Introductie: Als kind werden er twee wandelingen gewandeld: Scherpenheuvel en Averbode. Die laatste was mijn absolute favoriet. Deels omwille van mijn grote liefde voor Zonnekind, Zonneland en Zonnestraal, maar toch vooral omwille van mijn nog grotere liefde voor de Lekdreef. Na jarenlange verwaarlozing achtte ik het in 2021 dus hoogtijd om die kindertijd nog eens te herbeleven.

Eenmaal aangekomen bij Averbode Bos en Heide was één jeugdherinnering alvast correct: de grote miserie om parking te vinden. Averbode was twintig jaar geleden al heel populair en het lijkt niet in populariteit ingeboet te hebben.

Door de dagenlange regen lagen de wandelpaden er zeer modderachtig bij. Dat hield de grote aantallen wandelaars niet tegen. Oproep ook aan de wandelaars met jeansbroeken en sneakers: contacteer mij aub. Ik wil graag weten hoe jullie erin slagen door de modder te ploeteren zonder één plekje, terwijl ik na 1 centimeter op een geasfalteerde parking er al in slaag om kniediep in de moos te zitten. Ik kan dus wel wat tips gebruiken.

Averbode is nog altijd een heel mooi wandelgebied, maar eerlijkheidshalve: kinderherinneringen leiden vaak tot teleurstelling – en dat was niet helemaal anders. In mijn kindergeest was Averbode een oneindig uitgestrekt gebied. In mijn kindergeest stonden er kilometers aan ijskarren. Ik dacht dat dit dan ook zo zou zijn in realiteit, maar na 12 kilometer kwamen we eindelijk aan bij de Lekdreef – hoogtepunten moet je altijd voor het laatst houden – om te ontdekken dat er in die dreef alleen bomen en zand waren. Mijn volwassen hart brak in duizend stukken. Zoals een hoorntje ook had kunnen doen, als ik er eentje had gehad.

---

---