Viertwintig uur op voorhand zat ik het internet al af te sporen, op zoek naar tactieken om mijn lichaam voor te bereiden op het slagveld dat zou komen. Wie niet sterk is, moet slim zijn – en in mijn geval houdt ‘slim zijn’ in dat ik als een privé-detective elk YouTube-filmpje in loop afspeel om te analyseren welke aanpak de beste zou zijn. Mijn internetzoektocht eindigde met een filmpje van iemand die van een vier meter hoge opblaasbare toren recht het water in sprong. ‘Fuck my life‘, geen enkele analyse zou me kunnen wapenen tegen zulks horror. De beste strategie leek me dan ook om aan de vriendengroep die ik al eeuwen niet meer compleet had gezien onmiddellijk te tonen dat ik nog steeds dezelfde persoon was als pre-corona: weetwel, die vrouw die zelfs op een doodgewone dag de strijd tegen de zwaartekracht verliest.

Dat laatste is trouwens niet gelogen. Ik ben ooit letterlijk op mijn smoel gegaan in Cambodja, zonder iets te doen. De ene seconde stond ik recht, de volgende seconde lag ik languit op de grond bij een verkeerslicht. Ik vond dat overigens ook best normaal: op mijn gezicht gaan is gewoon iets waar ik héél erg goed in ben.

Toen mijn vrienden dus vroegen om nog eens in buitenlucht samen te komen met ons allen – en om dat te doen in het Aquapark Terhills – was mijn eerste reactie ‘JA KEI GRAAG WANT DAAR IS HET TENMINSTE NORMAAL DAT IK OP MIJN MUIL GA‘. Om toch als enigszins normaal persoon door te gaan, stuurde ik een zeer sec instemmend bericht de groep in. Pas later begon ik mij te realiseren dat een lichaam dat op een vlak terrein al niet bijster stabiel is, het waarschijnlijk nog slechter zou doen op een drijvend springkasteel.

De eerste hindernis werd al direct genomen bij aankomst bij het Aquapark: de hele week was het zonnig en 25°C geweest. Op de dag dat wij arriveerden was het 16°C, miezerig en grijs. Een ideaal moment om in een vijver te springen – maar dan wel met wetsuit. De vriendelijke jongeman van het Aquapark bezorgde me een XS wetsuit, waarop ik niet anders kon dan mijn rok omhoog zwieren om mijn forse benen in zijn gezicht te duwen. This body is too bootylicious for ya wetsuit, babe. Dat zei ik alvast in gedachten, in realiteit kwam er een hoop jibberish uit mijn mond en verbaast het me dat ik nog geen proces verbaal voor seksuele intimidatie heb ontvangen.

Nadat ik mij met man en macht in een medium wetsuit had gehesen had mijn lichaam al zowat het maximale aan inspanning geleverd waarbij het zich comfortabel voelde. Ik waggelde op ultra-elegante wijze naar de steiger, liet mezelf gecontroleerd in het water zakken om mij vervolgens op het opblaastuig te trekken en daarbij onmiddellijk te beseffen dat dit zowat de slechtste beslissing was die ik in 2021 had genomen. Vanaf dit punt was het woord ‘elegantie’ alleen nog een droombeeld, alsook de begrippen ‘controle’, ‘evenwicht’, ‘pijnloos’ en ‘spieren’. Ik liep dus als een gepijnigde gelei over het parcours waarbij ik binnen de vijf minuten al gevallen was op elke centimeter van mijn lichaam. Mooiste moment was toen ik face first – met aanloop – tegen een soort opblaasbergformatie smakte. Als kind deed dat nooit pijn op een springkasteel, maar mijn volwassen lichaam heeft klaarblijkelijk beslist elke vorm van flexibiliteit te schuwen.

Vervolgens werd er nog – Wipe-Out gewijs – beslist om een wedstrijdje te spelen tegen elkaar. Tot mijn grote verbazing sloeg ik er nog net in om niét te verdrinken (hallelujah) en gebruikte ik mijn allerlaatste krachten om me voor de duizendste keer uit het water te sleuren. De laatste keer dat ik mezelf uit het water op het platform moest trekken moet zowat de pijnlijkste gebeurtenis uit het voorbije coronajaar geweest zijn en nam quasi een minuut in beslag. Gelukkig bevond ik me buiten het blikveld van mijn vrienden en zagen uitsluitend wildvreemden hoe mijn waardigheid – net zoals de spoorloze militair J.C. – nergens meer te bekennen was in het Nationaal Park Hoge Kempen. Eens aangespoeld op het platform zag ik vanuit mijn ooghoek onbekende mensen als gezwinde gazelles elke hindernis overwinnen – en dit zonder de dramatische geluidseffecten die ik al minutenlang aan het produceren was. Vreemd.

Aangezien mijn waardigheid toch al spoorloos was, besloot mijn lichaam om nog wat spektakelwaarde toe te voegen aan de dag toen ik tijdens het uittrekken van mijn wetsuit op cartooneske wijze achterover viel. Ik kon nog net steun zoeken bij het rek waar alle reddingsvesten op hingen – maar net zoals in een slechte comedy sketch stond dat rek op wielen en gingen rek en ikzelf overstag. Fun fact: reddingsvesten kunnen niet élke situatie redden.

Dus bon, opsporing verzocht: als iemand mijn waardigheid ergens ziet liggen op de bodem van de vijver bij Terhills Aquapark, gelieve mij te bellen. Ik heb ze dringend terug nodig.