Maanden waren we er naar op zoek. In Australië vonden we heel wat kandidaten, maar helaas: ons blut betalen aan lelijke kaartjes en postzegels zag ons budget niet zo goed zitten. In Indonesië vonden we tot onze verbazing geen lelijke postkaartjes. Of toch niet lelijk genoeg naar onze zin.

Ook in Maleisië hadden we de hoop al opgegeven: alle postkaartjes waren enorm esthetisch verantwoord. Tot we in Georgetown, Penang een postkaartwinkel/bar binnenwandelden. Allemaal prachtige kaartjes: waterschilderingen van Georgetown, foto’s van katten (kan nooit lelijk zijn), beelden van hun wereldbefaamde streetart.

En dan…

… een bakje met kaarten die vreemd aanvoelden. Alsof ze ergens jarenlang stof hadden liggen vergaren op zolder. En sommige kaartjes waren daar allicht ook beter gebleven.

Om de verrassing voor de vrienden niet te vergooien: nog geen foto’s van de allerlelijkste postkaarten ooit. Dit kan ik wel al prijsgeven:

• Twee van de postkaarten kwamen uit de ‘dure’ stapel omdat ze ‘vintage’ zijn.
• Twee kaartjes zijn volledig in kerstsfeer.
• Eén kaartje is op het lijf geschreven van de ontvangers – alleen jammer van de lelijke foto.
• Eén kaartje is in mijn ogen het allerlelijkst, limited edition en gesigneerd.

Oh en vriendjes: op elk kaartje staat één opdracht. Rol de mouwen al maar op.