Een hele week in Yogyakarta. Zo stond het alleszins niet gepland. Nee, we zouden Yogya doen, naar Borobudur trekken en dan Java wat verder verkennen alvorens richting Jakarta te trekken voor onze vlucht.

Helaas dacht mijn lichaam daar anders over. Na een kleine week chillen op Gili Meno zag mijn lichaam het niet meer zo heel erg goed zitten. Vijf dagen niets doen is dan ook heel erg belastend voor uw gezondheid. Na urenlang sites opzoeken over malaria kon ik alleen maar tot de conclusie komen dat dàt alleszins niet was wat ik had. Wat ik dan wel had leek eerder op een heel erg zware verkoudheid of sinusitis. Alleen mijn lichaam zal het zeker weten.

Dus zo kwam het dat we na vier dagen Yogya en twee dagen Borobudur opnieuw in Yogyakarta belanden. Zowel in Yogya als Borobudur zagen de dagen er ongeveer hetzelfde uit:

• Veel te lang slapen
• Ontbijten, zonder iets te proeven
• Alle levenslust verliezen, want eten is écht wel supercruciaal in mijn leven
• Nog meer rusten
• Uitstapje doen
• Dramalama uithangen na het uitstapje
• Meer rusten
• Hoop doen opleven en opnieuw eten: helaas steeds zonder te kunnen proeven
• Nog meer dramalama uithangen

Jonas had dus zijn handen meer dan vol. Hij moest voortdurend naar cafés en restaurants waar hij wél heel de tijd superlekker at en dronk, terwijl ik vol ongeloof naar mijn smakeloos bord zat te staren. Eén keer per dag raapte ik al mijn moed bij elkaar en gingen we op daguitstap. Excuseer, ik bedoel natuurlijk: één keer per dag nam ik een pijnstiller en zodra die ingewerkt was, gingen we op daguitstap. En zo slaagden we er in zeven dagen Yogya toch in om enkele highlights te verzilveren.

1 Odong-odong

Mijn persoonlijke favoriet. Omdat de fut om zelf dingen op te zoeken en organiseren volledig verdwenen was, tekenden we in Yogya voor een hoop activiteiten met ViaVia. Eén van deze activiteiten was een avondwandeling: Alun-Alun Walk. Een lokale gids nam ons door de straten van de culturele stad, richting stadscentrum. We liepen voorbij kleine eetkraampjes, leerden over bewakingsposten en kleine marktjes.

Nadat de zon verdwenen was, kwamen we op een rondpunt waar we overdag al enkele keren gepasseerd waren. Plots stond het er vol go-karts met felle lichten, populaire tekenfilmfiguurtjes en oorverdovende muziek. Onze gids lachtte zoals alleen Indonesiërs dat kunnen: of we dat ook niet wilden doen.

We kozen ons de allergrootste go-kart uit: eentje die ze getransformeerd hadden tot Volkswagen-busje. Met Ed Sheeran op de achtergrond waagden we ons op het rondpunt. Dat je geen meter voor ogen kon zien en het rondpunt ook door échte weggebruikers werd gebruikt, kon de pret duidelijk niet bederven. Als enige westerlingen zaten we in de odong-odong en konden we niet stoppen met onszelf uitlachen: die go-karts gingen geen meter vooruit. En dan deden de passerende Indonesiërs hetgeen dat ze het best kunnen: met je meelachen.

2 Prambanan en geheime tempels

Een daguitstap vanuit Yogya: met gids trokken we eerst naar drie geheime tempels alvorens de hoofdvogel af te schieten in Prambanan.

Ondanks de razend interessante verhalen van onze gids werd de aandacht voortdurend afgeleid. Met het nieuwe jaar in zicht hebben heel wat scholieren nu schoolreizen gepland. In grote groepen strijken de tieners neer op de religieuze sites waar ze meer aandacht hebben voor westerlingen dan de eigenlijke tempels.

Hier kregen we dus onze eerste kennismaking met giechelende meisjes, wijzende jongens, openvallende monden en ingestudeerde zinnetjes. ‘Misterrrrrr, can we take selfie?‘. Na een bevestigend antwoord werden we onthaald met nog meer gegiechel en ook de Oh My Gods vlogen in het rond.

De jongens pakten het allemaal wat anders aan. Deze voelden zich vaak wat té coolio om onmiddellijk een foto te vragen. Nee, dan was daar bijvoorbeeld ineens de leerkracht die ons een foto kwam vragen. Hoogtepunt bij de verborgen tempels: een mannelijke scholier die in zijn luidspreker de hele school optrommelde om met ons op de foto te gaan.

Je zou bijna vergeten dat de tempels de eigenlijke attractie zijn.

3 Het Waterkasteel

Twee dagen hebben we gezocht om de ingang van deze ruïnes te vinden. Het is te zeggen: twee dagen hebben we gezocht om de ticket booth te vinden. Zodra we hem gevonden hadden, hadden we het hele waterkasteel al zowat bezichtigd. Tip: ‘Exit’ betekent blijkbaar niet altijd ‘uitgang’, maar wel ‘richting tickets’.

Het Water Castle werd voor een groot deel vernietigd door aardbevingen en plunderingen. Voor de vernieling was het een royaal badcomplex waar de Sultan – Yogya heeft een aparte status in Java en wordt geleid door een Sultan – het nogal bond maakte met zijn minnaressen.

Hoogtepunt: bij het Waterkasteel was ik mijn opperste best aan het doen om artistieke weerspiegelingfoto’s te maken. Dat lukte bijster slecht: het was er zodanig warm dat mijn wenkbrauwen geen partij waren voor de stromen zweet die in mijn ogen liepen.

Bovendien waren er voortdurend lokale toeristen die voor het beeld liepen. Zoals die ene man die nu al heel de tijd met een gigantische, lege doos rondliep in het complex. De man ging voor de ingang staan, met de lege doos in zijn handen en glimlachte richting camera. Waarom zou je in godsnaam met een doos gefotografeerd willen worden? Wel hierom:

4 Kraton & traditionele dans uit Java

Anderhalf uur geven verschillende dansers het beste van zichzelf. We zagen vier types dans, begeleid door een gamelan orkest.

Hoogtepunt: de Mexican, euh Indonesian, stand-off tussen de twee mannelijke dansers.

5 River Walk

Omdat we zo tevreden waren van onze eerste avondwandeling met ViaVia boekten we uiteindelijk ook een tweede wandeling. Deze keer: een wandeling langs één van de meest bevolkte wijken van Yogya, ver weg van de toeristen. En wat een beleving! Op amper 3 uur tijd:

• Namen we deel aan een verjaardagsfeest van een nietsvermoedend jongetje en werden er overladen met cadeaus (in de vorm van eten)
• Speelde Jonas een partijtje badminton tegen de lokale sportleerkracht
• Zagen we hoe lokale mensen hun wijk proberen te verbeteren door muurtekeningen aan te brengen (duurtijd: minstens 5 dagen, een huzarenstukje met echte verf, geen graffiti).
• Leerden we dat veel plaatselijke inwoners geen toilet/douche in huis hebben. De overheid heeft dus veel geld geïnvesteerd in openbare toiletten om zo de mensen weg te houden van de rivier.
• Zagen we vooral mensen die het minst hebben het meest geven.