Voor alles een eerste keer: alsook voor een tweedaagse trekking. Ideale plaats om voor het eerst meerdaags te trekken, leek ons Kalaw. Kalaw ligt in de bergen en de temperatuur is er dan ook een pak lager dan in pakweg Yangon. De plaatselijke bevolking heeft het hier zeer moeilijk mee en draagt de hele dag door skijassen en wintermutsen. Hoe zou je zelf zijn bij vrieskou van 20°C à 25°C?

’s Ochtends maakten we in deze onmenselijke kou kennis met onze groepsleden. Onze trekkinggroep telt 10 personen: twee Belgen (wij), 1 Française, 1 Duitse, 2 Amerikanen en 4 Indonesiërs. De zeven laatste blijken één grote groep te zijn.

En zo kwam het dat twee Belgen en één Française – zonder het te beseffen – terecht kwamen in een bijbelkamp nabij Kalaw. Bij de eerste lunch werd er plots een collectief bidmoment ingelast. In de namiddag volgde er een emotioneel zwaar moment waarbij alleen christelijke gospelmuziek kon helpen. Gelukkig werd God gevonden en was de zevenkoppige groep opnieuw sterk genoeg om de tocht verder te zetten.

Sommige mensen zouden argumenteren dat het vrij onbeschoft is om tijdens een begeleide trekking – met als doel kennis te maken met lokale stammen – luid (religieuze) muziek te spelen. Jammer genoeg waren ‘sommige mensen’ in de absolute minderheid.

Na nog wat gebeden ’s avonds konden we slapen in een lokale homestay. ’s Ochtends luidden de alarmklokken christelijke liederen en werd de dag gestart met Bijbelstudie. Naar de razend interessante mythe over de plaatselijke stam (Pa-O) werd slechts geluisterd door drie mensen. Zeven andere mensen vonden het vervolgens nodig om tijdens de trekking het geloof van Jezus te delen. Onze getraumatiseerde gids begon nadien elke zin met ‘I know Christian people don’t believe in spirits’.

Onze trekking van Kalaw naar Inle Lake zal zich eeuwig laten herinneren als christelijk uitje. Contact met de plaatselijke bevolking was er nauwelijks – misschien maar goed ook. Eén getraumatiseerde gids en drie getraumatiseerde Europeanen is al schade genoeg.