Borobudur is als ik me niet vergis één van de grootste Boeddhistische tempels ter wereld. Unesco Werelderfgoed en een gigantische toeristische trekpleister. Deze mocht dus zeker niet op ons lijstje ontbreken. Ikzelf had nog wat vage ideeën over mijn bezoekje 21 jaar geleden, maar deze kenmerkten zich vooral door het feit dat ze nogal vaag waren.

De eigenaar van onze homestay – een 39-jarige man met de looks van een 25-jarige, niet normaal – gaf ons alvast wat informatie mee en kon voor ons een ‘Borobudur Sunrise’ bezoek regelen. Dit wil zeggen dat je via het enige officiële hotel dat IN het park gelegen is (en uitgebaat wordt door de overheid) voor zonsopgang de tempel op mag. Dit wil zeggen, voor de massa. Helaas wil dit ook zeggen tegen een significante meerpijs.

Helaas konden we niet wachten en besloten we eens gek te doen. We zaten immers met een jarige onder ons.

Borobudur Sunset: ja, u leest het goed. Naast een Sunrise is er ook nog een Sunset natuurlijk. We kieperen onze portefeuille ondersteboven en volgen de massa naar de beroemde tempel. Het dient gezegd te worden, we waren niet alleen. Toeristen waren er met hopen, maar dit vooral in de vorm van grote schoolgroepen, allemaal mooi in uniform met bijhorende slogens/taglines (als in: Transformers, Loading en The Naughty Group – serieus, wie verzint deze dingen?).

We besluiten de tempel van beneden naar boven af te werken. Dat vergt wel even tijd, aangezien we het hier over tien verdiepingen hebben. Gelukkig wordt elke verdieping weer een beetje kleiner. Het regent, de lucht is grijs. Het is moeilijk om de perfecte foto te maken. En daar lopen we dan. Ik loop in mijn knalgele jas (die van Anneke is blauw en minder opvallend) en val nogal op.

En dan komt nummer één aangeschuifeld: “Sir, can we take photo”? We werden er voor gewaarschuwd en merkten het ook al eerder in Prambanan. Kinderen gaan dolgraag op de foto met buitenlanders (op die paar duizenden mensen die er op dat moment rondliepen, telden we maximaal een vijftiental ‘targets’). Na nummer één komt er een oudere man op ons af. Hij begint een uitleg in het Indonesisch, maar de bedoeling is duidelijk: een foto! De dochter komt het uiteindelijk vertalen. Zo fier als een gieter, want de familie mag op de foto met een Belgische reus en zijn vriendin.

We klimmen naar boven. Het is wat rustiger op de tussenverdiepingen. Veel mensen lopen meteen naar boven. Ook hier gaan we nog een aantal keer op de foto.

Eenmaal boven zijn we blij dat we de volgende dag ’s ochtends nog eens mogen langkomen. We kunnen ons nu inbeelden hoe Dimitri Vegas en Like Mike zich voelen als ze zich temidden van hun madness begeven. De bovenste drie verdiepingen staan overvol. Bewegen wordt letterlijk quasi onmogelijk. Er wordt gefluisterd, er wordt gelachen, geroepen en af en toe gegild. Iedereen komt het vriendelijk vragen. In het Engels, met wat handbewegingen, de ene al wat duidelijker dan de andere. Het schattigste jongetje kwam naar ons toe vol goede moed om een foto vragen: “Mister, … No Smoking?”, gevolgd door een blik van “ik wil een foto, maar ik heb geen flauw benul hoe ik dat moet vragen. Ik weet wel nog wat er daarnet op dat bordje stond”. Iedereen kreeg zijn zin. Uiteindelijk belanden we op minstens honderd foto’s. Ondertussen overal te vinden op Facebook. Famous in Indonesia.

Borobodudur zelf ging misschien wel een beetje aan ons voorbij, wetende dat we nog zouden terugkeren.

Om kwart over vijf stipt worden we quasi weggejaard. De Sunset ervaring is enkel van toepassing voor mensen die ook via het Manohara Hotel een duurder ticket kochten. Wij niet dus. Er blijven een viertal mensen achter, die nog een uurtje langer mogen blijven. De commerce moet blijven draaien.

Ook hier geldt het principe Exit through the gift shop. En wat voor één. Je denkt dan bij jezelf “volg de locals”, maar de locals blijken dan de grootste afzetmarkt te zijn. Ik weet niet hoe lang we tussen de kraampjes gelopen hebben, maar het moet toch minstens 10 à 15 minuten geweest zijn. Een weg rechtdoor leggen was te gemakkelijk.

Borobudur Sunrise: De wekker gaat zeer vroeg. 3u45 om precies te zijn. Borobudur bezoeken kan pijn doen. Om iets na 4 staan we klaar, Ika – homestayeigenaar – staat ook al klaar, met zijn grote glimlach. Het is nog pikdonker en we zijn nog helemaal alleen op straat (al staan er wel nog een aantal mensen te biljarten bij de plaatselijke minimart). Ook bij het hotel is de bedrijvigheid nog miniem. Op drukke dagen in de zomer trekt de Sunrise zowat 300-400 bezoekers. Momenteel tellen we er een vijftal.

We krijgen een flashlight en passeren 3 keer voorbij de controle. Neen, weer geen drones bij. Ika gidst ons tot helemaal bovenaan de tempel. We zijn de eerste toeristen die die dag tot boven geraken.

Het is vervolgens even wachten op de zon. We positioneren ons op een mooi plaatsje en geven de zon de tijd om op te komen. Helaas waren er ook wat wolken van de partij en zagen we de zon pas als ze al vrij hoog stond. Gelukkig was het zonlicht wel mooi en werd de hele tempel traag maar zeker voorzien van een mooie, betoverende gloed.

In totaal liepen er misschien een dertigtal mensen op de tempel. Vergeleken met gisteren was het extreem rustig. Een foto nemen was supergemakkelijk en je moest al zwaar je best doen om een levend iets op de gevoelige plaat vast te leggen. De scholen waren nog niet gearriveerd en we moesten dus ook nog niet op de foto.

Om zes uur gaan traditiegetrouw de poorten open voor alle bezoekers en komen de schoolgroepen ook aan. We zagen ze al van ver komen en besloten te vertrekken. In het Manohara-hotel kregen we nog thee en een lichte snack en konden we zowaar ontsnappen aan de Gift Shop.

Moesten we de keuze hebben, dan kiezen we altijd opnieuw voor een Sunrise tour. We betalen wel 450.000 Rupiah per persoon (ongeveer 28 euro), maar de rust is de moeite wel waard. Langs de andere kant was elvendertig keer op de foto gaan ook wel een ervaring.