Trek in elk land een foto met een kat. Zij die mij kennen weten dat ik alles laat vallen als er een harige kattengod voorbij komt gewandeld.
WARNING: CUTENESS OVERLOAD!
Singapore
Hartzeer: afgewezen door de lokale God.
In Singapore zijn er weinig straatkatten te vinden. In totaal vond ik er amper twee en ze hadden niet meteen zin om te socializen.
Gelukkig was dit exemplaar gelukkiger om mij te zien – of wacht, was ik gewoon héél gelukkig om een kat vast te houden?
Dan maar liefde zoeken in plastic. Life in plastic, it’s fantastic.
Australië
Campingkitties for the win!
Onze reis door Australië kenmerkte zich vooral door nationale parken en natuur. Jammer voor de poezen: In Australië worden katten gezien als een uitheemse soort die de inheemse dieren het leven lastig maakt. Katten zijn – samen met o.a. vossen en honden – verantwoordelijk voor sterfte van heel wat vogelsoorten. Ze zijn daarom niet welkom in nationale parken. Er wordt actief vergif gelegd om hen uit te roeien. In een bepaald gebied in Queensland is het probleem met straatkatten zo groot geworden, dat de lokale overheid (op moment van verblijf, november 2017) een premie uitreikt per gedoodde kat: 10 dollar of 5 dollar voor een kitten. Dierenrechtenorganisaties – zoals PETA – zetten zich in om langetermijnoplossingen na te streven en meer humane manieren om de kattenpopulatie in de hand te houden.
Ondanks hun dubbele relatie met katachtigen waren er toch voldoende eerbetonen aan dit superieure ras.
Indonesië
Wanneer de Goden je aanwezigheid erkennen.
Deze aanhankelijke kat was in a league of her own. Ze miauwde luid en sprong volledig uit zichzelf op mijn schoot. Dat zinde de hotel/restaurant-eigenaar niet erg, maar ik stond erop dat ze zou blijven zitten. Haar gejank was alleszins zo luid dat menig decibelmeter zou pieken. Jammer maar helaas had deze poes een klein ontlastingprobleempje en hing ik na de knuffelsessie vol met diarree. Shit happens.
Verkennende cuddles.
Tiger on the loose.
Eyes of jade.
Adorbs.
Katten in Indonesië zagen er anders uit dan in Europa: de meeste katten hadden geen staart of een heel erg korte staart. Na heel wat opzoekingswerk is de conclusie dat dit komt door inteelt op de verschillende Indonesische eilanden. Gili Meno blijft een topper:
Short tail, don’t care.
Toch nog een schoon poepke.
Maleisië
Playing hard to get.
Beter dan eten of drank op tafel: een kat.
In Maleisië vonden we opnieuw heel weinig sociale straatkatten. Er zat dan niets anders op dan in Penang een kattencafé te zoeken.
Toch nog een bezoekje op straat.
Ik poseer bij een afbeelding van Onze Verlosser.
Myanmar
Wurggreep.
Ik blijf erbij: Myanmar was het walhalla van sociale (!) straatkatten. Jammer genoeg waren ze met veel, maar ze leken het goed te stellen. Elke boeddhistische tempel leek wel minstens voor één kattenfamilie te zorgen. Dit contact met mensen zorgde er – volgens mij, kattenexpert 101 – voor dat de straatkatten minder schuw waren dan in de andere Aziatische landen. Heel wat kittens en volwassen katten kwamen naar je toe.
Rosse katten zijn da bomb.
Genieten.
Vriendjes maken.
Zonnestreep.
Laos
Black panthers.
Van het walhalla naar… nu ja, niet het walhalla. Gelukkig kent Laos nog wel enkele boeddhistische tempels en jawel, daar zaten dan telkens wat katten te wachten op aandacht.
Gezelschap op het Bolaven Plateau.
Zelfs een soort merkkat, volgens mijn ongetraind oog.
Ook Jonas kan met katten omgaan.
Cambodja
Siem Reap had ook wel wat katten.
Hetzelfde verhaal in Cambodja: de enige plaats om makkelijk sociale kittens/katten aan te trekken is bij tempels; waar monniken zonder eigenbelang voor de katten zorgen.
Rosse kittens zijn pure liefde.
Voet ter referentie voor ieniemienie gestalte.
Vietnam
Nee, ik was geen vervanging voor Win aan het zoeken.
En dan even tijd voor de schrijnende waarheid in Azië. In Vietnam vonden we amper katten en daar is een goede reden voor. Katten en honden worden in Vietnam (én andere Aziatische landen) van straat gestolen. Dit geldt zowel voor huisdieren als straatdieren. In Hoi An bezochten we een kattencafé dat zich volledig richt op het redden van katten die anders in de voedselconsumptie zouden terecht komen. Jack’s Cat Café ontstond toen de eigenares een kitten vond op straat. Ze nam het dier – genaamd Jack – mee naar huis en begon ervoor te zorgen. Al snel werd duidelijk dat Jack een kattin was en zwanger. Twee weken na de bevalling verdween de kattin: cat snatchers hadden haar meegenomen. De katten in Jack’s Cat Café kenden een gelijkaardig lot, maar werden allemaal bevrijd. Nu ja: ze zitten letterlijk in een gigantische kooi. Ze kunnen vrij rondlopen op het (grote) domein van Jack’s Cat Café, maar het café is omheind en beveiligd als een militaire basis. Dit om de cat snatchers buiten te houden én de katten binnen.
Een fractie van de katten opgevangen door Jack’s Cat Café.
Gelukkig leiden ze er een rustig en aangenaam leven.
Dit kitten had een grote voorliefde voor het lint van de camera.
Vermoeiend.
Eten versus kitten: Kitten wins.
Taiwan
Genegeerd worden is een levensstijl.
Voor deze kattenliefhebster kon de reis maar op één manier afgesloten worden: met een bezoek aan een écht kattendorp. Houtong Cat Village, nabij Tapei. Dit kleine mijndorpje had z’n hoogdagen achter zich liggen tot een lokale vrouw in 2008 voor katten begon te zorgen. Het dorp is nu een toeristische trekpleister in Taiwan.
Magic touch.
Heaven’s a place on Earth: Houtung Cat Village genaamd.
Very much alive, yet very very sleepy.
Keep on petting, baby.
Chilling.
Elke twee meter een nieuwe kat? Check.
Ook plastic poezen.
Oranje.
De klassieke pose.
Familiezaakje.
Coffee addict.
Alles in thema.
Ook in de cafés gaat het thema door.
Happiness is just a kitty ignoring my existence.
Slapen in één van de mooie houten bakken? Ain’t nobody got time for that.
BONUS voor de dog lovers die zich door dit artikel geworsteld hebben:
Museumbezoek gone wrong.
