konden nog geen IKEA-kast samen in elkaar zetten (true story, we hebben elk apart al onze meubels in elkaar gezet) dus qua samenwerking zijn er nog wat veldslagen te strijden.

Gelukkig kunnen we er nog om lachen.
Achteraf.

“En, wat was het moeilijkste moment totnutoe?”

Beeld je in: je hebt een deadline. Het werk gaat totaal niet vooruit, want je weet niet helemaal zeker wat je aan het doen bent. Je stelt jezelf, je werkwijze en het hele project in vraag. Je slaapt te weinig, want tussen al het werken door zijn er nog 27 sociale verplichtingen waar je ook naartoe moet/wilt/kunt.

Het gemoed is dus niet al te super.
De vermoeidheid is wél super.

En dan… dan hoor je plots het geschraap van ijzer tegen baksteen. Het onmiskenbare geluid van een auto die een vaste structuur raakt. Je draait je hoofd en je ziet dat die wagen een witte Ford Transit bestelwagen is en dat die vaste structuur de muur van het woonhuis van je schoonmoeder is. Je schreeuwt moord en brand. Je vriend parkeert achterwaarts de wagen niet nààst het huis, maar tégen het huis.

EsteVan beschikt dus tegenwoordig ook over enkele littekens. Gelukkig had dit emotioneel, gestructureerd wrak nog een voorraad witte Hammerite staan.