Schuldig.

Dat ik dat thuisblijven wel fijn vind.
Dat ik te veel werk.
Dat ik niet graag facetime.
Dat ik geen coronakilo’s krijg.
Dat ik puzzelen dan toch niet leuk vind.

Schuldig.

Dat ik nog gelukkig ben.  
Dat ik te weinig werk.
Dat ik elke dag eindeloos wandel.
Dat ik het kantoor nog niet mis.
Dat ik nog niemand verloor.

Schuldig.

Dat ik nog werk heb.
Dat ik te veel commentaarsecties lees.
Dat ik te veel mondmasker draag.
Dat ik te weinig mondmasker draag.
Dat ik jou niet bel.

Schuldig.

Dat ik angstig ben.
Dat ik het koffiemachine mis waar ik nooit koffie dronk.
Dat ik toch nog op reis wil.
Dat ik die coronakilo’s er dan toch maar bij doe.
Dat ik mezelf verloren ben.  

Schuldig.

Op zoek naar compromis.
A friend to all is a friend to none, klinkt het door mijn oortjes.
Ik zoek mijn geluk in anderen.
Daar ligt het niet.
Ik voel me schuldig dat ik niet aan hun verwachtingen kan voldoen.
Alle verwachtingen conflicteren, ik vind geen compromis.
Ik loop verloren in hun wensen.

Met schuldgevoel het vliegtuig op.
Iedereen heeft plots een mening over alles.  
‘In case of emergency, oxygen masks will drop down in front of you. Please attend to yourself first, then help others’.

Het meest zinnige dat ik het afgelopen jaar heb horen omroepen.