We schrijven acht jaar geleden: ik zit op kot net binnen de Leuvense ring. Op dat kot speelt zich het meest zalige meesterwerk allertijden af: in bed kijk ik Studio Ghibli films. Voor mijn thesis bestudeer ik namelijk werken van deze briljante Japanse animatiestudio. Dus ja, dat lees je goed: voor mijn eindwerk zit ik dagenlang dezelfde films opnieuw en opnieuw te bekijken. Beste. Keuze. Ooit.

De liefde voor Studio Ghibli is eindeloos groot en begon ergens in de vroege jaren 2000. Een gek tijdperk waarin videotheken nog bestonden – nààst het internet. Omdat Dawson’s Creek niet meer bestond, moest ik een nieuwe obsessie vinden. En die vond ik in IMDB. Ik zou de IMDB top 250 films bekijken. Ook als dat betekende dat ik in de lokale videotheek een Japanse animatievideo moest zoeken.

En die film veranderde àlles: Spirited Away. De Oscar voor Beste Animatie in 2003. Sen to Chihiro no kamikakushi in het Japans. Of De reis van Chihiro in het Nederlands. Noem het zoals je wilt, bijvoorbeeld: een beklijvend meesterwerk van grootmeester Hayao Miyazaki dat elke Disney-film te kakken zet. Bijvoorbeeld hé.

Filmposter van Spirited Away.

Zo maakte ik in Jiufen de cirkel rond. Wat voor veel westerse toeristen allicht een overdreven toeristisch dorp is; is voor mij zo veel meer. De voorliefde die in 2003 ontstond leidde zeven jaar later tot een meesterproef met grote onderscheiding. Nog eens vijf jaar later kon ik alles dat ik daarvoor in boeken las zien met mijn eigen ogen in Japan. En nog eens drie jaar later sta ik hier, in Jiufen. Het dorp dat claimt de inspiratie te zijn voor Spirited Away.

Eten speelt een cruciale rol in Spirited Away.

Jiufen claimt het dorp te zijn waarop Spirited Away gebaseerd is.

Eindeloze voorraden voedsel.

No Face, een kenmerkend personage in Spirited Away (en alomtegenwoordig in Jiufen).

Hayao Miyazaki heeft dit nooit bevestigd (integendeel), maar in Jiufen had ik maar één doel: mezelf bewust laten betoveren door de magie. Dat tientallen bussen Koreanen, Japanners en Chinezen met hetzelfde doel komen dat stoort dan niet; dat verbindt.

Jiufen ligt vlakbij een fantastische kustlijn.

Jiufen wordt ook wel eens het Santorini van Azië genoemd; net zoals Brugge het Venetië van het noorden is.

Ochtend in Jiufen: de bussen toeristen zijn nog niet gearriveerd (en de kraampjes zijn dus nog niet allemaal open).

Nog tijd om rustig souvenirs te zoeken.

Uitgebreid thee drinken in het iconische A Mei theehuis.

Traditionele Oolong thee.

Theeblaadjes.

Dorayaki, befaamde Japanse pannenkoek.

Ice cream dorayaki; want alles is beter met ijs.

Visballetjes; een Taiwanese specialiteit.

10/10 – lekkerste gerecht van de dag: shrimp balls.

Slakken!

Nigiri en hand rolls.

Maki.

Onfortuinlijke kippen.

Lucky cats op één van de vele trappen in Jiufen.

Geen gebrek aan tourbussen in Jiufen.

Het befaamde A Mei theehuis wordt ’s avonds mooi verlicht en is een symbool geworden voor Jiufen.

Avondlijke drukte.

Straten worden mooi verlicht.

Dumpling winkeltje.

Eindeloos veel lantaarns.

En hiermee is de cirkel écht helemaal rond: een No Face poppetje – made in China – uit een wel heel erg eerlijk Taiwanees grijpertjesmachine. De machine gaf eerlijk aan hoeveel geld onze voorgangers al geïnvesteerd hadden en hoe weinig wij nog zouden moeten bijstoppen om het grijpertje écht te doen grijpen.