Dat ik een opdracht krijg om ‘maar’ tien kilometer te fietsen zegt voldoende over mijn relatie met de befaamde tweewieler. De wederzijdse betrekkingen zijn vrij tot zeer koel. Toen we dus te horen kregen dat de makkelijkste/goedkoopste manier om Inle Lake te verkennen per fiets was, volgde er eerst een golf van teleurstelling. Pas daarna kwam het besef dat er iets mee gewonnen kon worden dankzij de opdrachten. Daarom nu het verhaal van een fietstocht, drie kledingwissels en veel pijn.

0 tot 7,5 kilometer

Alle begin is moeilijk: met ons vers gehuurd fietsje reden we eerst de verkeerde kant op om vervolgens zeer elegant opnieuw voorbij de verhuurzaak te fietsen. Daarna was het één rechte lijn tot Shwe Yan Pyay: het meest gefotografeerde klooster van de stad. Het klooster is bekend voor z’n jonge leerling-monniken, ovale ramen en lichtinval. Die drie factoren maken het tot een geliefde fotografielocatie. Onze eerste hindernis was dan ook een Italiaan die elke leerling-monnik aansprak om te poseren – ondanks het gigantische bord dat dit verbood.

De tweede hindernis kwam er in de vorm van kittens. Eindeloos veel kittens. Dit is een zware hindernis, omdat ik moreel verplicht ben elke kat die mijn pad kruist aandacht te schenken. Lang verhaal kort: onze uitstap van een half uur, duurde uiteindelijk anderhalf uur à twee uur.

Na urenlang kittens knuffelen, slaagde onze Italiaanse vriend er dan ook eindelijk in om de leerling-monniken te overtuigen te poseren. Dit kostte hem zakken vol geld, de tussenkomst van een local en nog meer zakken vol geld toen de monniken hem doodleuk meldden dat ze er toch niet zo veel zin in hadden. Hadden wij toch een beetje gratis entertainment.

Na het kloosterbezoek terug richting Nyaung Shwe. Na al die religieuze activiteiten was het opnieuw tijd voor harde wetenschap. Daarom startte ik een experiment op: ‘hoe lang kan een persoon met een lange jurk fietsen zonder problemen’. Het antwoord bleek uiterst ontnuchterend: vijf minuten was zowat het langste dat er gefietst kon worden zonder kleed tussen de spaken. Niet goed.

7,5 kilometer tot 8 kilometer

Wardrobe change! Enige probleem: alle ‘gepaste’ kleding zat in de was – op de lange jurk na. Oplossing: kort kleedje. Nadeel: cultuur zeer ongepast in Myanmar. Het wetenschappelijk experiment ‘kan je op 500 meter te vaak aangestaard worden’ werd ondernomen. Het antwoord: ja.

8 kilometer tot 31 kilometer

Hup, kortgerokt naar de eerste de beste winkel om ‘meer gepaste’ kledij te kopen. In realiteit hield dit in: er zwaar opgelegd worden door een Chinese immigrante. Na – letterlijk – een halve dag konden we dan eindelijk beginnen aan onze fietstocht. Jonas ook eindelijk minder geïrriteerd.

Eerst fietsten we langs de noordoostelijke kant van het meer: van Nyaung Shwe naar Maing Thauk. Onderweg prachtige zichten: rode bergen aan de linkerkant, het meer aan de rechterkant.

Aangekomen in Maing Thauk namen we een boot om ons en onze fietsen over het Inle Meer te zetten. Na stevige onderhandelingen – oh, wat ga ik blij zijn met vaste prijszettingen als ik terug ben – gingen we aan boord. Vreemd genoeg kon dit niet via het trapje aan de steiger. Als je weinig betaalt, moet je over boten klimmen. En moet je blijkbaar 10 liter water over je heen krijgen – of toch als je Jonas bent.

Kurkdroog kwam ik aan in Khaung Daing. Het geluk stond één keer aan mijn zijde. Na de boottocht opnieuw de fiets op, ditmaal met meer pagodes en kloosters op onze weg.

Het advies bleek alleszins correct: een fietstocht is de ideale manier om Inle Lake en haar omliggende dorpjes te verkennen. En tegen alle verwachtingen in was het Jonas die meer kloeg dan ikzelf. Al moet ik eerlijk zijn: ik begrijp fietsen nog altijd niet. Eénendertig kilometer lang zeer hebben aan uw gat is geen sport, maar een moderne marteling. En de staat van de wegen in Myanmar verergert de pijn alleen maar.

Eindoordeel van deze opdracht: ***/*****

Twee minpunten voor de eindeloze pijn die we momenteel ondervinden.