We zijn nu pakweg 5 maanden onderweg en hebben reeds mogen ondervinden hoe dat nu eigenlijk voelt om zo lang zo ver van huis weg te zijn. Op voorhand lees je veel verhalen over hoe het wel en niet moet, waar je voor moet opletten en aan welke gezellige dingen je allemaal kan doodgaan. Tot dusver leven we beide nog en beseffen we dat veel van de informatie die we op voorhand kregen, toch wel een eindje van de realiteit ligt. Moest ze volledig kloppen, hadden we Australië dus niet overleefd.

• Australië zit vol spinnen, slangen en krokodillen.
• Myanmar is supermoeilijk om van plaats A naar plaats B te gaan. Betalen kan enkel met super propere Dollars.
• In Azië wordt je sowieso 17 keer overvallen. Let op!

Onderweg zijn we ook al veel andere reizigers tegengekomen. Je vindt ze in alle maten, soorten en gewichten. Er is alvast één conclusie die we uit deze ontmoetingen hebben kunnen trekken: wij zijn geen backpackers. Ja, we hebben een backpack, maar daar stopt de vergelijking dan ook. Het beeld dat we hadden van typische backpackers die de wereld veroverden was dan misschien ook een beetje te idyllisch.

Zolang we vertoefden in plekken waar er weinig toerisme was of waar backpackers niet met hopen op elkaar zaten, viel alles nog zeer goed mee. Van zodra we echter een backpackershub bezochten (Ubud, Indonesië; Luang Prabang, Laos; …), werd het ons pijnlijk duidelijk: we waren misschien al een beetje te oud om ons echte backpackers te noemen.

Vermoedelijk schetsen we hier nu een zeer eenzijdig beeld en hebben we gewoon pech gehad. Van zodra we een echt hostel binnenstapten was het altijd wel heel gezellig, tot op het punt dat er geslapen diende te worden. Er was altijd wel iemand die luidop moest staan overgeven, roepen, of gewoon verliefd moest doen via Skype (dat kan ook zeer luid). De typische discussies doorheen de dag gingen als volgt …

• ’s Ochtends ging het over de slechte nachtrust en het lawaai.
• ’s Middags over wie ze allemaal waar een tong hadden gedraaid (dat ging dan verder over naar herpes, chlamidia en andere leuke SOA’s, …)
• ’s Avonds was er altijd wel een bar waar ze zich laveloos zat konden drinken (Sakura Bar, Laos, daar krijgje emmers met Whisky tijdens happy hour, ik ben te oud om dat nog normaal te vinden).

Geloof me, het is niet echt super gezellig, zowel voor de lokale bevolking als voor de andere toeristen als er een stoet zombies over de lokale markt strompelt na het happy hour. Het is wel ongelooflijk boeiend om naar de zatte verhalen te luisteren, moeten we toegeven.

Gelukkig waren er voor elke bedenkelijke backpacker ook 10 anderen waarmee het wel fijn vertoeven was. We hebben mensen ontmoet uit alle delen van de wereld. Veel Belgen, Nederlanders en Duitsers. Eén koppel was onderweg van Australië naar Duitsland met de 4×4, anderen deden gelijkaardige trips, maar dan toch weer helemaal anders. de informatie die je van deze mensen krijgt is zeer waardevol.

Het viel ons ook op dat afhankelijk van het budget en persoonlijke instelling, mensen enorm verschillen. Ja, wij hebben die middelmatige pizza van 5€ gegeten, terwijl anderen (met duidelijk een groter budget) er bedenkelijk over deden: “te duur!”. Ons budget is in orde. Zolang we niet elke dag spreekwoordelijke oesters of kaviaar eten, komen we wel rond. We hoeven ons voorlopig nog niet bezig te houden met tactieken over “hoe voorbij de ticketcontrole geraken zonder betalen” (TripAdvisor).

We trekken nog even verder met onze rugzak!

(Helaas nog geen hostels/backpackers tegengekomen die in het bezit waren van een 999 game. Deze opdracht blijft momenteel helaas onvervuld.)

Rest er mij nog een vraag: Iemand mijn wandelstok gezien?