Op 26 oktober stonden we voor een dilemma: to penguin parade or not to penguin parade. Een duur vraagstuk. We wikken en wegen de pro’s en contra’s:

• Pro’s: Pinguins
• Contra’s: Massatoerisme, prijskaartje, menig Tripadvisor-commentaar

Met zo’n lijst zou je denken dat de beslissing snel genomen is, maar we gingen voor een compromis à la belge: we kochten kaartjes voor de Penguin Parade Plus. De nog duurdere optie dus. Beslissingsprocessen zijn duidelijk niet altijd zo eenduidig als ze op papier lijken.

Zo kwam het dat we op 26 oktober om 18u00 bij de eerste stonden aan te schuiven om pinguins aan land te zien komen. Met de Tripadvisor-commentaren in het achterhoofd (‘We zagen maar 14 pinguins‘ en ‘Het walgelijkste in de mens komt naar boven; een vrouw schopte mijn 7-jarige dochter‘) betraden we het gebouw. Waar de commerce welig tierde: een souvenirwinkel, een restaurant, een kiosk: you name it, they had it. Behalve open deuren; daar moesten we nog op wachten. Een beetje het verhaal van 26 oktober: wachten.

De pinguins waren de dag ervoor met 1.800 en kwam aan land rond 20u15. We kregen uitleg van de ranger: veel pinguins hadden al een nestje gemaakt op het eiland en zouden dus zeker terug huiswaarts keren. Zwangere pinguins blijven thuis en keren ’s avonds stroominwaarts richting kust, waar ze calcium uit het zand pikken. De dieren zitten in hun natuurlijke omgeving; met natuurlijke vijanden. Aangezien de pinguins – Little penguins – amper 30 cm groot zijn, worden ze nogal eens opgescoopt door grotere roofvogels. Dat zou betekenen dat ze nu allicht later aan land zouden komen – het was te helder – en dat ze bij elke perceptie van gevaar zouden reageren.

Na een uur te staren naar de prachtige natuur (lees: na een uur Logo Quiz te spelen) waren ze er plots. Een groepje van een 30-tal pinguins. Ze stormden samen uit het water en kwamen het land op. Bij dat proces viel elke pinguin zowat vier keer op zijn (of haar) muil. Pinguins blijken niet de meest wendbare wezens op land. Dat is ook de reden waarom ze en masse op strand komen: l’union fait la force. 

Zo, dat hebben we dan weer gehad, dacht ik. Tot er een half uur later een tweede golf pinguins aankwam. En een derde. En een vierde. En er plots vogels begonnen over te vliegen en de beestjes in alle staten probeerden zich te camoufleren… voor een zelfingenomen meeuw. Die meeuw herhaalde z’n grapje nog een keer of drie. Ik hoorde de stem van David Attenborough en waande me in een BBC-natuurdocumentaire.

Ja, het is commerciële waanzin. Nee, we mochten in ruil voor de hoge inkomprijs toch geen foto’s maken. Maar het was elke cent waard. Ik ging zelfs zodanig op in de belevenis dat we sinds die dag een nieuwe reisgenoot hebben. Ontmoet Pjotr.