Lang op reis

Een jaar geleden zaten we in Australië

Ondertussen zijn we reeds 7 maanden terug in België. Dat betekent dat we langer terug zijn dan dat we onderweg waren. En laat ons eerlijk zijn, het begint weer te kriebelen.

Mensen zeggen altijd dat eens je een huis gekocht hebt (ja, dingen kunnen snel gaan – dit was absoluut het plan niet) je het wel kan vergeten om nog snel op vakantie te gaan. Al die kosten, de banken die meteen achter hun geld zitten en die verdomde boiler die het al na twee maanden liet afweten. Niet dat we dit allemaal niet konden voorzien, maar toch, het pikt een beetje.

Het heeft enkele maanden geduurd vooraleer we weer volledig onze draai vonden. Terug aan het werk gaan verliep vrij vlot, maar vooral ik kreeg toch nog zeer lange tijd semi-koude rillingen van de woorden ‘rijst’ en ‘noedels’.

Het leven kabbelde voort. Het grootste deel van onze tijd werd toch opgeslorpt door werken en de inrichting van ons huis (#2800love enzo).

Nu echter, voelen we voor het eerst sinds meer dan een jaar wat ‘koud hebben’ betekent. Daarnaast kregen we van Wegwijzer VZW ook weer de vraag of we ook dit jaar een reisverslag zouden schrijven. Het korte antwoord daarop is: “Ja”, het lange: “ja, maar dat gaat toch nog even duren, want zes maanden in kaart brengen is toch wel wat lang en vooral veel werk”. Een verslag komt er zeker.

We zijn er nog niet honderd procent uit hoe dat verslag er zal uitzien, maar dat het lijvig zal zijn en dat het vol met foto’s zal staan, dat is wel duidelijk. Het zal een groot werk worden, met als begin het selecteren van de foto’s uit de collectie van 28.870 foto’s. Het verwerken van alle voorgaande bestaande blogposts maakt het dan allemaal weer wat gemakkelijker.

Daarna gaan we op zoek naar een nieuwe vakantiebestemming. Geen zes maanden deze keer (tenzij we plots met de Lotto gaan spelen en nog gaan winnen ook), een avontuurlijke 2 tot 3 weken moeten volstaan. Het zal nooit hetzelfde zijn, maar we hebben er dus wel zin in. Enig probleem: waar moeten we in hemelsnaam heen?

In ons hoofd zitten de volgende vereisten:

Niet te koud, zeg maar liever: warm
Een snuifje cultuur
Een snuifje natuur
Een hele zak duiken, want dat was toch wel de beste ‘nieuwe’ ervaring van onze trip.
En dit alles op een budgetvriendelijke manier (maar alles hierboven weegt zwaarder door)

Alle ideeën zijn welkom, want wij hebben er zin in! Laat maar weten we heen moeten!

Lang op reis

Opdracht: Doe vrijwilligerswerk of lever een positieve bijdrage aan iemands leven

‘Nooit nee kunnen zeggen’; dat is volgens menig vriend, vijand en psycholoog mijn zwakste punt. Soms vraag ik me af of anderen deze eigenschap van ver ruiken. Of misschien doe ik het mezelf altijd aan.

Toen Lukas me aansprak en ik besloot het gesprek aan te gaan, wist ik dus al lang hoe laat het was. Daar stond hij dan; in zijn witte T-shirt en met z’n lichtrood aangebrand gezicht. Hij leek zo van de Scouts weggelopen.

‘Heeft u zelf al kinderen?’, vroeg hij me.
‘Nee‘, mijn antwoorden blaken altijd van efficiëntie.
‘Ah nee, te jong‘, slijmde hij.
‘Als ik aan de andere kant van de wereld geboren was, had ik uw moeder kunnen zijn‘, sprak mijn innerlijke stem.

‘Wilt u later kinderen?’, ging hij verder.
‘Niet echt‘.

Ik zag de paniek in Lukas’ ogen toen zijn draaiboek door mijn antwoord in duigen viel.

‘Maar we zijn wel allemaal kind geweest‘. Een dooddoener die me er bijna toe aanzette om toch eens ‘nee’ te kiezen op de vraag die in de lucht hing. Maar zelfkennis is het begin van alle wijsheid en ik wist dat ik al te diep in het drijfzand weggezakt was.

Bij het vervolledigen van het domiciliëringsformulier kreeg Lukas het voor een laatste keer Spaans benauwd. De jeugdige enthousiasteling dacht even dat ik geboren was in 1998 – en dat ik dus wettelijk gezien geen maandelijkse donatie kon doen aan z’n goede doel.

‘Als 19-jarige zou ik hier nooit staan met twee zakken vol interieurparfum en geurstokken ter waarde van een half heelal‘, dacht ik bij mezelf.

‘Ah nee, 1988. Oef, oké. Ik dacht even 1998, dan ben ik geboren‘. Zo gaf Lukas toch nog wat informatie over zichzelf mee.

En zo verdubbel ik vanaf nu mijn maandelijkse bijdragen aan het goede doel. Een belofte die ik mezelf gemaakt had tijdens onze reis. Lukas wist niet dat hij zijn makkelijkste verkoop ooit zou doen vandaag. Ik wist niet dat het eindelijk tijd was om met de neus op de feiten gedrukt te worden: ondanks al het opzoekwerk had ik zelf nog geen extra domicilie gedaan.

Als er één opdracht is waar ik naar uitkeek dan was het deze wel: ‘Doe vrijwilligerswerk of lever een positieve bijdrage aan iemands leven‘. Als er één opdracht was waar ik het zélf Spaans benauwd van kreeg dan bleek het wel deze te zijn.

Urenlang heb ik vrijwilligersorganisaties opgezocht.
Enkele keren hebben we geld gegeven aan mensen die beweerden een plaatselijke charity te zijn.
Tientallen prulletjes heb ik gekocht van lokale eerlijke initiatieven.
Honderden keren heb ik geslapen in kamers die misschien niet prachtig waren, maar waarvan we het idee hadden dat we zo toch iets bijdroegen aan een plaatselijke familie.
En één keer leidde het tot een voedselvergiftiging.

Maar nooit had ik het idee dat het voldoende was. Stress kreeg ik ervan. Ik wil dan ook graag herinnerd worden als de uitvinder van first world stress, de opvolger van first world problems. Het bleek moeilijker om bonafide vrijwilligersorganisaties te vinden dan ik had gedacht. We hadden vonoldoende geld te hebben om structureel verschillen te maken. En soms bleken goede doelen helemaal niet zo goed te zijn. Wist je bijvoorbeeld dat je in Cambodja beter niet aan weeshuizen schenkt, omdat hier een hele weesindustrie achter draait?

Dus besloot ik tijdens De Grote Reis om in België mijn donaties te verhogen. Een (te) gemakkelijke oplossing, maar wel de oplossing waar ik me het best bij voel. Misschien vraagt Lukas zich nu nog altijd af waarom een vrouw zonder kinderwens toch zo snel inging op zijn vraag om ‘aan de kinderen te denken’. Wel Lukas, omdat jouw dooddoener klopt. We zijn allemaal kinderen. Alleen krijgen we niet allemaal dezelfde kansen.

Dierenmishandeling en -diefstal is een probleem in Azië. We kozen er dus voor om enkele plaatselijke kattencafés te bezoeken om zo hun strijd tegen de (illegale) vleesindustrie te steunen.

Happy fish should remain happy. De gigantische (plastic) vervuiling greep me naar de keel. Ik ben nog steeds op zoek naar een goed initiatief om hier te steunen. Voorlopig neig ik naar The Ocean Clean-Up. Om een klein steentje bij te dragen, probeer ik mijn consumptie plastic flessen te beperken.

Kansen worden nooit gelijk verdeeld. En hoewel dat besef me versteende tijdens mijn reis, hoop ik alsnog dat ik vanuit België wél verschil kan maken.

Tags:

Donaties, Goede doel, Wereldreis, World travel

Lang op reis

Boodschap van algemeen nut voor wie een auto huurt in Taiwain.

We hebben heel lang getwijfeld over hoe we wilden rondreizen in Taiwan. Opties: Auto, openbaar vervoer of te voet. We zaten eigenlijk al door ons budget heen en een auto huren was nu ook niet zo goedkoop (50-60 Euro per dag voor een auto type Ford Fiesta; Sporteditie; automaat; grote spoiler achteraan; letterlijk het kleinste model dat je kan krijgen).

Er is de trein als alternatief en die brengt je echt wel op de meeste plekken waar je wil zijn. Vrij snel en vrij efficiënt als ik de reviews online mag geloven. De trein brengt je echter niet overal. Niet in die kleine stukjes natuur, niet in die afgelegen gebieden, niet op de plekken die we eigenlijk het liefst wilden zien. We kozen dus toch voor de auto.

Na enorm veel geklungel (websites die tegenwerken enzo) kregen we een wagen (de kleine Ford Fiesta!) geboekt en kon het avontuur enkele dagen later echt beginnen.

We waren nu al een tijdje doorheen Azië aan het reizen en hadden al heel wat verkeerssituaties meegemaakt. Eigenlijk verklaarden we ons op voorhand gek dat we aan dit laatste avontuur wilden beginnen, maar de reviews online op Lonely Planet en Tripadvisor gaven aan dat het allemaal doenbaar zou moeten zijn.

De infrastructuur is geweldig. In de rest van Azië kregen we te maken met zandwegjes of wegjes waar ooit wel eens een laag asfalt op lag. Hier lagen alle wegen er in quasi onberispelijke staat bij. In Tapei rijden bleef wel een uitdaging. Overvolle straten, stroken die enkel voor brommers/scooters waren en kruispunten zonder enige vorm van verkeerslicht.

Wat maakte dit auto-avontuur dan een echt avontuur om niet snel te vergeten?

Taiwan van Noord naar Zuid is ruwweg 490 kilometer. Beetje België, maar dan toch een beetje groter. Dat allemaal met nagenoeg perfecte wegen.
Parkeren: Thank God voor die kleine wagen. Er zijn twee soorten parkings in Taiwan: de eerste is vrij logisch. Een gratis/betaalparking met duidelijke parkeervakken. Herkenbaar aan de grote ‘P’. Vooral in grote steden was dit welgekomen. Betaalautomaten spraken gelukkig wel Engels (en prijzen waren te herkennen aan het feit dat men een westers schrift voor cijfers gebruikt). De tweede parking is de parking van “Ik zet mij hier en de mensen zullen wel rond mij heen rijden”. Drukke baan? Spitsuur? Overal stopten auto’s. In kleine steden geen probleem, in grote was het vaak slalommen.
Snelheidslimieten: Niemand leek zich er aan te houden, ook al stond het daar vol flitspalen. De snelheidslimieten lagen dan ook bedroevend laag en onze witte Ford Fiesta (sporteditie, remember), vond 40km/uur een beetje traag, zeker als dit echt kilometers lang de aangewezen snelheid was (andere limieten lagen tussen 50-70 km/uur op gewone wegen).
Regelgeving: Welke regels? We vroegen ons meermaals af of er wel regels waren voor bijvoorbeeld brommers/scooters (en eigenlijk ook auto’s). Het oranje verkeerslicht betekent hier duidelijk “geef nog maar wat extra gas” en het rode “het is eigenlijk al terug groen, ik vertrek al”.
Taroko National Park en de wegen errond: Taroko moet één van de bekendste natuurparken van Taiwan zijn (en terecht). Er zijn veel werken aan de gang die het de auto-, bus-, vrachtwagen-bestuurder gemakkelijker moeten maken om door het park te rijden. Wat echter nooit wende waren de tunnels (de oudere, niet de nieuwe) en de weg naar Mount Shimen. Tunnels hadden vaak slechts één baanvak en waren bij momenten honderden meters lang. De weg werd gebruikt door alle eerder vernoemde voertuigen. Elke bocht kon je laatste zijn. Tot overmaat van ramp zaten de wolken bij onze terugkeer zo laag dat we ongeveer anderhalf uur letterlijk NIETS gezien hebben.
Rijdende discoballen: Overal, maar dan ook echt overal staan lichten te pinken die om aandacht schreeuwen. Zo staan er aan de verkeerslichten vaak groene en rode lichten te pinken, wat het allemaal zeer verwarrend maakt. Vrachtwagens hebben overal LED-lichten gemonteerd om op te vallen en overal staan rood/blauwe lichten. De politie is overal, maar meestal ook nergens (politie rijdt ook altijd met brandende rood/blauwe lichten).
Waarschuwingslichten: naast de overdaad aan flitsend licht viel ons nog iets op. Mensen reden vaak door het rood, maar soms was dat heel normaal. Op vele plaatsen stond er een groen/oranje/rood licht een honderdtal meter voor het echte rode licht (meestal voor een bocht) als waarschuwing. De eerste keer stop je dan nog braaf voor het rode licht, maar dan merk je dat mensen beginnen te toeteren en je langs alle kanten beginnen voor te steken …

Maar dat is allemaal niets tegenover het laatste argument: Het rijgedrag van de gemiddelde Taiwanees. Zoals eerder aangehaald: snelheidslimieten of lichten zijn niet zo belangrijk. Maar wat dacht je van:

Bussen die je haast van de weg rammen omdat de chauffeur op zijn GSM bezig is.
Scooters die van een bergpas afrazen en je voorsteken in een bocht zonder enig zicht op wat er zich achter de bocht bevindt … ohja, langs rechts (en ja, we hebben er eentje geraakt, zonder veel gevolgen gelukkig).
Richtingsaanwijzers zijn hier overal optioneel.
Iedereen steekt langs rechts voor. Overal. Op wegen met één rijstrook geldt dit ook trouwens (gewoon hopen dat niemand zich geparkeerd had).
Never Forget: De vrachtwagen die 80km/uur reed op een baan van 70km/uur, in ons gat kwam hangen, met zijn lichten knipperde en claxoneerde. Om dan toch bij voorkeur langs rechts voor te steken omdat we enkel naar links konden uitwijken. Bij het volgende licht week hij dan toch uit voor een voorligger en moest dan ‘noodgedwongen’ door het rood rijden omdat hij niet meer kon stoppen.
Never Forget 2 – Jiufen: één van de drukstbezochte oude steden in Taiwan. Letterlijk één straat lang (in vele kronkels). Toen we onze afslag naar de parking misten zijn we zonder overdrijven 10 kilometer omgereden omdat het zo druk was en we nergens meer konden draaien (uiteraard was het op dat moment al pikdonker, voor extra effect!)
…

Toch zijn we zeer tevreden dat we een auto hadden. We hebben zoveel meer gedaan en gezien. Dingen die we anders nooit gezien zouden hebben. Rondrijden in Taiwan is een goede leerschool, vooral in steden. Buiten de steden is het eigenlijk verbazend rustig.

Niets te zien hier!

Veel te zien!

Tags:

Auto, Car, Huren, Rental, Taiwan

Lang op reis

Cat alert: opdracht #21

Trek in elk land een foto met een kat. Zij die mij kennen weten dat ik alles laat vallen als er een harige kattengod voorbij komt gewandeld.

WARNING: CUTENESS OVERLOAD!

Singapore

Hartzeer: afgewezen door de lokale God.

In Singapore zijn er weinig straatkatten te vinden. In totaal vond ik er amper twee en ze hadden niet meteen zin om te socializen.

Gelukkig was dit exemplaar gelukkiger om mij te zien – of wacht, was ik gewoon héél gelukkig om een kat vast te houden?

Dan maar liefde zoeken in plastic. Life in plastic, it’s fantastic.

Australië

Campingkitties for the win!

Onze reis door Australië kenmerkte zich vooral door nationale parken en natuur. Jammer voor de poezen: In Australië worden katten gezien als een uitheemse soort die de inheemse dieren het leven lastig maakt. Katten zijn – samen met o.a. vossen en honden – verantwoordelijk voor sterfte van heel wat vogelsoorten. Ze zijn daarom niet welkom in nationale parken. Er wordt actief vergif gelegd om hen uit te roeien. In een bepaald gebied in Queensland is het probleem met straatkatten zo groot geworden, dat de lokale overheid (op moment van verblijf, november 2017) een premie uitreikt per gedoodde kat: 10 dollar of 5 dollar voor een kitten. Dierenrechtenorganisaties – zoals PETA – zetten zich in om langetermijnoplossingen na te streven en meer humane manieren om de kattenpopulatie in de hand te houden.

Ondanks hun dubbele relatie met katachtigen waren er toch voldoende eerbetonen aan dit superieure ras.

Indonesië

Wanneer de Goden je aanwezigheid erkennen.

Deze aanhankelijke kat was in a league of her own. Ze miauwde luid en sprong volledig uit zichzelf op mijn schoot. Dat zinde de hotel/restaurant-eigenaar niet erg, maar ik stond erop dat ze zou blijven zitten. Haar gejank was alleszins zo luid dat menig decibelmeter zou pieken. Jammer maar helaas had deze poes een klein ontlastingprobleempje en hing ik na de knuffelsessie vol met diarree. Shit happens.

Verkennende cuddles.

Tiger on the loose.

Eyes of jade.

Adorbs.

Katten in Indonesië zagen er anders uit dan in Europa: de meeste katten hadden geen staart of een heel erg korte staart. Na heel wat opzoekingswerk is de conclusie dat dit komt door inteelt op de verschillende Indonesische eilanden. Gili Meno blijft een topper:

Short tail, don’t care.

Toch nog een schoon poepke.

Maleisië

Playing hard to get.

Beter dan eten of drank op tafel: een kat.

In Maleisië vonden we opnieuw heel weinig sociale straatkatten. Er zat dan niets anders op dan in Penang een kattencafé te zoeken.

Toch nog een bezoekje op straat.

Ik poseer bij een afbeelding van Onze Verlosser.

Myanmar

Wurggreep.

Ik blijf erbij: Myanmar was het walhalla van sociale (!) straatkatten. Jammer genoeg waren ze met veel, maar ze leken het goed te stellen. Elke boeddhistische tempel leek wel minstens voor één kattenfamilie te zorgen. Dit contact met mensen zorgde er – volgens mij, kattenexpert 101 – voor dat de straatkatten minder schuw waren dan in de andere Aziatische landen. Heel wat kittens en volwassen katten kwamen naar je toe.

Rosse katten zijn da bomb.

Genieten.

Vriendjes maken.

Zonnestreep.

Laos

Black panthers.

Van het walhalla naar… nu ja, niet het walhalla. Gelukkig kent Laos nog wel enkele boeddhistische tempels en jawel, daar zaten dan telkens wat katten te wachten op aandacht.

Al mijn rugklachten zijn terug te brengen tot deze wezens.

Gezelschap op het Bolaven Plateau.

Zelfs een soort merkkat, volgens mijn ongetraind oog.

Ook Jonas kan met katten omgaan.

Cambodja

Siem Reap had ook wel wat katten.

Hetzelfde verhaal in Cambodja: de enige plaats om makkelijk sociale kittens/katten aan te trekken is bij tempels; waar monniken zonder eigenbelang voor de katten zorgen.

Rosse kittens zijn pure liefde.

Voet ter referentie voor ieniemienie gestalte.

Vietnam

Nee, ik was geen vervanging voor Win aan het zoeken.

En dan even tijd voor de schrijnende waarheid in Azië. In Vietnam vonden we amper katten en daar is een goede reden voor. Katten en honden worden in Vietnam (én andere Aziatische landen) van straat gestolen. Dit geldt zowel voor huisdieren als straatdieren. In Hoi An bezochten we een kattencafé dat zich volledig richt op het redden van katten die anders in de voedselconsumptie zouden terecht komen. Jack’s Cat Café ontstond toen de eigenares een kitten vond op straat. Ze nam het dier – genaamd Jack – mee naar huis en begon ervoor te zorgen. Al snel werd duidelijk dat Jack een kattin was en zwanger. Twee weken na de bevalling verdween de kattin: cat snatchers hadden haar meegenomen. De katten in Jack’s Cat Café kenden een gelijkaardig lot, maar werden allemaal bevrijd. Nu ja: ze zitten letterlijk in een gigantische kooi. Ze kunnen vrij rondlopen op het (grote) domein van Jack’s Cat Café, maar het café is omheind en beveiligd als een militaire basis. Dit om de cat snatchers buiten te houden én de katten binnen.

Een fractie van de katten opgevangen door Jack’s Cat Café.

Gelukkig leiden ze er een rustig en aangenaam leven.

Dit kitten had een grote voorliefde voor het lint van de camera.

Vermoeiend.

Eten versus kitten: Kitten wins.

Taiwan

Genegeerd worden is een levensstijl.

Voor deze kattenliefhebster kon de reis maar op één manier afgesloten worden: met een bezoek aan een écht kattendorp. Houtong Cat Village, nabij Tapei. Dit kleine mijndorpje had z’n hoogdagen achter zich liggen tot een lokale vrouw in 2008 voor katten begon te zorgen. Het dorp is nu een toeristische trekpleister in Taiwan.

Magic touch.

Heaven’s a place on Earth: Houtung Cat Village genaamd.

Very much alive, yet very very sleepy.

Keep on petting, baby.

Chilling.

Elke twee meter een nieuwe kat? Check.

Ook plastic poezen.

Oranje.

De klassieke pose.

Familiezaakje.

Coffee addict.

Alles in thema.

Ook in de cafés gaat het thema door.

Happiness is just a kitty ignoring my existence.

Slapen in één van de mooie houten bakken? Ain’t nobody got time for that.

BONUS voor de dog lovers die zich door dit artikel geworsteld hebben:

Museumbezoek gone wrong.

Tags:

Asia, Cats, Southeast Asia, Travel

Lang op reis

Opdracht #20: Maak in elk land een foto van jullie samen

No words, only pictures.

SINGAPORE

Botanische tuinen in Singapore.

Gardens by the Bay.

AUSTRALIË

Litchfield National Park.

Litchfield National Park.

Litchfield NP.

Ayers Rock.

Great Ocean Road.

Great Ocean Road – Part II.

Mt Oberon in Wilsons Promontory.

Fraser Island.

Fraser Island – Part II.

Sydney.

Great Barrier Reef.

INDONESIË

Leren duiken in Komodo.

Verder duiken in Gili Meno.

Fans!

Borobudur.

Nog meer fans.

Prambanan.

Yogyakarta.

Bali.

Nog meer Bali.

Bali – Part III.

Last one in Bali.

MALEISIË

Penang.

Penang.

MYANMAR

Last-minute opdracht volmaken in Bagan.

Best sunrise ever.

LAOS

De befaamde selfie bij de Kuang Si Waterfalls.

Overenthousiast.

CAMBODJA

Zwemmen bij de watervallen nabij Siem Reap.

Angkor Wat Tempelcomplex.

VIETNAM

Cruisen door Tam Coc.

TAIWAN

Boven de wolken: Shimenshan hiking trail.

Mt. Hehuan peak.

Qingshui cliff.

Beiguan Tide Park.

Tags:

Selfies, Worldtrip

Lang op reis

Het Grote Fiasco in Vietnam

‘What happened? You ate something wrong? You know, you should be careful what you eat.’, vertelde ze met zachte stem. Mocht mijn leven een soap zijn dan was er na deze bezorgde vraag ongetwijfeld een lachband gestart. Helaas moet mijn leven het stellen zonder geluidseffecten. Behalve dan die van mijn maag.

De ironie dat haar maaltijd de laatste was die ik gegeten had, leek haar volledig te ontgaan. Mij ontging echter niets; behalve dan voedsel. En zo kwam het dat ik drie weken voor het eind van onze trip plots een degout kreeg. Voor noedels. En wortels. En voor die vegetarische loempia’s van 36 uur voor Het Grote Fiasco, want die loempia’s waren ook echt niet te vreten.

Het Grote Fiasco: dat zal voor altijd Vietnam zijn.

Twee dagen voor aankomst in Vietnam had Jonas het fantastische idee om op een afgelegen Cambodjaans eiland een hurmbeger te eten. Van een hamburger van de witte producten kan je natuurlijk niets anders dan miserie verwachten. Dat was exact wat hij kreeg, alleen duurde de miserie wat langer dan gehoopt. Onze eerste week in Vietnam draaide dan ook vooral rond het opsporen van toiletten.

Toen waren we klaar voor het grote avontuur. Dé reden waarom we naar Vietnam afgezakt worden. Dé reden waarom ik zeven maanden geleden mottige halflange sokken kocht in de Action Sports: de Phong Nha grotten in Vietnam. Voor het grote avontuur zouden we nog twee en halve dag doorbrengen in Tam Coc; de Halong Bay op het vasteland.

En vlak voor de laatste halve dag speelde Het Grote Fiasco zich af. Om zes uur ‘s ochtends deelde ik Jonas zakelijk de stand van zaken mee: er zou hier geen enkele nachtbus naar Phong Nha genomen worden, ik zou mij niet meer dan 100 meter van een toilet begeven en het bed was vanaf nu mijn enige echte vriend. En zo gingen de dagen voorbij.

Zo gaf ik één van mijn top drie wishlist bestemmingen van de vakantie op. En eerlijk? Ik denk dat het één van de betere beslissingen was van de hele trip. Die Phong Nha verken ik later nog wel eens; zonder de herinneringen aan Het Grote Fiasco. Want hoe mooi Vietnam ook is; ik kan alleen maar denken aan hoe ik nooit nog noedels kan eten. But hey, maybe it was all worth it. Oordeelt u vooral zelf:

Ik doe alsof ik met een moto kan rijden.

Een tempel in de bergen.

Soundtrack: Samen op de moto van Samson & Gert

Klein uitzichtje.

Vogels spotten als een baas.

Street art in the middle of nowhere.

Van dit soort uitzichten kan ik geen genoeg krijgen.

Bootjes in Tam Coc.

Rijstvelden en bergen.

Ziet ‘m remmen.

The local life.

The local life – part 2.

Detail van een tempel.

Tempel in de beboste bergen.

Bootjes in Ninh Binh.

Ik wou dat ik ook zo enthousiast kon worden van een Ferrari.

Bai Dinh Tempel.

Grote liefde voor dit landschap.

En hoe erg Het Grote Fiasco ook was: ik kom er beter uit dan de gemiddelde geit in Ninh Binh.

Veel beter.

Tags:

Asian food, Ninh Binh, Tam Coc, Vietnam

Lang op reis

De waarheid over Halong Bay

Halong Bay: het moest één van de hoogtepunten worden van onze trip door Zuid-Oost Azië. Het staat in miljoenen wishlists, bucket lists en duizenden reispublicaties. Verwachten waren torenhoog – of in dit geval: karstgebergtehoog. Niet zo familiair met Halong Bay? Dan frist deze Google screenshot zeker je geheugen op:

Onze trip naar Halong Bay begon in Hanoi al onmiddellijk met een zenuwinzinking. Na vijf maanden reizen was ik het spuugzat om routes uit te tekenen, bussen te zoeken en timings te bekijken. Jonas doet niet zo graag aan planningen maken en was bovendien doodziek. Gelukkig – kuch – was er om de vijf meter wel een tour naar Halong Bay te koop. Of beter: om de vijf meter was er een touroperator die ongeveer vijftig verschillende tours verkocht. Die dan allemaal hetzelfde waren, maar ook weer niet.

Niet meer zien, bomen, bos. De route die ik eigenlijk wou nemen – Bai Tu Long Bay in plaats van Halong – bleek te duur en dus kozen we letterlijk voor de eerste de beste tour die het hotel ons drie dagen eerder had voorgesteld. Twee nachten, drie dagen Halong Bay en Lan Ha Bay (Cat Ba).

Even kort mijn verwachtingen opsommen die ik had bij deze trip:

Zwemmen in het water in Halong Bay
Kayakken en duizend selfies nemen
Klimmen naar de tip van een berg en prachtige overzichtsfoto’s nemen
Chillen op het zonnedek van de boot
Overnachten op een onbewoond eiland

Wie wilt er nu niet als God in Frankrijk leven in Halong Bay?

Bon, hoe verliep deze trip nu in realiteit?

We stonden vroeg op om onze bus te halen richting Halong. Onderweg richting bus vroeg ik aan Jonas of hij de paspoorten kon klaarnemen. Jonas informeerde mij dat hij dit niet kon, omdat hij niet wist waar de paspoorten waren. Hij had ze zeker terug gehad van de receptioniste, maar daarna werd het hem allemaal wat flou. Nadat ik mezelf gezworen had niet kwaad te worden, nooit nog iets aan Jonas te overhandigen en gebeld te hebben naar het hotel met de vraag of de paspoorten echt nergens waren, kwam de verlossing: Jonas had de paspoorten dan toch gevonden in zijn rugzak.

Na deze adrenalinerush konden we dit avontuur met een schone lei beginnen: enkel maar goed nieuws. Tot onze bus aankwam bij een lunchbreak waar ze Pepperidge Farm koeken verkochten. AAN WOEKERPRIJZEN! Wat een kwelling: de hemel op aard zo dichtbij en toch onbereikbaar. Na deze tweede hindernis genomen te hebben, kon niets de dag nog stukmaken!

Tot we aankwamen bij Halong Bay. Zichtbaarheid: nougatbollen. Letterlijk. In de haven vaarde ons schip twee andere schepen aan. En niet op de ‘gecontroleerde’ Zuid-Oost Aziatische manier die we intussen gewend zijn. Later vaarde een ander schip het onze dan weer aan. Karma, zeker? Het zegt alleszins meer dan genoeg over het prachtige zicht dat we hadden. Eerlijk: veel gebergtes heb ik die eerste dag niet gezien.

Zichtbaarheid nihil.

Voor de touroperator maakt het allemaal niets uit: geld moet rollen en uitstappen moeten uitgevoerd worden. Anders contractbreuk, weetjewel.

Heb ik gekayakt met een zichtbaarheid van minder dan 10 meter? Check!
Heeft onze gids meerdere hartaanvallen gehad tijdens het kayakken? Check! Het is niet goed voor het hart als er bij minieme zichtbaarheid dronken Duitsers hun ding willen doen. Het is ook niet goed dat er speedboats varen in kayakroutes.
Hebben we gezwommen in Halong Bay? Nope. De lucht te koud, het water te vervuild.
Hebben we geklommen naar een berg om prachtige uitzichtsfoto’s te nemen? Mmm… Geklommen hebben we alleszins. Drie keer zijn we naar de top van een berg gegaan. Meestal op het tempo van twee superfitte Deense fitnessboys (groepsgenoten). Het zicht hadden we zelden mee. ‘Beautiful view’, zei onze gids gegarandeerd, ‘but not today‘.
Was de overnachting op het onbewoond eiland magisch? De overnachting was alleszins onvergetelijk alleen al om het feit dat Jonas het eten er zo slecht vond dat hij bijna niets at. Dat was dan ook de eerste keer in elf jaar dat ik dat meemaakte. Verder heb ik op deze vijf maanden geleerd dat een onbewoond eiland alleen magisch is in de boekskes.

Kortom: ik had het helemaal gehad met Halong Bay. Ik was er klaar mee. Op de derde dag was ik blij uit de baai weg te zijn. Tot ik moederziel alleen op het zonnedek zat, de mist wegtrok en ik Halong Bay dan toch eindelijk te zien kreeg. Monochroom.