Deze blogpost werd neergeschreven op 8 oktober 2017 en bevat een hoop gezaag. Deal with it. 

Dag 1: 8 oktober 2017 – Fairytale Version

We ruilen onze perfect gekoelde kamer in voor een campervan. Het avontuur lacht ons toe en als eerste stop kiezen we voor Litchfield National Park; het kleinere broertje van Kakadu. De meeste toeristen kiezen voor deze laatste, maar Kakadu is een zeer uitgestrekt park dat best met een 4WD bereden wordt. Onze campervan is 2WD en log. We kiezen dus het meer behapbare Litchfield als eerst stop in Outback Australia.

Eerste halte in Litchfield: Magnetic Termite Mounds. Een vlakte met honderden termietenheuvels; zo ver het oog kan zien. Een prachtig uitzicht. Onverwacht: de termietenheuvels zijn helemaal niet rood en gigantisch hoog, maar eerder plat en medium sized.

Volgende halte: Florence Falls. 135 trappen brengen je naar twee watervallen waar je krokodillenvrij kan zwemmen. We trekken onze zwemkledij aan en nemen een verfrissende duik. Tussen de vissen door zwemmen we richting watervallen. Hoogtepunt van de eerste dag!

De laatste halte in Lichtfield NP: Wangi Falls. Via een steile wandeling beklimmen we de watervallen en hebben zo uitkijk op Litchfield National Park. Wat je hier ziet is geen grote, rode vlakte. Je ziet groen, zo ver het oog kan zien. Het beeld dat we van de Outback hadden is bij deze onmiddellijk recht gezet. Jammer genoeg wordt het donker en moeten we dus zonder duik bij de Wangi Falls naar onze camping rijden.

Dag 1: 8 oktober 2017 Reality Check

Vandaag betalen we ons blauw aan een taxi die ons van het hotel naar de campervan brengt. Bij de dealer worden we begroet door een jongeman die niet echt geïnteresseerd is in wat we te vertellen hebben. Midden onze zinnen gaat het altijd van ‘Alright’ en worden we de rug of het hoofd toegekeerd. Apatisch.

Buiten op de parking staat er één caravan van Mighty: de onze? Met grote ogen kijken we naar het ding; dat een pak groter is dan wat we gehoopt hadden. De pinkers van de Britz wagen ernaast knipperen: onze campervan. Nog steeds groter dan we verwacht hadden. Een hoop uitleg waar we niets van begrijpen. Camping skills: zero.

Eerst stoppen we bij een grote supermarkt. Correctie: eerst proberen we te stoppen bij een grote supermarkt aan de overkant van de straat. Een straat oversteken is nog niet zo makkelijk als je nog nooit links gereden hebt en niets begrijpt van de plaatselijke infastructuur. We staken onze poging en beslissen te stoppen bij de eerste grote supermarkt aan onze kant van de weg. We kopen alle instant maaltijden van de winkel. Camping cooking skills: ook zero.

We vertrekken met de campervan (LINKS RIJDEN!!) richting Litchfield National Park. Ik kijk er naar uit. Een rustig dagje in de auto; minder zweten dan de voorbije dagen in Singapore en Darwin. Airco non stop. Zalig.

Eerste halte in Litchfield NP: Magnetic Termite Mounds. Boy, oh boy, zijn we er klaar voor! We stappen uit en de hitte overvalt ons… 34 graden Celsius. En dan plots zijn ze daar: de vliegen. Ze zijn met velen. Ze komen onze wereld overnemen en ze starten met Jonas en mezelf. Hoewel er honderden termite mounds voor ons liggen, zien we vooral duizenden vliegen. Geteisterd door de beesten proberen we het tempo te versnellen. Hierbij raak ik een gevallen twijg. Gevolg: 3 bloedende wondjes op mijn linkervoet. Alleen in Australië kan een twijg leiden tot dit soort overdreven gevolgen. Even opfrissen op het toilet: ik neem een stukje papier dat zeker niet mag vallen tussen de lippen. Wanneer ik het een minuut later terug tussen m’n lippen uit wil halen: probleem. Alles volledig uitgedroogd en het stuk papier kan alleen verwijderd worden door mijn onderste lip mee te verwijderen. Wonde nummer vier is een feit en al bloedend kom ik het toilet uit gewandeld. Amper 600 stappen gezet in de Outback en we zijn al het kneusje van dienst.

Tweede stop: Florence Falls. Twee watervallen met een gegarandaard croc free swimming hole. Snel in de campervan onze badspulletjes pakken. Met de airco uit sta ik al binnen de twee minuten te zweten zoals alleen topsporters dat doen na hun beste match. Jonas – slechts een zweem van zweet op het gezicht – geeft nuttige commentaar bij dit spektakel: ‘Amai, gij zweet nogal’, lacht hij. Het lachen vergaat mij en ik spurt de 135 trappen naar beneden. Dat verbetert de situatie er natuurlijk niet op. Hiermee breng ik het totaal aan watervallen op 3: de Florence Falls en het zweet dat in slierten van mijn gezicht stroomt. Zonder nadenken spring ik het water in. Ik zwem tot bij de watervallen en raak ondertussen een rots of zeven. Qua verwondingen kan er nog wel wat bij. Wonder boven wonder blijft het bij wat geklungel en blauwe plekken. Ik beslis terug uit de swimming hole te gaan en bemerk een school gigantische vissen. Uit pure angst glijd ik drie keer uit op de trapjes, vlak voor een mede-zwemster. Survival skills: zero.

Laatste halte: Wangi Falls. Intussen weten we al enkele zaken over de Outback: het zit er vol vliegen, het is er ondraaglijk warm en het zit er echt wel vol vliegen. De wandeling bij Wangi Falls is super qua uitzicht, maar deet 50 blijkt nog steeds geen match te zijn voor deze beesten. Nat in het zweet en met verschillende vliegen op mij keer ik terug de wagen in, richting kampeergrond.

En daar typ ik dit nu. Het eerste avondmaal hebben we achter de rug: 2x pasta uit een zakje, brood met choco, aardbeien en chips. Zij zonder zonden werpe de eerste steen. En dan liefst richting één van de zes vliegen op dit scherm. Dank.