Zijn versie:

Maandenlang was het al hetzelfde liedje: “wij gaan duiken in Australië!”. Anneke die me probeerde te overtuigen om mij vrijwillig te laten verdrinken. Ik had er weinig zin in, vermoedelijk gewoon door het onbekende en ja, verdrinken sprak mij ook zo niet aan. Was ik even blij toen het heel duidelijk werd dat we te weinig tijd zouden hebben in Australië. Het paste simpelweg niet meer in de planning. Ik weet het, echt avontuurlijk klinkt dit allemaal niet.

‘Helaas’ was daar ook nog Indonesië. Indonesië heeft ook een aantal zeer mooie duikplekken en het plan om te leren duiken werd verdergezet. We zochten op Tripadvisor naar een goede duikschool en vonden veel positieve reacties op Blue Marlin Dive. Er werden mails uitgewisseld om wat informatie te verkrijgen (uit mijn naam uiteraard) en het leek steeds moeilijker te worden om er onderuit te geraken.

Ik onderging mijn lot en heb uiteindelijk aanvaard dat ik één van de komende dagen zou verdrinken, 10 meter onder het wateroppervlak. We schreven ons in. ‘Klaar’ voor 3 dagen cursus (PADI Open Water Diver).

Er waren in totaal 4 studenten. We werden vergezeld door twee Amerikaanse toeristen. Duidelijk meer het avontuurlijke type. Alles begon met een aantal uur gezellig video kijken en vraagjes beantwoorden. Deze video’s waren deels leerrijk (de bedoeling), deels hilarisch. Ja, ok, ik vind het belangrijk dat mijn snorkel qua kleur goed bij mijn bril past. Langs de andere kant, zeer onverwacht: mijn interesse was gewekt.

Voor het eerst het zwembad in. Helemaal opgekleed met een volledige duikersuitrusting. Enkele opmerkingen:

• Jeetje, dat weegt.
• Die duikbril moet helemaal niet zo geweldig hard ‘plakken’ zoals ze ons al eeuwen wijsmaken bij het snorkelen.
• Bestaat die uit uitrusting echt uit zoveel onderdelen?
• Ik ga hier sowieso meteen zinken.

De basics: ademhaling onder water (steeds blijven ademen!), proper maken van de duikbril onder water en zwemmen zonder bril, “zonder lucht vallen” (of iemand anders helpen die zonder lucht valt helpen), en vooral: gewichtloos zijn. Jonas begon het zowaar leuk te vinden. Onze instructeurs Ecko (local) en Dima (Duitser) namen voldoende de tijd om ons gewoon te laten worden aan het onderwaterleven (ook al was dat momenteel nog gewoon een zwembad).

Voor het eerst het zoute zeewater in. Er volgende nog twee dagen met telkens twee duiken. Alvast een spoiler: ik typ dit zelf en ben dus niet verdronken. Zeewater is toch nog wat anders dan zwembadwater. Je blijft er namelijk beter in drijven. Even aanpassen dus.Ecko kon er helaas niet meer bijzijn omwille van familiale zaken en werd vervangen door Elisha. Zij had ons ook ingeschreven een aantal dagen eerder en straalde een soort kalmte uit waar we beide rustig van werden, want ja, we waren toch nog wel wat zenuwachtig.

Het onderwaterleven was adembenemend. Duik na duik leken we meer en meer te ontdekken. We doken ook steeds dieper, tot de grens van 18 meter bereikt werd. We kwamen tot rust onder water. Pluim voor Elisha die echt wel haar tijd nam. We lieten ons overdonderden door alle vissen, groot en klein die overal rondom ons heenzwommen en alle prachtige koralen onder en naast ons. In een volgende duik kwamen we minstens 10 schildpadden tegen, waarvan enkele echt wel gigantisch groot. Topmoment van de duik: het slow motion gevecht tussen twee schildpadden voor een plaatsje op een koraal.

Een nieuwe verslaving begon zich aan te dienen. Helaas nog geen manta’s of haaien. We hadden ons ‘examen’ succesvol afgerond en moesten nog één skill proef goed afronden: 10 minuten drijven op de zee. En dan was het zover, we waren beide Certified Open Water Divers (PADI). Nooit gedacht dat het zover zou komen. Terug aangekomen bij het duikcentrum/hotel/restaurant werden de foto’s genomen voor het certificaat en werden de logboekjes ingevuld. Het was allemaal officieel nu.

Einde van ons eerste duikavontuur? Neen. Er was een vulkaan op Bali die er anders over besliste. We boekten ons opnieuw 2 FUN Dives (geen les meer nu, nu gewoon for fun!) en trokken weer op pad. Deze keer met Toby, de snelste boot van Labuan Bajo. We hadden het geluk dat Elisha opnieuw van de partij was.

Nog meer geluk? Deze twee laatste duiken waren fantastisch. Opnieuw heel veel mooie vissen en kleine zeediertjes (het aantal ‘Nemo’s’ dat we zijn tegengekomen was niet te tellen) en schilpadden. Maar vooral – en toen vergat ik toch wel heel even te ademen – drie gigantische Manta’s die rondjes zwommen, vlakbij ons. Nooit gedacht dat deze zo groot zouden zijn en dat ze zo dichtbij zouden komen. Om het verhaal compleet te maken poseerden we ook nog even naast een slapende White Tip Shark. Uiteindelijk werd hij wakker en ging hij er vandoor. Te gek voor woorden.

Eens terug boven het wateroppervlak kreeg ik de big smile niet meer af mijn gezicht. Zelfs nu is het nog steeds moeilijk. Dit was een fantastische ervaring. Bedankt om me te overtuigen, Anneke!

Haar versie:

Traantjes werden gejankt toen bleek dat we tijd noch geld hadden om in Australië te duiken bij het Great Barrier Reef. Eén van mijn ‘must do’ puntjes kon niet afgevinkt worden. Jonas leek dit fantastisch te vinden. Hij leek even vergeten dat mijn nummer één eigenschap – volgens hem – mijn doorzettingsvermogen is. Mijn eerste woorden op Indonesische bodem waren dan ook: duiken, Komodo?

En dan ging het zoals het altijd gaat wanneer ik geniale ideeën heb: de uitwerking was iets minder dan het idee. Op dag 1 van de PADI Open Water Dive Course had ik al onmiddellijk spijt van mijn doorzettingsvermogen. Eerst moesten we ons urenlang worstelen door video’s die alleen maar tonen wat er allemaal kan mislopen tijdens het duiken. Vervolgens moest ik – helemaal getraumatiseerd – in het zwembad om te oefenen. Ik veranderde in een dramalama en dat was een slecht idee: lama’s zijn helemaal geen zeedieren!

Eens terug op hotel leek Jonas er al meer zin in te hebben. Ik rondde de discussie diplomatisch af – nog voor ze begonnen was – met een: ‘Ik doe gewoon die 3 dagen en dan daarna duik ik nooit meer.’ 

Bij de eerste duik (Sabolan Besar) in het open water deed ik het zowat in mijn broek. We moesten voor het certificaat nog heel wat testjes doorlopen, het equalizen lukte niet zo goed en mijn lichaam – dat sowieso al lak heeft aan de dagelijkse zwaartekracht – deed in het water maar wat rare semi-oncontroleerbare bewegingen.

Toegegeven, de vissen werkten wel kalmerend, maar de druk op mijn oren was dan weer zenuwslopend. Gelukkig had ik de kalmste instructrice ter wereld die me bijna centimeter per centimeter liet dalen en daar breed bij bleef glimlachen. Engelengeduld in een mensenlichaam. Ook bij duik nummer twee (Sabolan Kecil) bleef ze me steunen.

En toen was daar duik nummer drie (Siaba Besar). Onbeschrijflijk mooi. ‘I like to call it turtle soup‘, zei één van de leerling Dive Instructors op de boot. Beter kan een duiksite niet omschreven worden. Het equalizen werd makkelijker en de rust die de schildpadden uitstraalden werkte aanstekelijk. Ik dacht dat ik twee schildpadden romantisch zag spelen; bleek het vechten te zijn. Tja, hangt van je definitie van romantiek af zeker? Ik zag gigantische schildpadden, kleine schildpadden, duikende schildpadden, stijgende schildpadden: you get it. Na deze duik voelde ik me thuis en gleden alle zorgen van me af. We deden onze laatste oefeningen; hadden nog een vierde duik (Mauan) te gaan en waren vervolgens PADI certified. Met pijn in het hart zouden we Komodo verlaten…

… Ware het niet dat de assen van Mount Agung (Bali) richting Denpasar waaiden en onze vlucht zo geannuleerd werd. Eerste idee: duiken. Twee extra fun dives in het logboek en wauw: wat een duiken. We bezochten opnieuw dezelfde sites (Mauan en Siaba Besar) en leerden zo uit eerstehand dat je naar dezelfde plaatsen kan duiken en totaal andere belevingen kan hebben.

Bij Mauan gingen we opnieuw op zoek naar manta’s. Die hadden we bij de vorige duik niet gevonden. Helemaal in het begin van duik horen we Elisha – nog steeds de beste instructrice ter wereld – op haar gastank tikken. Reef manta! In de verte zien we een grote flapflap. Indrukwekkend, maar super ver. Dat nemen ze ons al niet meer af, terwijl we voorbij het rijke zeeleven (koraalduivels, zeekatten, anemoonvissen, prachtig koraal,…) zwemmen. Zodra de duik afgerond wordt, gebeurt het. Drie rifmanta’s cirkelen rond ons. Ze komen steeds dichter en dichter. Het feit dat onderwater alles dichterbij lijkt dan het daadwerkelijk is, helpt ons hier ook. Ze zwemmen langs ons, boven ons, onder ons – als in een hypnotiserend ritueel. Nooit in mijn leven zag ik iets van zo’n ontastbare schoonheid.

Bij Siaba Besar werden we opnieuw deel van onze schildpaddensoep. Wat ons de eerste keer niet gegund was – ook omdat ik omwille van mijn oren niet diep genoeg kan toen – was ons nu wel gegund. Opnieuw een droom die werkelijkheid werd – en de eigenlijke reden waarom ik per se wilde leren duiken: een haai. Een white tip reef shark lag op de zanderige bodem te rusten.

Dus, #ehsaldmcchallenge: Opdrachten nummer 8 en 18 zijn bij deze hopelijk ruim geslaagd. Beoefen een nieuwe sport (check: duiken) en zwem met een dier (dubbelcheck). Als diehard strebers hebben we zelfs alle voorbeelddieren afgevinkt: schildpad, haai en zee-egel. Waren ook van de partij: zeeslang, mureen, papegaaivis, anemoonvis, koraalduivel, zeekat, koffervis, sweetlips, giant pufferfish, kreeft, krab, zeenaaktslak, zeester en ontelbaar veel andere prachtige vissoorten. Hoezeer ik ook zot word van het leven op het Indonesische vasteland, zodanig zot ben ik nu al van het onderwaterleven. A new love is born.

Extra informatie:

• Er ontbreken nog wat foto’s die we later hopelijk kunnen toevoegen.
• Wij leerden duiken bij Blue Marlin Dive (Komodo) http://www.bluemarlinkomodo.com en bevelen dit aan iedereen aan. Doe ze daar de groeten van ons!