Over exact een week zitten we op een opstijgend vliegtuig. Eén week. 7 dagen. 168 uur. Yikes.

Ik dacht altijd dat ik mijn tijd de week voor vertrek 100% zou spenderen aan de reis. In realiteit is zowat 0,001% van m’n tijd aan de reis gespendeerd: de afgelopen week hebben we ons nieuw adres gecommuniceerd aan Australië. Dat was het dan voor de reis.

De andere tijd werd geïnvesteerd in:

• Verhuizen, nog meer verhuizen en… verhuizen
• Sokken zoeken in 7 verschillende dozen
• Vijf frituren bezoeken om vervolgens een snee brood te eten – in kleine dorpjes is maandag blijkbaar nog steeds heilig
• Containerparken bezoeken
• 78 telefoontjes naar de wijkagent in de hoop tijdig gedomicilieerd te raken (Eindresultaat: I did it!) 
• In een lange rij staan wachten in een gemeentehuis waar de klok bleef stille staan anno 1970 (en waar we begroet werden met ‘gratis rattenvergif te verkrijgen aan de balie‘ – weten we ook weer meteen waar we aan toe zijn).
• Verven.
• Nog meer verven – er blijken vele soorten witte verf te zijn.
• En dan uiteindelijk nog meer verven. Geloof nooit de verfblikken: er bestaat niet zoiets als ‘1x dekkend‘.
• Kuisen. Er staat nu een leeg pand in Kessel-Lo dat properder is dan ooit tevoren. Behalve de ramen. Wie maakte ramen wassen eigenlijk zo moeilijk?
• Eten. 3 kg verdikt in twee weken. Hotel Schoonmama heeft een rijkelijk gevulde snoepkast en ik heb nog steeds de discipline van een kleuter.
• Nog meer eten: zowat elke dag staat er een afscheidsetentje gepland.
• Werken: de overuren draaien op volle toeren. Gelukkige heb ik stevige opvolging klaar staan. Ongelukkigerwijze moet ik haar zelf coachen en blijk ik niet de beste leerkracht.

Kortom: Er is geen tijd om stil te staan. Misschien is dat ook goed; ik weet het niet. Toen ik dit weekend een (voorlopig) laatste blik op het stadhuis van Leuven was ik van één iets heel zeker: ik ga het missen*.

* DISCLAIMER VOOR DE EERLIJKHEID: Het kon ook geweest zijn: ‘Ik ga het missen, maar ik ga wel zes maand niet moeten kuisen dus whatevs.’