‘Nee, nee, nee! Aaaaah, shit!’, dat waren de eerste woorden die we spraken toen we één kilometer verwijderd waren van onze bestemming bij het woud van Saint-Hubert. Onze auto stevende recht af op een politiecombi, dranghekken en fluohesjes: het signaal van een afgesloten weg.

‘Bonjour!’; we werden begroet met een grote smize. Er volgde een erg lange vraag die heel veel woorden bevatte waarvan ik er slechts één begreep, maar dat was wel de reden waarom we er waren. Enorm zelfverzekerd sprak ik ‘Oui, une balade’ en vervolgens keek ik de man enorm enthousiast aan – een beetje zoals een hond die z’n baasje terug ziet.

Ofwel sprak ik ‘balade’ te veel uit als een botermerk en te weinig als een wandeling – ofwel zijn echte Franstaligen nooit superenthousiast over sneeuwwandelingen, maar iets had mijn heimat toch prijsgegeven, want het antwoord van de man was: ‘Aaah, Nederlands!’. Vervolgens begon hij heel enthousiast in het Nederlands te vertellen over wandelen in Saint-Hubert. Het kwam er een beetje op neer dat alle kanten van het bos heel mooi waren, maar door de sneeuw en de verwachte drukte waren de normale parkings gesloten en moesten we ons parkeren op het vliegveld. Nu ja, op de parking van het vliegveld, niet op de tarmac, want da’s gewoon een keislecht idee.

Aangekomen op de parking van het vliegveld werd het ons duidelijk: Saint-Hubert was helemaal niet de hidden gem die we voor ogen hadden. We hadden namelijk een wandeling gevonden getiteld ‘Verlaten wegen’, maar de wegen waren allesbehalve verlaten – en de parking nog minder.

‘Wat gaan we doen?’
‘Ja, gewoon naar het startpunt van die wandeling wandelen he’

Zo gesproken, zo gedaan – en wat een goeie keuze. De gekozen wandeling is 19,7 kilometer, met de wandeling van/naar de parking (luchthaven Saint-Hubert) erbij werd het een wandeling van 24,7 km. En wat voor één! De ‘Verlaten wegen’ deden plots hun naam alle eer aan, want de massa sloeg massaal rechtsaf waar wij rechtdoor gingen.

De hele wandeling werden we omringd door een prachtig sneeuwlandschap. In dit sneeuwlandschap volgen we regelmatig een klein beekje dat het sneeuwlandschap doorbrak. Tijdens de lunchpauze, met zicht op een klein riviertje, komt een roodborstje ons spelend gezelschap houden. Het is duidelijk: dit bos is een ware hemel voor dierenliefhebbers en vogelspotters. Er heerst een absolute stilte die alleen doorbroken wordt door een gil van mezelf op de vele duizenden momenten dat ik bijna op mijn gezicht ga. De eer van de dag gaat echter naar Jonas die gezwind de vlakte opzoekt en dat wou ik hier toch ook eens graag neerschrijven: dat er een wandeling is geweest waarbij ik verticaal kon blijven en hij eerder de horizontale posities verkoos.

Laat het duidelijk zijn: La Grande Forêt de Saint-Hubert is absoluut de moeite. Het was een onvergetelijke sneeuwwandeling. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het de eerste sneeuwwandeling van meer dan vijf km is die ik ooit maakte – dus ik dacht: dan doe ik gewoon direct 25 kilometer, da’s maar een beetje extra). Ik heb levensbelangrijke lessen geleerd: nordic walking stokken en tennisraketschoenen zien er dwaas uit, maar miljaar, die mensen waren nooit zo aan het gillen als ik. Maar bon, het rollercoasterprincipe geldt ook in het dagelijks leven: hoe meer gegil, hoe meer plezier*.

* Enkel van toepassing in situaties met wederzijdse toestemming waar je je vrijwillig in bevindt.   

---

---