Na anderhalve maand reizen, nemen we afscheid van onze eerste grote bestemming. We verlaten het ene sprookje om naar het volgende te vliegen. Zes maanden reizen is magisch, a dream come true. 

De reacties die we hier krijgen, zijn vaak erg positief. Ook heel erg vaak krijgen we een ‘I wish I could do that‘. Dat we zes maanden het Belgische leven achter ons laten, is in mijn ogen niet zozeer onze eigen verdienste. Het is een schakel van welgemeende dankjewels. Bij lang reizen – en zes maanden is niet eens zo lang – wordt er vaak gefocust op wat de reizigers zelf achterlieten en opofferden. Terwijl wij het makkelijke deel van de lasten voor ons nemen.

Dankjewel aan mijn familie – en dan vooral mijn ouders en broer – om mij ondanks de niet zo voor de hand liggende omstandigheden thuis zonder te veel gemor te laten vertrekken om mijn droom te beleven en thuis voor elkaar te zorgen.

Dankjewel aan mijn ‘schoon’familie om hetzelfde te doen, een dak boven ons hoofd te voorzien. Om te zorgen voor onze twee katten die – om het zacht uit te drukken – nogal wat kuren kunnen vertonen. De ene met een chronisch gebrek aan aandacht, de andere met een panische angst voor gesloten deuren.

Dankjewel aan mijn vrienden, om me goesting te geven om te reizen. Om me te tonen dat ik gerust uit mijn comfort zone kan stappen. En om mijn dramalama vrij te laten rondlopen.

Dankjewel aan mijn werkgever en collega’s. Om me terug te verwelkomen in 2018 en om intussentijd de berg werk die ik achterliet zonder mij te beklimmen.

Dankjewel aan mijn ex-collega’s. Jullie waren één van de eerste aan wie ik mijn droom vertelde, jullie namen het zaadje en zorgden er wonderwel voor.

Dankjewel aan zo veel mensen om een deel te zijn van de mooiste momenten van de afgelopen weken.

(Ah ja, jullie dachten toch niet dat ik een blogpost ging schrijven zonder paradijselijke foto’s, zeker?)