Myanmar is nog steeds voor het grootste deel een blinde vlek. Had je me op voorhand gevraagd wat we daar zouden gaan doen, dan zou het stoppen na Bagan (tempels) en Yangon (ik zou vermoedelijk gedacht hebben dat dit de hoofdstad was, wat niet zo is). En ja, ik had ook wel al eens gehoord van een rots, volledig in het goud, die ergens stond te balanceren.

Golden Rock dus. Er geraken hoorde doenbaar te zijn vanuit Mawlamyine. Met de bus een drietal uurtjes rijden. We hadden ondertussen al enkele bussen genomen in Indonesië en Maleisië en waren voorbereid op pure horror (altijd goed om verwachtingen een beetje te managen), maar konden leven met het exemplaar dat voor onze neuzen stond, om zes uur ’s morgens. Toegegeven, de exemplaren ernaast waren allemaal nieuwer en zagen er allemaal beter uit, maar ook deze bus had vaste plaatsen en we vertrouwden erop onze baggage nog terug te zullen zien (Spoiler: we zagen ze terug).

Het was nog koel en de wegen waren nog tamelijk rustig om 6.30 ’s morgens. Dat veranderde wel. Het werd gezellig warm in de bus (niet te warm gelukkig) en na wat tussenstops (je kan toch moeilijk in één keer rechtstreeks naar je bestemming rijden), kwamen we een drietal uur later aan in Kyaikto. Joepie, dat ging vlot! Ons ticket was er eentje naar Kinpon dat nog 16 kilometer verder lag en we zouden dus moeten overstappen.

Dat leek echter niet het plan te worden van twee motortaxi’s. Ons hotel was vlakbij. Gratis vervoer! 5 minuten later stonden we aan het verkeerde hotel. OK, het had ook “Golden” in zijn naam, maar ik heb het vermoeden dat veel hotels/restaurants dezelfde strategie gekozen hebben bij het kiezen van een naam. Dus wij opnieuw op de moto. Even inbeelden: kleine moto met twee mensen op, inclusief rugzak van om en bij de 15 kilo.

Even een disclaimer: dit doen we nooit meer. De twee heren namen ons mee voor een rit van 16 kilometer, tegen op sommige momenten 70 kilometer per uur en zonder ons te voorzien van een helm. Komt er nog bij dat de rit, die gratis zou zijn, plots 16.000 MMK (10€) zou kosten. Het heeft lang geduurd, maar we zijn er met open ogen ingetrapt. Nooit meer dus.

Golden Rock zelf dan maar. De enige manier om boven te geraken is om een plaatsje te bemachtigen op één van de trucks die zowat machinaal de horden toeristen naar boven brengen. Een bus zeg je? Neen, een kleine vrachtwagen met in de laadbak ‘plaats’ voor zowat 60 mensen. In de cabine zelf passen er ook nog eens vijf, maar dat is bijbetalen. De rit naar boven (2.000 MMK pp) is best te vergelijken met de Space Mountain in Disneyland, maar dan langer, veel langer. Chauffeurs rijden duidelijk op commissie en willen zo snel mogelijk de berg op. We worden heftig door elkaar geschud op de veel te kleine plaats die we hebben. Het jongetje voor ons begint vol overgave zijn zusje onder te kotsen. Onderweg stoppen we een aantal keer om geld in te zamelen voor het goede doel en omdat het blijkbaar eenrichtingsverkeer is moeten we vaak ook even afwachten. Het zorgt er alleen maar voor dat de chauffeur nog harder op zijn gas begon te duwen.

Boven op Golden Rock zelf werd het duidelijk hoe druk het hier eigenlijk was. Het was zondag en iedereen wilde tegelijk die gouden rotsformatie voorzien van een extra laagje bladgoud. De mannen dan toch, vrouwen werden op een veilige afstand gehouden. Toeristen (misschien 1% van de totale bezoekers?) betalen hier 10.000 MMK , Birmezen lopen gewoon gratis naar binnen.

Wat krijg je voor die 10.000 MMK?

• Vieze blikken van de locals omdat de rok (tot op enkelhoogte) van Anneke een kleine split had. Dit werd verholpen door een ‘gratis’ Longyi die paradoxaal genoeg korter was dan de rok zelf. De gratis Longyi bleek uiteraard geld te kosten. In Myanmar ga je liefst niet in discussie met 5 politie-agentes.
• Een gouden rots in een mooie setting. De rots zelf is evenwel vrij klein en verliest zijn pracht een beetje in de setting waarin hij staat. Heel veel kleine en grote gebouwen en gewoon ook de massa aanwezig. (dit is potentieel anders tijdens weekdagen natuurlijk)
• Hopen en hopen afval. Plastic, papiertjes, etensresten, you name it. Ze komen allemaal om de steen te bewonderen, maar gooien hun afval gewoon over de reling. Overal waar je keek lagen bergen afval.
• Een dansact met een vrouw die elke twee minuten flauwviel, maar mits enkele milde schenkingen toch wel weer snel op de been was.
• Een gevoel van: was het dit nu?

Er zit meer in deze plek en dat heeft de overheid ondertussen ook wel door. Ze zijn bezig met het installeren van een kabelbaan en een aantal nieuwe resorts voor toeristen is in aanbouw. De kabelbaan start nu nog gewoon in het niets, de resorts zijn nu slechts hopen afval.

Ik ben oprecht benieuwd hoe dit hier binnen 5 jaar zal uitzien. Hopelijk is die steen dan nog niet naar beneden gegleden uiteraard.